Postnatale depressie of vermoeidheid

G

gebruiker39263

Ik ben moe, snel huilen wisselende stemmingen duizelig veel hoofdpijn boos uit de hoek komen. Onrustig paniekgevoelens.

Weet het niet of het nu komt door de vermoeidheid de kleine is nog niet af van de nachtvoedingen (4 maanden ) of dat ik een postnatale depressie heb. Heeft iemand ervaring hiermee.

 
Wat vervelend zeg, maar misschien is het de vermoeidheid. Vier maanden lang een nachtfles is natuurlijk best vermoeiend.  Is jullie baby ook van februari ? Wij hebben een zoon van 12 februari. Ons vierde kindje. Ik hoop voor je dat je je snel wat beter zal voelen. Gaat het goed met de baby?
 
Heel vervelend. Ik snap precies hoe je je voelt. Als je je zo blijft voelen zou ik je adviseren om contact op te nemen met de huisarts.

toen mijn dochter 3 maanden was(nu 9 maanden) begon ik mij ook zo te voelen. Ik heb er niets mee gedaan en dit heeft ervoor gezorgd dat ik overspannen ben geworden.
 
Ik herken het wel. Had er vanaf 3 dagen na de geboorte last van. Veel huilen, slap, hoofdpijn, soort paniekaanvallen. Heel vervelend. Heb er heel veel over gepraat, en dat hielp uiteindelijk. Daarbij had ik het geluk dat onze kleine na 2 maanden doorsliep (meeste nachten), en toen is het bij mij sterk afgenomen. Duim dus voor je dat jou dit ook snel gegund is.

Heb toentertijd de tip van mijn verloskundige gehad om eens een afspraak te maken met een coach/ counselor die gekoppeld is aan de Verloskundigepraktijk. Je zou eens met je oude praktijk kunnen bellen om te vragen of zij ook zoiets hebben? Dan kan je iemand spreken die daar alles van weet. Tegen mij zeiden ze toen dat je daar altijd terecht kan, ook als je er na 2 jaar last van krijgt.
 
Het klinkt mij heel 'normaal' in de oren. Ik had daar ook last van toen mijn dochtertje nog wat jonger was (nu 8 maanden). Combinatie van hormonen, slecht slapen en de geweldige impact van moeder zijn. Ik was continu alert, soort hyper gevoel (paniek), echt supermoe (dacht dat ik het niet zou redden, zo moe...), strontchagerijnig en voelde me ellendig en helemaal niet zo blij, zoals ik dacht dat ik me zou voelen.

Ik heb er veel over gepraat met andere moeders en eigenlijk herkent iedereen het; de één ervaart het wat extremer dan de ander. Iedereen zegt dat het normaal is en dat het ook weer over gaat. Bij mij is dat ook zo. Ben nog steeds heel moe, maar voel me rustiger, minder paniekerig en kan meer intens genieten van mijn lieve meisje.

Wat ook helpt is de zorg even uit handen geven (heel moeilijk, weet ik!). En iets doen waar je 'vroeger' blij van werd, of samen met je man een paar uurtjes weg. Dat helpt mij enorm, ook al mis ik haar en voel ik me schuldig; ik geniet er ook altijd van.

Veel sterkte!! Liefs
 
Hoi,

hoe gaat het inmiddels met je?

Ik herken je gevoel en bij mij is het wel een postnatale depressie.

Wat voor mij de druppel was, is dat mijn gevoel naar ons kindje veranderde. Ik hoopte dat hij lang zou slapen, zodat ik maar niets met hem moest.

Als het nodig is, trek echt aan de bel via de huisarts...

Sterkte.
 
Voor mij geen depressie, maar de roze wolk is hier nog niet langsgekomen. Het is zo zwaar en keihard werken. En wat kan het heerlijk zijn als hij gewoon in z'n bedje ligt te slapen, éven rust.

Zie soms erg op tegen de volgende voeding, want dan begint het 'in slaap breng'-riedeltje weer van voor af aan.

Kan erg emotioneel zijn en kijk echt uit naar de periode dat het wat makkelijker gaat allemaal. Kan het soms ook niet uit staan dat het me niet lukt om hem in slaap te krijgen in z'n eigen bed, of dat ik zijn huiltjes niet kan stoppen.. Terwijl thuis alles draait om rust en ritme..

Ik vind het 'fijn' om te lezen dat er anderen zijn die het er ook moeilijk mee hebben, om me heen hoor ik vaak alleen de prachtige verhalen.

(Ons lieve ventje is nu 5 weken, en ondanks dat ik mama zijn zo ontzettend moeilijk vind kan ik echt niet meer zonder hem..)

Sterkte allemaal..
 
Hoi,

Hoe gaat het nu met je?

Ik denk dat het inderdaad heel begrijpelijk is dat je je zo voelt. Nachtvoedingen zijn gewoon vermoeiend. Ook hoe je kindje doet / reageert heeft invloed op jou, het moederschap en noem maar op. Wat eigenlijk niet?

Ik ben sinds een paar maanden voor het eerst moeder en heb dit gevoel ook gehad. Bij mij veranderde ook het gevoel richting mijn kindje. Mijn kindje huilde echt heel veel, zo'm 16 uur per dag. Hier waren redenen voor hoor, alleen we konden ze niet snel oplossen, dat duurde even. Het was zo enorm vermoeiend en ik voelde me heel machteloos. Ik heb 2 keer met een coach gesproken en dat heeft mij heel erg geholpen. Ik heb het hele verhaal vanaf mijn zwangerschap tot nu op advies van de coach verteld en dat heeft mij heel erg geholpen. Alsof alles er even uit moet ofzo. Succes en mijn enige tip zou zijn: weet dat het begrijpelijk is, je bent echt niet alleen in dit soort situaties en trek aan de bel als je het gevoel hebt dat het nodig is. Praten helpt vaak.. Dan ben je het kwijt.

Succes.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan