Postnatale depressie vriend ?

[Larissa1801]

Hey mamas,

Zijn er partners die ook zo negatief zijn na de geboorte van het eerste kindje ?
Wij hebben denken wij een huilbaby en vandaag besproken met het consultatiebureau. Woensdag gaan we naar een osteopaat om te kijken of er wat aan de hand is wat het verklaard.

Nu hebben we de eerste week na de geboorte het best zwaar gehad door vele huilen. Inmiddels is onze dochter 2 maanden maar mijn vriend is zo ontzettend prikkelbaar en kort lontje als ze even huilt. Ja ik heb het ook maar als mama kan ik de rust bewaren en het even weg stoppen. We hebben er een gesprek over gehad samen omdat hij ook vaak boos wordt als het even teveel wordt.

Ik snap het ook wel, al die nieuwe dingen die op je af komen maar wordt er zelf ook bijna depressief van want hij is zo negatief, elke keer zuchten bij een klein huiltje, opnoemen wat allemaal stom is, laatjes hard dichtdoen uit frustratie etc. Hij zegt dan wel sorry maar op een gegeven moment heb je daar niks aan. Heb al aangegeven dat hij misschien beter met een psycholoog moet gaan praten maar echt werk ervan maken doet hij niet….

Diep van binnen schreeuw ik het soms ook uit en kan ik huilen maar probeer zoveel mogelijk niet aan m’n dochter te laten zien omdat ik weet dat ze dingen aanvoelt.

Hoe gaan jullie mama’s ermee om als je partner zo is?

Liefs

 

[Essil]

Is hij niet gewoon prikkelbaar van uitputting?
Mijn man valt het ook heel zwaar, de eerste weken zat hij op een rose wolk. Maar na nachten met een baby rondgelopen die schreeuwde van de krampjes, en kort daarop weer aan het werk te gaan, is het hier hetzelfde. Alhoewel hij het nooit stom zou noemen. Maar wel om het minste beetje zwaar gestrest. Nu 2 jaar later nog steeds.

 

[MrsM]

Heel herkenbaar. Mijn man had het tot voor kort ook (onze zoon is nu ruim 4). Kwam door het slaaptekort en wennen aan een nieuwe levensfase. Kan je man normaal gezien wel makkelijk met veranderingen omgaan? Ik stel soms een klaagkwartiertje voor, maar laat het ook steeds vaker van me afglijden. Ik heb begrip voor zijn gevoelens en vind het jammer voor hem dat hij alles als zo zwaar ervaart.
Gelukkig zijn er ook momenten dat hij van en met onze zoon geniet.
Maar ik heb ook absoluut meer geduld en probeer ook heel erg in het nu te zijn en te genieten van deze fase.
Praat er zeker over met je partner. Niet verwijtend of met een oplossingen komend (dat lesje moest ik leren), maar vraag hoe hij zich voelt en hoe hij deze tijd ervaart maar ook wat hij mist. Veel sterkte.

 

[Elisabeth]

Hier is het juist andersom met name in de nachten of als slaapjes niet lukken. Ik kan dan echt boos en gefrustreerd zijn. Mijn man is dan degene die rustig is en hen even overneemt. Ligt ook aan je persoonlijkheid denk ik. Ik heb ADHD en ben altijd al sneller prikkelbaar en controlfreak. Zeker de eerste maanden vind ik lastig maar met de tijd wordt dit beter. Blijf praten, probeer bij te slapen en wissel elkaar af.. 

 

[Gebruiker10102650]

Jazeker. Mijn man was helemaal van slag na de geboorte van onze zoon. Hij kon het gewoon echt niet aan. Toen werd ik na 8 dagen ook nog eens een week opgenomen vanwege kraamkoorts en was het hek helemaal van de dam.
Ik heb hem gewoon weer naar werk gestuurd. Eruit, wegwezen. En dat werkte heel goed. Hierdoor werd hij heel snel weer zichzelf al blijft hij zelfs na 3 jaar een overbezorgde vader. 

 

[Liesjo]

Herken het! mijn vriend is ook negatief en hebben ook een huilbaby. Telkens de hoop dat het huilen minder werd na 8 weken en de tijd erna.. maar helaas. Ze is nu net de 3 mnd gepasseerd. Wij lopen op ons tenen en mijn vriend uit het met frustraties en zegt dan ''ze moet gewoon slapen''. Was het maar zo makkelijk. Ik probeer er begrip voor te tonen en soms hem te laten ventileren. Is lastig he.. als je er zelf ook best doorheen zit.. Ik ga vaak (met baby in draagzak) de situatie even uit en een rondje lopen, naar een familie lid een bakje thee doen.. Dan heeft mijn vriend het idee even tijd voor zichzelf te hebben. Sinds hij weer is gaan werken is er ook een boel rust gekomen hier thuis. Daarnaast maak ik ook naar hem toe bespreekbaar wat zijn spanning met mij doet. Zo wordt hij er meer van bewust. Helaas kunnen we niks veranderen aan de situatie.. was het maar zo he want het is echt uitputtend!