Postnatale depressie

<p>Hi, </p><p>6 maanden geleden is onze zoon geboren. Ik merk dat ik de laatste tijd somber ben (nu de blaadjes vallen) en ook overbezorgd en angstig ben. </p><p>Dit is iets van de laatste 2 maanden.</p><p>Kan dit nog iets postnataals zijn of is de tijd te lang geleden ervoor?</p><p>Wat hielp bij jullie goed er tegen? </p>
 
Goedemorgen,
Wat naast dat je je zo somber voelt en veel zorgen maakt, terwijl je het liefst gewoon alleen maar wilt genieten van je kind. Het kan zeker een postnatale depressie zijn, misschien wel een combinatie van alle gekke hormonen en gevoeligheid voor het seizoen. Had je van dat laatste ook al last voor je een kind kreeg? Hoe dan ook; maak een afspraak bij de huisarts! Gesprekken, medicatie en eventueel lichttherapie kunnen je helpen om hier vanaf te komen, zodat je weer kunt gaan genieten van het mama zijn.
Sterkte!
 
Dat kan zeker! Trek op tijd aan de bel, te lang wachten maakt het erger.
Ik heb een lichttherapie lamp gekocht en gebruik die nu ook weer elke ochtend 15-20 min. Voor mij voldoende om me beter te voelen. Voor mij i.c.m. homeopatische medicijnen (en praten) heeft het enorm geholpen om mij uit de depressie te halen.
Sterkte! Liefs 
 
[quote quote=10259254]Dat kan zeker! Trek op tijd aan de bel, te lang wachten maakt het erger. Ik heb een lichttherapie lamp gekocht en gebruik die nu ook weer elke ochtend 15-20 min. Voor mij voldoende om me beter te voelen. Voor mij i.c.m. homeopatische medicijnen (en praten) heeft het enorm geholpen om mij uit de depressie te halen. Sterkte! Liefs[/quote]
 
Dank je voor de tip. Zo'n lamp ken ik niet!
Welke homeopatische medicijn? 
 
Ik herken wat je zegt! Wat mij helpt is inderdaad praten en ben weer gestart met de anticonceptiepil. Voor mij zorgt dit laatste voor veel meer rust en minder somberheid. Hormonen hebben grote invloed op hoe je je voelt. 
In ieder geval niet blijven rondlopen, maar even naar de huisarts is de eerste stap. 


sterkte! 
 
Dat is heel vervelend... Ik heb er zelf ook last van. Voel me ontzettend schuldig tegenover mijn dochtertje van nu 6 maanden oud. Gelukkig is er net een hulp traject gestart bij het ggz. Het is belangrijk om het aan jezelf toe te geven. Je voelt je somber en verdrietig en dat is niet leuk maar het is beter om het aan jezelf toe te geven dan het te blijven ontkennen. Daar schiet je niks mee op. Praat er ook over met familie. Ze zullen je vast niet veroordelen. Misschien is het mogelijk dat je een vaste dag in de week voor jezelf hebt en oppas regelt. Verder wil ik je zeggen, je bent niet alleen... Jij, ik en vele andere vrouwen hebben deze gevoelens. 
 
Terug
Bovenaan