postnatale depressie

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo ik ben maria 23 jaar en moeder van een zoontje.

Mijn zoontje is 1 dec 2004 geboren via een langdurige en pijnlijk bevalling die uiteindelijk eindigde in een spoed keizersnede.
Ik heb gehoord van de huisarts toen ik daar kwam met klachten dat ik postnatale depressie had.

Ik zou graag met mensen hierover willen praten over want hun voelen en ervaren.

Groetjes Maria

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi maria,

ik heb er ook een gehad na de bevalling van mijn zoontje, ik ben er nu wel vanaf maar het staat nog heel god in mn geheugen zeker nu ik weet zwanger ben, de kans is groter dat ik er weer een krijg.
als je je ei kwijt wil of ervaring wil delen kan dat natuurlijk, mijn emailadres is:
sarretjes@hotmail.com.
dan kun je me daar mailen, of via msn aanmelden

heel veel sterkte meid, het is niet makkelijk, maar zeker (en vooral door jezelf) iets aan te doen!
groetjes brenda

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo ik wil graag voor het eerst echt vertellen wat ik heb mee gemaakt en hoe ik mij zelf voel.

In een korte tijd hebben wij een huis gekregen want ik woonde namelijk nog bij mijn moeder thuis.
Ook had ik naar een studie een hele leuke baan gevonden waar ik begin jan 2004 ben begonnen. Goed ik werkte daar drie maanden en ze waren zo te vreden dat ik gelijk een vast  contact had gekregen naar  mijn proeftijd.
Dus ik dacht nou mijn jaar kan niet meer stuk een nieuw opgeknap huis alle twee een vaste ben enz... een goed begin voor onze toekomst.
Toen ik een week naar het tekenen van mijn vaste contact naar de sportschool ging kreeg ik heel veel last van steken in mijn buik dat ik dacht van nou ik moet even stoppen ben waarschijnlijk te druk bezig zo?
goed ik ben de volgende dag naar de drogist gegaan om toch voor de zekerheid een zwangerschaps test te doen. Maar zwanger kom ik niet zijn want ik slike nog de pil en wou dus nog geen kinderen.
Maar het bleek toch zo te zijn ik was zwanger!!! en wist op dat moment niet of ik nu blij moest zijn of niet want ik was zo geschrokken en mijn man trok lijk wit weg toen hij het hoorde.
Wij waren op dat moment bij mijn ouders thuis en mijn moeder sprong een gat ik de lucht ze vond het helemaal te gek! maar ik huilde van verdriet.
Goed naar even bij komen van de schrik hebben we toch besloten het zit er nu eenmaal en ik ben op zeker hoogte  tegen een arbortus dus we hebben besloten het kindje te houden.

Ik heb het ook tegen mijn werkgever gemeld dat ik onverwachts  zwanger was geworden en het dus ook niet wist toen ik mijn contact tekende. Mijn werkgever wilde waarschijnlijk van mij af en begon dus te katten over mijn gewicht want ja ik ben niet een van de slankste.
En ik ben een vrij gevoelig persoon en hield dus mijn mond dicht op mijn werk en huilde heel veel bij mijn vriend uit over hoe ik ben behandelt op mijn werk. zo ging het tot aan mijn vakantie door. Wij zijn er even tussen uit geweest naar spanje en kwam daar echt tot rust.
Toen we terug waren gekomen en ik weer naar mijn werk ging werd mij gezegt dat ik niet meer nodig was daar en dat ze mijn vaste contact wouden laten ontbinden.
dus dat was echt een klap in mijn gezicht want nu stond alles op zijn kop...
Ik ben het toen aangaan vechten via de rechter maar ben uiteindelijk toch via de rechter ontslagen mij contact liep af op 1 dec 2004 omdat mijn baas kon aan tonen dan het berijf erg slecht liep en hun konden mij niet meer betalen.

Ik ben in de tijd dat ik de strijd had met mijn werkgever 5 keer op genomen geweest  in het ziekenhuis omdat ik een hele hoge bloed druk had en steeds een  tegen zwangerschaps vergiftiging zat. uiteindelijk ben ik op 1 dec 2004 bevallen via een spoed keizersnede want mijn kind kregen ze er niet uit.
De arts heeft letterlijk met zijn voet tegen het bed zich eigen 4 keer schrap gezet en heeft op die manier mijn kindje er geprobeerd uit te trekken te vergeefs want de baby zijn hartslag ging achter uit en mijn bloed druk werd gevaarlijk hoog. Ik werd in een soort van roes naar de ok gereden en ons kindje werd gehaald.

Mijn man is gelijk toen ons kind geboren werd mee gelopen met de arst en ik heb hem verder niet meer gezien ik werd naar de uitslaapkamer gebracht en daar moest ik een tijd blijven omdat  mijn lichaam niet  op temp wou komen. 5 uur later werd ik naar zaal gebracht en mijn man en moeder en schoonmoeder gaven mij een kus van goed gedaan zeg.
Ik voelde mijn natuurlijk niet goed en alleen mijn man is gebleven om samen met mijn naar ons kind te  gaan want die lag even op kinder afdeling.
De zuster  vroeg wilt u de fles of de borst geven en ik wou graag het beste voor mijn kind en zei dus dat ik de borst wilde geven maar naar veel gehannes en gedoe lukte het niet om mijn kind de borst te geven want hij kom niets vast houden met zijn mondje.
Ik had dus al snel het idee van haal dat kind bij mij weg want het lukt toch niet en het blijft maar janken neem hem maar mee en geven jullie hem maar te eten.
Dat was het begin van het gevoel van er is iets niet goed want je moet toch gelukkig zijn nu je een kindje hebt maar dat was ik niet ik zag hem meer als een last want ik werd nu beperkt in mijn doen en laten.
Eenmaal thuis gekomen krijg ik las van heel veel angst en paniek gewoon als er niets aan de hand was.
maar ik had aan mijn vriend op de een of andere manier geen steun alleen aan mijn moeder dat schadje was mijn steun en toe verlaat.
maar ook dat ging fout.

want toen mijn zoontje 6 weken oud was ging ik alleen even langs mijn vader en moeder omdat mijn moeder haar zelf niet goed voelde en heel veel pijn had wat ze nooit eerder had.
Ook heb ik  twee jongere zusjes een van 13 en een van 7 en mijn vader was toevallig even boven bezig met hun.
Toen gebreurde het mijn moeder vroeg om een emmer omdat ze moest spugen en die gaf ik haar zij heeft geprobeerd te spugen maar viel achter over in haar stoel ik raarte in paniek en heb gelijk mijn vader geroepen en die zijn bel 112 want er is iets vreselijk mis en ja hoor ik stond met  de infus zak van  mijn moeder  in mijn handen en liep mee naar de ambulance en reed mee naar het ziekenhuis.
En wat bleek mijn moeder had een hele zware herseninfarct, nierinfarct, en een longontsteking gehad en een bloed prop in haar slagader van haar rechter arm en been.
maar ze konden niets doen alleen maar wachten. ik heb zo'n 8 weken elke dag van 8.00 tot 20.00 samen met mijn kindje en mijn vader naast mijn moeder haar  bed gestaan en gewacht of ze nog waker zou worden. natuurlijk was mijn vriend er wel die naar zijn werk ons kindje ophaalde en dus thuis hem weer verder verzorgde.

nu zijn we een bijna een jaar verder en mijn moeder leeft gelukkig nog ze zit in een rolstoel en kan niet meer praten en is rechts zijdig verlampt.
Ik heb het er nog steeds erg zwaar mee en heb nog veel last van depressie en last van angst aanvallen.
En ik  zit nog steeds werkeloos thuis ik heb door dat ik me nog niet goed voel heel veel ruzie met mijn vriend omdat hij geen begrip heeft en alles alweer vergeten is ofzo.
Ik denk er zelfs aan om mijn relatie te beeindigen omdat het zo niet verder kan gaan.

Ik heb onderhand mijn hele levens verhaal er op gezet lijk wel he maar ik moest het even kwijt want ik heb verder niemand die ik mijn verhaal kan vertellen.
Ik denk vaak van stel je eigen niet aan want  iedereen maakt wel eens iets ergs meer toch??

groetjes Maria

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi maria,
ik heb geprobeerd je berichtje op de hotmail te beantwoorden maar dta lukt op een of andere manier niet....
heb je een ander emailadres waar ik het naartoe kan sturen? wil je dan dat nog een keer mailen je wanadoo adres werkt niet?
groetjes brenda