postnatale depressie

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,
Huilend lees ik de reacties! Voelt zo fijn dat het bij anderen het herkenbaar is. Voel me erg alleen en gefrustreerd in mijn gevoel. Ben vandaag naar huisarts geweest. Ook omdat ik nog steeds met schimmelinfectie kamp en kleine meid spruw heeft. Maar op den duur dacht ik. Ik moet het tegen arts vertellen en om hulp vragen. Alle symptonen wijzen op een postpartum depressie, bekend als postnatale depressie. Maar zeer gericht naar mezelf!
De bevestiging van de huisarts voelde aan de enne kant zo angstig en heftig, maar aan de andere kant ook zo fijn! Gevoelens en emoties mogen er zijn..
Ze kan medicatie voorschrijven, maar dit wil ik zelf niet! Geloof dat ik het aankan, als ik aan mijn frustratie en emoties, angsten en gevoelens toegeef!
Het van me afschrijven werkt ook super! Thanks voor de reacties, geeft me weer kracht te reageren!
Mijn man begrijpt het niet, wil hij wel. Maar denkt echt als een man. Als ik iets aangeeft komt hij met oplossingen of geeft aan dat het toch wel meevalt. Hij kan helpen. Begrip en erkenning voor mijn gevoel vind ik dan op zo'n moment het fijnst en met hem besproken dat ik dat dan nodig hebt!
Probeer goed naar mijn grenzen te luisteren. Zat bijvoorbeeld al heel de week aan te kikken, dat morgenavond vrienden met hun kids komen bbqen. Voorheen vond ik dit heerlijk! Lekker voorbereiden, heerlijke dingetjes kopen voor ons en de kids. Bedjes klaar zetten voor de kids. Nu zag ik er vreselijk tegen op. Heb hun nu gesmst met vraag of we bij hun kunnen afspreken. Daar ik opzie tegen de voorbereidingen. Voel me dan nog wel raar en schuldig, maar zie er echt tegenop en is nu eenmaal mn gevoel. Ook al vind ik het zelf nog raar dat ik dit gevoel heb, wat ik voorheen zo lekker vond en mijn hand niet voor omkeerde en nu zulke beren. Ook vervelend als kids spelen dat er zoveel rommel komt.. Stapje voor stapje kijk ik hoe ik met mijn rust en grenzen kan omgaan. En niet teveel te luisteren naar meningen van anderen die voor mij beoordelend zijn of me een nog groter schuldgevoel geven!Weet dat ik er nog lang niet ben, maar weet dat openheid en praten erg werkt! De kleine meid huilt nog veel, misschien komt dit ook wel daar ik niet lekker in mijn vel zit .Lukt me om haar een kwartiertje te laten huilen en pak haar dan weer op en soms (helaas nog heel soms) valt ze toch weer in slaap. En dat ik alles heb wat mijn hartje begeert. Mooi en leuk huis, lieve en geweldige man en kids. Allemaal gezond. Probeer ik wanneer ik kan van te genieten en wanneer de donkere wolk dit even niet ziet aan deze gevoelens toe te geven dat ze er zijn. Zo hoop ik dat mijn frustratie snel weggaat. Als jullie het leuk vinden hou ik jullie op de hoogte! En dames die hetzelfde ervaren of er iets van herkennnen. Niet blijven lopen met je gevoel, praten en zoek hulp. Ik had dit al veel eerder moeten doen!
 
Hoi,

Ik heb dit bij de vorige bevalling gehad, deze keer heb ik er soms last van en sleep ik me erdoorheen.

Ik kan je helaas niet helpen, maar probeer wel uit te vinden waarom je dochter zo huilt. Dat doet ze niet voor niks. Mijn dochter was ook een huil baby, maar dat meisje had heel veel last van reflux. Het was mijn eerste maar wist ik veel. Ga naar het consultatiebureau en vertel wat je opvalt, maar misschien heb je alles al gedaan.

Dat je overal zo tegenop zie komt mij ook heel bekend voor. Je bent ook nog maar net bevallen en misschien eis je wel teveel van jezelf. Mijn huis is soms ook een bende en daar kan ik ook z on moeite mee hebben maar het is overdag dweilen met de kraan aan. Ik heb trouwens mijn huishouding losgelaten, ik doe wat ik moet doen en hou alles op tijd bij, maar ben geen pietjes precies meer.
Jammer dat je hier niet met je man over kan praten, mijn man snapt het ook niet, daar is hij man voor maar hij doet wel zijn best om me te begrijpen. Dat anderen het niet begrijpen moet je je niet teveel van aantrekken, want zolang iemand hetzelfde niet heeft meegemaakt mag/kan hij er niet over oordelen.

Toen ik na de bevalling van mijn dochter me ook zo voelde ging ik weleens naar een mevrouw toe, zij was geen psycholoog maar een beetje meer spiritueel (ik ben bij haar terecht gekomen doordat ik in het verleden kinderen verloren ben)
Zij vertelde mij toen dat ik mijn dochter veel bij me moest houden, en dat ik zeker ook tijd voor mijzelf moest nemen. Je hebt nog een doorzichtige navelstreng zoals ze dat noemen en als jij je goed voelt doet je dochter dat ook.

Geef jezelf de tijd en de rust, je bent nog aan het bijkomen vanalles, neem niet teveel hooi op de vork en pak al je rustmomenten. En ga lekker wat leuks doen, kapper, avondje vriendinnen, uit eten met je man. Echt dat zal je zo goed doen.

Succes he, en laat soms even weten hoe het met je gaat.

Gr.
 
als je wilt kun je mij ook een pp berichtje sturen en dan kunnen wel met elkaar emailen, denk dat je daar wat aan kunt hebben,als je wilt hoor is nat geen verplichting. heb het bij nr 2 bijna een jaar gehad en nu bij nr 4 heb ik er ook soms last van. bij mijn vriendin heefthet langer geduurd maar die is echt aan de pillen gegaan en kan nu amper zonder ze. wel goed vanje hoor dat je het eerst zonder pillen wilt proberen maar zou je wel aanraden om bijv met een maatschappelijk werkster te praten. het helpt echt als een ander je de dingen anders laat zien. wel als je wilt kun je mij emailn op giovana_lorena@msn.com
sterkte en ooh ja vind het echt goed dat je ermee naar de huisarts bent gegaan, is in ieder geval de eerste stap en mannen weet je het is voor hun heel moeilijk te begrijpen omdat zij geen last hebbemn van hun hormonen en gevoelens zoals wij die hebben. ook erg goed at je die vrienden hebt gesmsst je kunt niet meer dan je doet hoor je bent nu eenmaal geen superwomen. dikke kus
 
Het is misschien ook een idee om een fijne psycholoog te zoeken waarmee je wat kunt praten, zeker als je man je soms niet begrijpt.
 
Hoi,
Mijn zoontje is in februari geboren, maar zit zelf op het Maart forum. Ik wil toch nog even reageren. Jeetje wat is je verhaal herkenbaar, ik voel me precies zo. Ik zie ook overal tegenop. Het is dat m'n twee andere kinderen nu zomervakantie hebben en ik even kan bijkomen, maar voor de zomervakantie zat ik er helemaal doorheen. Ik had geen zin in visite, wilde niet dat er vriendinnetjes met m'n dochters kwamen spelen ( de gedachte aan de troep alleen al), voelde me vreselijk somber en het commentaar en de meningen van andere mensen trok ik me vreselijk aan. Ik ben ook bij de huisarts geweest en ik wil liever geen medicijnen omdat ik mijn zoontje nog borstvoeding geef, ik denk dat het nu vanzelf weer wat beter gaat. Straks als de zomervakantie is afgelopen moet ik toch weer elke dag naar buiten en andere mensen en hun commentaar onder ogen komen, ik hoop dat ik het nu beter aan kan. Ik ben wel geschrokken van dit depressieve gevoel, heb ik bij m'n twee andere kinderen niet gehad. Ik hoop dat het nu snel beter gaat, ook voor jou. Heel veel sterkte.
 
Ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen! Het lijkt me zo ontzettend naar om zo je eerste tijd met je kindje mee te maken..
Heel veel sterkte en hopelijk zitten jullie snel weer een stuk beter in je vel!

Liefs,
 
Hallo allemaal,
Hier weer even een berichtje, voor mijn gevoel zit ik echt in een rollercoaster. Er wordt een film afgespeeld en ik zie mezelf! Ben nu druk bezig met vooral voelen en aangeven wat ik voel en denk nodig te hebben. Zelf wil ik echt niet aan de medicatie, geloof dat dat je emoties alleen maar afvlakt. Probeer aan mn familie en vrienden aan te geven wat ik voel. Is moeilijk wat sommige reageren niet vol begrip. Ik heb toch alles wat mn hartje begeerd, twee geweldige kids (een jongen en een meisje, dit was mijn wens..), een geweldig lieve man een nieuw super huis.. Dat weet ik allemaal en dat frustreerd juist super voor mezelf, ik heb ook alles wat me hartje begeerd, maar blijf me down en ongelukkig (leeg) voelen! En voel me dan niet begrepen. Normaal kon ik andermans mening makkelijk naast me neerleggen, maar nu blijft het maar door mijn hoofd spoken en heb ook de energie niet om terug in gesprek te gaan en het uit te leggen. Uitleggen: ik begrijp mezelf niet eens!
Mijn man wil heel graag dat ik met een psycholoog ga praten heb gezegd dat ik eerst voor mij gevoel zelf mn rust wil pakken en er over wil praten met anderen die voor mij belangrijk zijn. Toch kan ik zeker wel genieten van mijn kids en heb ik geen negatieve gedachtes naar hun toe, gelukkig.. Maar kan ik dit zelf oplossen door mn grenzen goed aan te geven mijn rust te pakken. Iedere dag 5 positieve punten van mezelf benoemen en 5 geniet momentjes belichten die echt genieten waren. Of heb ik hierin toch echt hulp nodig?
 
Ik snap wat je bedoelt, ik wil liever ook niet naar een psycholoog. Ik probeer gewoon rustig aan te doen en ook te genieten van de leuke dingen. Al blijven die sombere gevoelens wel vaak. Soms voelt het heel heftig en soms is het meer op de achtergrond. Ik heb wel het gevoel dat het steeds iets beter gaat, het gaat langzaam, maar ja, we komen er wel.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan