<p>Hey,</p><p>Onze dochter is inmiddels 9 maanden oud. Sinds de 4e maand heb ik last van depressieve klachten. Het begon met het gevoel ineens niets meer voor mijn man te voelen. Al snel sloeg het om en ben ik gevoelstechnisch erg afgevlakt. Ik vind onze dochter lief en ik geniet wel maar veel minder als de eerste maanden.. die negatieve spiraal, nergens zin in, veel huilen.. bah.. en die negatieve gevoelens die ik ook richting m’n man heb.. in een woord vreselijk.</p><p>ik hoop wat ‘lotgenoten’ te treffen.. </p><p>Om maar het gevoel te hebben niet alleen te zijn in dit drama.</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Postpartum depressie
- Onderwerp starter Ozogewenst
- Startdatum
Hallo,
Ik ben in een depressie terecht gekomen toen mijn dochter 4 weken was. Ze is nu 8 maanden. Ik had het gevoel het niet aan te kunnen en het gevoel niet van haar te houden. Alles deed ik omdat het moest. Ook ik huilde veel en had nergens zin in.
Nu gaat het een stuk beter. Ik geniet van mijn dochter, heb weer meer energie en ik vind het heerlijk om ook weer aan het werk te zijn. Wel heb ik 1x per maand een dag dat ik mij heel rot voel en weer depressieve klachten heb. Ik denk dat het bij mij dus ook iets hormonaals is. Meestal is dit rondom mijn eisprong.
Ik ben 6 weken in therapie geweest hiervoor toen mijn dochter 4 weken was. Gesprekken met lotgenoten en training om positieve gedachtes te krijgen en om lief te zijn voor mezelf (ben perfectionistisch). Het heeft toen enorm geholpen.
Ik kan alleen zeggen dat het tijd nodig heeft. Leg de lat niet te hoog en vraag hulp als het je even teveel wordt. Praat met iemand erover zodat het niet in je hoofd blijft rondspoken.
Dikke knuffel
Ik ben in een depressie terecht gekomen toen mijn dochter 4 weken was. Ze is nu 8 maanden. Ik had het gevoel het niet aan te kunnen en het gevoel niet van haar te houden. Alles deed ik omdat het moest. Ook ik huilde veel en had nergens zin in.
Nu gaat het een stuk beter. Ik geniet van mijn dochter, heb weer meer energie en ik vind het heerlijk om ook weer aan het werk te zijn. Wel heb ik 1x per maand een dag dat ik mij heel rot voel en weer depressieve klachten heb. Ik denk dat het bij mij dus ook iets hormonaals is. Meestal is dit rondom mijn eisprong.
Ik ben 6 weken in therapie geweest hiervoor toen mijn dochter 4 weken was. Gesprekken met lotgenoten en training om positieve gedachtes te krijgen en om lief te zijn voor mezelf (ben perfectionistisch). Het heeft toen enorm geholpen.
Ik kan alleen zeggen dat het tijd nodig heeft. Leg de lat niet te hoog en vraag hulp als het je even teveel wordt. Praat met iemand erover zodat het niet in je hoofd blijft rondspoken.
Dikke knuffel
Hi, wat vervelend dat je je zo voelt. Dat is echt niet fijn, ik had dit voor de geboorte en ik heb nog een keer een terugval gehad na 5 weken. Ik heb altijd tijdig aan de bel getrokken zodat ik hulp kon krijgen (huisarts en psycholoog). Mijn tip is dus om hulp te zoeken, het is vaak tijdelijk wat je voelt en het wordt echt weer beter. Ik weet dat dat als gebakken lucht klinkt maar het is echt waar. Veel sterkte!
Klinkt gek maar het is zo fijn om het gevoel te hebben niet alleen te zijn..
Momenteel ben ik bezig met een Duphaston (progesteron) behandeling en loop bij een psycholoog. Huisarts is uiteraard ook op de hoogte en altijd beschikbaar.
Ben nu ruim 5 maanden verder. Het lijkt wel ietsss minder te worden maar ik ben er nog niet.
Momenteel ben ik bezig met een Duphaston (progesteron) behandeling en loop bij een psycholoog. Huisarts is uiteraard ook op de hoogte en altijd beschikbaar.
Ben nu ruim 5 maanden verder. Het lijkt wel ietsss minder te worden maar ik ben er nog niet.
Je bent inderdaad niet alleen en je bent ook niet ‘gek’.. hormonen kunnen zulke gekke dingen doen met je koppie. Maar onthoud dat je je hiervoor wel goed hebt gevoeld dus dat komt echt wel weer. Fijn dat je al hulp helpt, houd vol en misschien heb je straks momenten dat je denkt ‘hee ik voel me iets lichter in mijn hoofd’.
Je bent zeker niet alleen, en dat vertel ik terwijl ik zelf dit gevoel ook ervaar (maar weet dat het niet zo is)
Als ik over straat loop en langs andere huizen en gezinnen zie, heb ik altijd het idee dat iedereen alles beter op orde heeft; ze lijken rustiger, gelukkiger, gezonder, zien er beter uit, etc.
Ons zoontje is sinds vandaag 9 maanden en heb het nog echt wel zwaar. Die corona heeft ook niet geholpen. Ik merk dat elk dingetje wat 'tegenzit' meteen een enorme bom in mn hoofd doet ontploffen. En het zijn echt hele kleine dingetjes al. Daardoor kan mijn dag meteen verpest zijn.
Ik vind het ook moeilijk om leuke dingen te doen, want wat nou als het niet goed gaat? Geen zin om er met mensen over te praten want voel me een aansteller en/of mensen begrijpen dit niet. Alles gaat toch goed?
Ik kan ook helemaal niet voor mezelf kiezen. Tijd voor mezelf voelt meteen alsof ik me schuldig moet voelen (probeer het wel hoor) Ik ben vooral de hele dag bezig met werken, huishouden en de kleine. Einde van de dag tijdens zijn slaap kan ik dan even ontspannen, maar vaak is dat een moment om even uit te huilen of stress te ontladen op deze manier.
Ik krijg nu via de bedrijfsarts enkele digitale gesprekken. Mijn partner is heel lief en vraagt ook wat hij kan doen en wat helpt, maar het ligt allemaal bij jezelf. Weten dat het geen haast heeft, weten dat het ok is en je niemand in de weg zit. En weten dat ook dit weer overgaat en die mist en donder in je hoofd plaatsmaken voor helderheid en zon.
wat mij helpt? Elke dag een heeel klein ding doen wat je gelukkig maakt en daar elke sec van proberen te genieten (bijv kopje koffie in de zon - voor 5 minuutjes) Maak het niet meteen te groot en bouw het op ?
Sterkte en liefs
Als ik over straat loop en langs andere huizen en gezinnen zie, heb ik altijd het idee dat iedereen alles beter op orde heeft; ze lijken rustiger, gelukkiger, gezonder, zien er beter uit, etc.
Ons zoontje is sinds vandaag 9 maanden en heb het nog echt wel zwaar. Die corona heeft ook niet geholpen. Ik merk dat elk dingetje wat 'tegenzit' meteen een enorme bom in mn hoofd doet ontploffen. En het zijn echt hele kleine dingetjes al. Daardoor kan mijn dag meteen verpest zijn.
Ik vind het ook moeilijk om leuke dingen te doen, want wat nou als het niet goed gaat? Geen zin om er met mensen over te praten want voel me een aansteller en/of mensen begrijpen dit niet. Alles gaat toch goed?
Ik kan ook helemaal niet voor mezelf kiezen. Tijd voor mezelf voelt meteen alsof ik me schuldig moet voelen (probeer het wel hoor) Ik ben vooral de hele dag bezig met werken, huishouden en de kleine. Einde van de dag tijdens zijn slaap kan ik dan even ontspannen, maar vaak is dat een moment om even uit te huilen of stress te ontladen op deze manier.
Ik krijg nu via de bedrijfsarts enkele digitale gesprekken. Mijn partner is heel lief en vraagt ook wat hij kan doen en wat helpt, maar het ligt allemaal bij jezelf. Weten dat het geen haast heeft, weten dat het ok is en je niemand in de weg zit. En weten dat ook dit weer overgaat en die mist en donder in je hoofd plaatsmaken voor helderheid en zon.
wat mij helpt? Elke dag een heeel klein ding doen wat je gelukkig maakt en daar elke sec van proberen te genieten (bijv kopje koffie in de zon - voor 5 minuutjes) Maak het niet meteen te groot en bouw het op ?
Sterkte en liefs
Hoi,
Weet njet of je dit nog leest maar ik zit in hetzelfde schuitje.. hoe gaat het nu met je? En heb jjj gewoon gewerkt of mocht je thuis blijven van de bedrijfsarts ?
Weet njet of je dit nog leest maar ik zit in hetzelfde schuitje.. hoe gaat het nu met je? En heb jjj gewoon gewerkt of mocht je thuis blijven van de bedrijfsarts ?