pppfff wat duurt het toch lang.....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden

Ik ben 30 jaar en heb in febr. dit jaar een miskraam gehad na 2 maanden zwangerschap (ik heb al een zoontje van nu 2 jaar). Sinds mijn miskraam zijn mijn verlangens naar een 2e kindje alleen maar groter geworden. De maanden na mijn miskraam ben ik er teveel mee bezig geweest (het was een obsessie geworden en elke maand weer een groot verdriet). Ik heb toen een stapje terug gedaan. Mijn cyclus is sinds mijn miskraam ook heel schommelend...zo van 30 dagen tot 40 dagen en oppeens een cyclus van 24 dagen!!! Een maand voor mijn eigenlijk uitgerekende datum (begin oktober) begon ik er bewust en onbewust weer veel mee bezig te zijn.....en begon heel anders en chagerijnig op alles te doen....later viel het kwartje waardoor het kwam....nu is de periode aangebroken van de tijd dat mijn 2 vriendinnen, 1 achternichtje, 1 schoonzusje, 1 collega moeten bevallen......en ik..ik moet gewoon maar rustig afwachten.....hoe hard en moeilijk het ook is....ik denk dat het rotgevoel pas weer over zal zijn als ik eindelijk weer zwanger mag zijn. Volgend weekend eerst maar weer even een lang weekend weg (centerparcs, dus lekker zwemmen en ontspannen).

Groetjes van Rachelathomenl
 
Hoi Rachel,

Ik kan jouw gevoelens heel goed begrijpen. In april is na een zwangerschap van 30 weken ons zoontje doodgeboren en toen was ik niet jaloers op mensen om mij heen die al zwanger waren (in de eerste twee maanden daarna zijn er 5 kindjes geboren), maar voelde wel een steek als iemand een nieuwe zwangerschap aankondigde.
Nu ik een paar weken geleden een miskraam heb gehad is dat gevoel veel sterker geworden. Ik kan er zelfs slecht tegen als ik mensen zie die zwanger zijn die ik helemaal niet ken. Ik had zo graag nu ook zwanger geweest.
Ik denk ook dat dit gevoel pas over gaat als ik zelf weer zwanger ben, dan heb je weer iets voor jezelf om naar toe te leven, hoe moeilijk een volgende zwangerschap ook misschien kan zijn.
Ik hoop dat je volgend weekend in Centerparcs weer een beetje tot jezelf kan komen. En voor jou komt de tijd dat moment vast ook weer dat dat rotgevoel over is en je ergens naar uit kunt kijken.

Liefs Elise
 
Hoi,

Ook ik ken dit gevoel. En ik schaam me er zelfs een beetje voor.
Vorige week kreeg ook ik te horen dat ik een miskraam heb gehad en toen dacht ik eigenlijk heel snel: ik wacht nog even en laat mijn lichaam weer rustig herstellen en ik wil het ook een plekje geven en verwerken.

Nu zijn we dus een week verder en het liefst wil ik gelijk weer in verwachting raken. Maar bij mij moet eerst het vloeien zijn gestopt en het liefste wacht ik eerst een ongi af.

Twee vriendinnen zijn zwanger en als ze even aanwaaien wordt je gelijk geconfronteerd met bolle buiken, stralende ogen en schitterende zwangere mama's. Ik gun het ze, echt waar, maar oh, wat ben ik van binnen verdrietig. Ik verlang heel sterk naar een bolle buik, naar getrappel en maatje 50 en zachte knuffeltjes en het  wiegje bekleden enz enz.

Overal zie ik nu zwangere vrouwen, vrouwen met kinderwagens en al dan niet meer. Het lijkt wel of dat nu een intense aantrekkingskracht op mij heeft.

Toch zal ik hier doorheen moeten en hoop dat ik ook ooit kan genieten van zwanger zijn en alles er omheen.

Groetjes van mamabinck.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan