Hallo Ingrid,
Ik ging met 37 weken op controle bij de vk en daar bleek mn bloeddruk veel te hoog, dus gelijk naar het ziekenhuis gestuurd. Zelf dacht ik dat het wel mee viel, ik had nl. zelf nergens last van. Ja wel hele dikke handen en voeten en ontzettend moe en lusteloos maar dat had ik al een aantal weken en de vorige controles werd daar een beetje luchtig over gedaan, want dat hoort er gewoon bij.
In het ziekenhuis aan infuus, monitor, bloeddrukmeter, cateter in, echo maken, bloed prikken etc. Met de baby was alles goed, 50cm en 3 kilo. De dag erna 2 x ingeleid, maar zonder succes, s avonds pas 1 cm ontsluiting en ik voelde zelf geen harde buiken en voorweeen terwijl de monitor dat wel af en toe aangaf. Die nacht liep mijn bloeddruk op, begon ik stuiptrekkingen te krijgen, bollen te zien op de muur, mijn reflexen waren te erg wat epileptische aanvallen kon gaan veroorzaken, dus ik kreeg magnesium. Dat spul vervloek ik nu nog steeds, wat een rotzooi! Op het moment dat de spuit werd aangesloten aan mn infuus voelde in het mijn lijf instromen, alles werd heet. Mijn handen en voeten leken wel open te barsten, overgeven, overgeven en nog eens overgeven, bloeddruk omhoog (paniek). Deze nacht zal ik ook nooit van mn leven meer vergeten, ik dacht dat ik dood ging.
De volgende ochtend om 7 uur kwam mijn vriend voor de volgende inleiding, die wist niet wat hij zag, een hoopje ellende in bed. Omdat ik zo suf/slap was geworden en de hartslag van de baby te ver gedaald werd besloten om met spoed een keizerssnee te doen. Direct naar de OK, ruggenprik en hupsakee, daar was onze zoon. Die ochtend is helemaal aan me voorbij gegaan, ik weet niet eens de helft er meer van. Opeens lag ik weer in mijn kamer en had mijn man een baby in zijn armen. Gewassen,aangekleed, gevoed, en opgewarmd.
Nog 3 dagen aan de magnesium gelegen omdat de bloeddruk niet wilde zakken, verschrikkelijk. Op het moment dat de magnesium er af mocht voelde ik me met de minuut beter worden. Ik heb zelf het idee dat ik meer heb moeten bijkomen/genezen van de magnesium dan van de keizerssnee. Na 9 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis. Gelukkig is met onze zoon alles prima, die heeft er gelukkig helemaal niks van meegekregen.
De gyn vertelde dat het Hellp syndroom was met 3 verkeerde bloedwaardes. 1 jaar zeker niet zwanger worden, het wil niet zeggen dat het bij een evt. 2e weer zal gebeuren maar ik blijf wel risico patient en onder controle van de gyn.
Ik weet niet of ik ooit nog voor een 2e kindje durf te gaan. Ik vertrouw mn lijf voor geen meter meer.
Nog 6 weken met te hoge bloeddruk gelopen, maar die is nu weer normaal gelukkig. Mijn vingertoppen tintelen nog steeds en de emoties lopen af en toe nog steeds hoog op. Voor ik zwanger werd huilde ik om helemaal niks, en nu bijna om alles. Heel bijzonder. Ik ben ook heel anders gaan denken over heel veel dingen en probeer zoveel ogelijk te genieten van mn kleintje. Ik ben gaan beseffen hoe kwetsbaar je bent als mens en zo'n klein humpie al helemaal. En vooral hoe gelukkig ik mag zijn dat ik en de baby allebei (weer) helemaal gezond zijn, dat we een hele lieve papa hebben, dat we in een mooi huis wonen. Ons zoontje doet het supergoed, eet goed, lacht veel(huilt ook), mag heerlijk tegen me aan in slaap vallen, ik geniet van stukje wandelen, flesje/ fruithap geven, het mooie weer, boodschapjes doen etc etc. De rest (werken bv. / en andere verplichtingen) kan me echt gestolen worden.
Oeps, beetje lang verhaal geworden zie ik, maar wel weer even lekker om het van me af te tikken.
gr Petra
