A
Anoniem
Guest
Hallo mama's
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
Ik ben op 02-07-07 bevallen van Nathan. Ik was toen 34 weken zwanger.
Hij was dus 6 weken te vroeg. Hij was prematuur en dysmatuur. Hij zat
met zijn groei op een kindje van 32 weken, dus hij was erg klein. Hij
was ongeveer 44 cm en 1765gram. Echt een heel klein ventje. Ik had
zwangerschap s vergiftiging dus hebben ze me eerst geprobeerd in te
leiden. Dit ging goed totdat ik 8 cm ontsluiting had, daar moest er een
spoed keizersnee plaats vinden, dus ik was onder algehele narcose en
ook mijn man mocht er niet bij zijn.
Ik werd wakker en gefeliciteerd met de geboorte van mijn zoon. Maar ik kon het er niets bij voorstellen dat hij van mij was. Ik was alleen maar moe ik wilde alleen maar slapen. De eerste dag na de geboorte van Nathan is voor mij ook een grote waas.
Hij heeft twee weken in het ziekenhuis gelegen, dus toen ik naar huis toe mocht heb ik ook niet echt een kraamtijd gehad. Ons kind lag ik het ziekenhuis en wij waren thuis. Ik heb het daar ook heel erg moeilijk mee gehad. Ik voelde me niet echt moeder. Je leest wel eens dat moeder hun kind meteen na de geboorte herkennen en meteen weten dat dit hun kind is maar dat had ik helemaal niet. Ik heb ook heel erg gevoel gehad dat een "gewone" ons ontnomen is Wij mochten de zorg voor Nathan ook niet doen omdat hij in de couveuse lag. Dit heeft ongeveer een week geduurd toen mochten we wel zelf de luier verschonen mar we moesten toestemming vragen om hem eruit te halen. Pas toen hij niet meer aan de monitor lag toen mochten we Nathan er zelf uithalen en mochten we op elk moment van de dag met hem knuffelen zonder dat we daarvoor toestemming hoefde te vragen. Pas toen begon ik me een beetje moeder te voelen.
Na twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht hij naar huis. Dat was een groot feest!! Hij groeide goed huilde bijna niet en was erg makkelijk. Ik moest wel heel erg wennen aan mijn nieuwe rol als moeder. Maar ik begon een beetje te wennen en toen begon hij vreselijk te spugen. In het begin was het een mondje vol en later hield hij niets meer binnen. Na lang wikken en wegen zijn we met hem naar de huisarts gegaan en die heeft het meteen op laten nemen in het ziekenhuis. Daar heeft hij een echo gehad van zijn maag want zelf de zonde voeding bleef er niet in. Tijdens deze echo bleek hij een verdikte maagspier te ebben en dat hij naar Groningen moest om daaraan geopereerd moest worden. Hij was 5 weken oud en moest geopereerd worden. Dat was een behoorlijke klap voor ons. Dus weer naar het ziekenhuis en toestemming vragen of we ons kind mochten zien en mochten vasthouden. Dus daar ging mijn moeder gevoel. Ik had heel erg het gevoel dat het om een kind ging van een ander en niet van onszelf.
Na de operatie ging het met eten gelukkig weer heel erg goed, hij had honger en at weer heel goed. Allen hebben ze ontdekt dat hij een kleine hartafwijking heeft waardoor zijn hartslag in een keer heel hoog kan worden. Hij heeft na de operatie op de kinder ic gelegen en daar had hij op een bepaald moment een hartslag van 300. Daar schrik je best van. Maar daar heeft hij nu medicijnen voor. En als het goed is is dat nu dan ook onder controle. We moeten nog wel regelmatig terug naar groningen om zijn hartje na te laten kijken maar ik denk dat dit nu wel goed is.
Hij is nu bijna 3 weken thuis en het moeder gevoel begint weer een beetje te komen. Maar ik moet nog steeds erg aan hem wennen. Ik vind het ook heel moeilijk dat ik niet meteen het moedergevoel heb bij hem. Ik voel me dan een vreselijk ontaarde moeder. Ik heb het gevoel dat andere moeders het veel beter doen dan ik omdat ik erg moet wennen aan ons kind.
Ik lucht erg op om het nu een keer te vertellen en ik hoop hiermee ook ander moeders die hetzelfde kennen of die hetzelfde meegemaakt hebben te kunnen laten weten dat ze er niet alleen voor staan dat ik het ook ken. Want ik hoop dat ik niet de enige ben die die heeft.
Ik geniet nu wel heel erg van Nathan en ik ben ook heel erg gek met hem en we groeien nu samen naar elkaar toe. Ik heb nu ook geaccepteerd dat het gevoel moet groeien en dat wij het met z'n drieën wel gaan redden.
Dit is mijn verhaal en het is fijn om het een keer van me af te schrijven.
Heel veel liefs Karin moeder van Nathan nu bijna 8 weken oud.
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
Ik ben op 02-07-07 bevallen van Nathan. Ik was toen 34 weken zwanger.
Hij was dus 6 weken te vroeg. Hij was prematuur en dysmatuur. Hij zat
met zijn groei op een kindje van 32 weken, dus hij was erg klein. Hij
was ongeveer 44 cm en 1765gram. Echt een heel klein ventje. Ik had
zwangerschap s vergiftiging dus hebben ze me eerst geprobeerd in te
leiden. Dit ging goed totdat ik 8 cm ontsluiting had, daar moest er een
spoed keizersnee plaats vinden, dus ik was onder algehele narcose en
ook mijn man mocht er niet bij zijn.
Ik werd wakker en gefeliciteerd met de geboorte van mijn zoon. Maar ik kon het er niets bij voorstellen dat hij van mij was. Ik was alleen maar moe ik wilde alleen maar slapen. De eerste dag na de geboorte van Nathan is voor mij ook een grote waas.
Hij heeft twee weken in het ziekenhuis gelegen, dus toen ik naar huis toe mocht heb ik ook niet echt een kraamtijd gehad. Ons kind lag ik het ziekenhuis en wij waren thuis. Ik heb het daar ook heel erg moeilijk mee gehad. Ik voelde me niet echt moeder. Je leest wel eens dat moeder hun kind meteen na de geboorte herkennen en meteen weten dat dit hun kind is maar dat had ik helemaal niet. Ik heb ook heel erg gevoel gehad dat een "gewone" ons ontnomen is Wij mochten de zorg voor Nathan ook niet doen omdat hij in de couveuse lag. Dit heeft ongeveer een week geduurd toen mochten we wel zelf de luier verschonen mar we moesten toestemming vragen om hem eruit te halen. Pas toen hij niet meer aan de monitor lag toen mochten we Nathan er zelf uithalen en mochten we op elk moment van de dag met hem knuffelen zonder dat we daarvoor toestemming hoefde te vragen. Pas toen begon ik me een beetje moeder te voelen.
Na twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht hij naar huis. Dat was een groot feest!! Hij groeide goed huilde bijna niet en was erg makkelijk. Ik moest wel heel erg wennen aan mijn nieuwe rol als moeder. Maar ik begon een beetje te wennen en toen begon hij vreselijk te spugen. In het begin was het een mondje vol en later hield hij niets meer binnen. Na lang wikken en wegen zijn we met hem naar de huisarts gegaan en die heeft het meteen op laten nemen in het ziekenhuis. Daar heeft hij een echo gehad van zijn maag want zelf de zonde voeding bleef er niet in. Tijdens deze echo bleek hij een verdikte maagspier te ebben en dat hij naar Groningen moest om daaraan geopereerd moest worden. Hij was 5 weken oud en moest geopereerd worden. Dat was een behoorlijke klap voor ons. Dus weer naar het ziekenhuis en toestemming vragen of we ons kind mochten zien en mochten vasthouden. Dus daar ging mijn moeder gevoel. Ik had heel erg het gevoel dat het om een kind ging van een ander en niet van onszelf.
Na de operatie ging het met eten gelukkig weer heel erg goed, hij had honger en at weer heel goed. Allen hebben ze ontdekt dat hij een kleine hartafwijking heeft waardoor zijn hartslag in een keer heel hoog kan worden. Hij heeft na de operatie op de kinder ic gelegen en daar had hij op een bepaald moment een hartslag van 300. Daar schrik je best van. Maar daar heeft hij nu medicijnen voor. En als het goed is is dat nu dan ook onder controle. We moeten nog wel regelmatig terug naar groningen om zijn hartje na te laten kijken maar ik denk dat dit nu wel goed is.
Hij is nu bijna 3 weken thuis en het moeder gevoel begint weer een beetje te komen. Maar ik moet nog steeds erg aan hem wennen. Ik vind het ook heel moeilijk dat ik niet meteen het moedergevoel heb bij hem. Ik voel me dan een vreselijk ontaarde moeder. Ik heb het gevoel dat andere moeders het veel beter doen dan ik omdat ik erg moet wennen aan ons kind.
Ik lucht erg op om het nu een keer te vertellen en ik hoop hiermee ook ander moeders die hetzelfde kennen of die hetzelfde meegemaakt hebben te kunnen laten weten dat ze er niet alleen voor staan dat ik het ook ken. Want ik hoop dat ik niet de enige ben die die heeft.
Ik geniet nu wel heel erg van Nathan en ik ben ook heel erg gek met hem en we groeien nu samen naar elkaar toe. Ik heb nu ook geaccepteerd dat het gevoel moet groeien en dat wij het met z'n drieën wel gaan redden.
Dit is mijn verhaal en het is fijn om het een keer van me af te schrijven.
Heel veel liefs Karin moeder van Nathan nu bijna 8 weken oud.