Prenatale depressie, hoe ga ik ermee om?

[Anoniem]

Hallo lieve mama's .. !!

Ik ben voor de eerste keer zwanger. Ik ben nu 32 weken.  En ik weet dat je in je zwangerschap meer last hebt van stemmingswisselingen dan normaal. Veel huilen, opeens boos zijn, nergens zin in hebben etc etc. Ik had me hier ook wel een beetje op voorbereid. Alleen heb ik het gevoel dat ik het erger heb dan de gemiddelde zwangere vrouw. Ik huil op zn minst 3x op een dag. Terwijl er niks is gebeurd ofzo! Ik had niet eens nare gedachtes. Ik kan het gewoon niet onder controle houden. En ik ben soms opeens heeeel chagerijnig. Ik weet dat het de standaard kwaaltjes zijn maar ik heb het echt héel erg. En mijn vriend is ontzettend geduldig met mij, daar ben ik ook heel blij om. Maar voor hem wordt het op een gegeven moment ook teveel. Plus, wij wonen (nog)   niet samen. Dus wanneer hij hier is gaat het de eerste dag goed, geweldig! En dan de dag erna heb ik weer van die kleine uitbarstingen tegen hem en de dag dáarna kan hij niets meer goed doen in mijn ogen, terwijl ik ergens wéet dat ik op dat   moment heel onredelijk ben en me eigenlijk in moet houden. En ALTIJD als ik weer eens ben uitgevallen tegen hem heb ik de seconde erna meteen spijt. Ik ben zelf iemand die sterk in haar schoenen staat maar nu...... Ik zou graag willen weten of er mama's zijn die het ook heel erg hebben gehad en hoe zij met hun partner ermee zijn omgegaan. Veel praten helpt wel, dat weet ik nu. Maar ik ben, sinds de laatste maanden opeens bang geworden. Voor wat komen gaat maar ook voor kleine alledaagse dingen zoals praten,  gevoelens uiten (richting mijn partner..ookal steunt hy me nog zo goed). Als ik zo dit textje doorlees lijkt het net alsof ik een zwak persoon ben met (heel veel) zelfmedelijden. Geloof me, ik heb geen zelfmedelijden, maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik kan jullie wel mede delen, dat door al het gestress, het met de baby gelukkig wel goed gaat. Verder wens ik alle zwangere mama's een hele fijne zwangerschap toe!!

Liefs,
Silly

 

[Anoniem]

Hoi Silly,
Als je even terug leest zie je dat er net een draad was over prenatale depressie, nav Nova's berichtje. Zij voelt zich met 14 weken nu wat beter, bij mij was het met 18 weken gelukkig minder. Het is voor veel mensen helemaal niet voor te stellen hoe je door die hormonen beheerst kan worden, laat staan dat partners het begrijpen... er zou een campagne moeten komen of een club voor Hormonen Lijders, haha. Ik weet precies wat je bedoelt al moest/moet ik niet zozeer huilen maar ben ik vooral vreselijk geirriteerd, kan niets velen van anderen m.n. partner. Ik heb me trouwens ook wel eens zo gevoeld van de pil... een hele boze opgefoktheid. En natuurlijk voel je je dan ook schuldig, maar niet genoeg om het te laten van te voren. Ik woon ook nog niet samen, ook omdat ik de afgelopen weken liever alleen was dan met wie dan ook (op zoontje van 3 na), maar nu begin ik mijn partner weer te zien staan en weer wat te waarderen. Ocharme. Tja, bij jou duurt het wat langer. Nou ja, troost je, als jullie het al zolang uitgehouden hebben met elkaar dan kunnen die 8 weken er ook wel bij....... Mijn enige tip is: ga niet aan jezelf twijfelen, het zijn echt die hormonen, je bent niet jezelf, en dat hoef je ook niet te zijn. GA het niet moeilijker maken met jezelf zwak vinden of niet, vind lekker niets en zing het uit, als dat kan. En stuur je vriend de hort op, laat hem bij zijn vrienden uithuilen en ga er vooral vanuit dat je straks weer jezelf bent. Het allerrottigste is dat als je jezelf kwijt bent je niemand hebt om op terug te vallen want de belangrijkste, jezelf, ben je kwijt. Een heel ongelukkig en eenzaam gevoel. Maar dat komt echt goed! En gelukkig maar want dan staat juist je wereld weer op zijn kop... Sterkte!
Groetjes Louzel