<p>Hoi dames!</p><p>iemand toevallig die bekend is met een prenatale depressie? Ik ben momenteel ruim 37 weken zwanger, en gisteren heeft de psychiater van de pop-poli bij mij de diagnose prenatale depressie gesteldn. Ik loop al vanaf wk 15 geloof ik bij de pop-poli vanwege mijn verleden met een eetstoornis. Ik vond het aankomen en groeien zo moeilijk dat ik uit voorzorg hier naar toe ging. Nu mag ik niet klagen, lichamelijk dan. Ik heb echt nergens last van. Slaap prima. Nergens pijn. Kan nog 15km wandelen.. En, als ik iedereen mag geloven, heb ik een mooi buikje.</p><p>momenteel komt er gewoon niks uit me. Ik zit sinds Mn verlof elke dag een beetje als een dood vogeltje op de bank voor me uit te staren. Met uren durende huilbuien per dag. Om... niks. Genoten van mijn zwangerschap heb ik geen enkel moment, daar ben ik denk ik gewoon te nuchter voor. Ik zag de 9 maanden altijd als een must om een kind te kunnen krijgen. Ik heb de gehele zwangerschap fulltime doorgewerkt, dat mis ik nu ook echt. Maar ik was ook altijd een enorm slechte niks-doener. Samen met de psych voor mijn verlof ook bedacht hoe rustig mijn verlof door te komen. Elke dag een rustig klusje zeg maar, dat ik ook lekker aan mijn verdiende ontspanning enzo toe zou komen. En nu, er gebeurt werkelijk niks en het interesseert me allemaal niks. Het getrappel vind ik niet meer leuk. Mijn buik voelt als ‘niet van mij’. Het is als een vervreemding van mijn eigen lijf, en baby. Als mijn dochter nu geboren wordt, heb ik zelfs een kleine uitdaging. Mijn huis is er nog niet eens klaar voor. Nesteldrang? Schoonmaakaanvallen? Mij compleet onbekend. Schattige babykleertjes kunnen me gestolen worden. Vriendinnen die koffie willen drinken? Bespaar je de moeite..</p><p>normaal gesproken zou er in mijn situatie antidepressiva voorgeschreven worden. Maargoed, gezien mijn termijn niet echt verstandig meer. Voordat dat aanslaat, juiste dosis, en evt gevolgen voor de baby: dat gaan we dus niet doen. Dinsdag heb ik een afspraak bij de gyn. Zij gaat kijken hoe ver mijn lichaam al is. En daarna wordt er waarschijnlijk een inleiding gepland. Waar ik ook weer verdrietig van word, want ik kan blijkbaar niet eens mijn zwangerschap uitdragen. Daarnaast wordt borstvoeding mij afgeraden, nog een puntje wat voelt als falen.</p><p>ik weet ook niet wat ik hiermee wil bereiken. Herkenning misschien? Verder ben ik bang dat deze prenatale depressie overgaat in een postnatale depressie. Maar dat zullen we van de week in het ziekenhuis verder bespreken..</p>
Prenatale depressie
- Onderwerp starter Ananasss
- Startdatum
Ik herken jouw verhaal.
Ik ben 30 weken zwanger en ongelukkig. Tot nu toe wilde ik niet denken aan een prenatale depressie... maar ook ik ben er bang voor en door het lezen van jouw verhaal bel ik maandag de vk. Dus voor jou misachien geen reden maar denk dat je met het delen een heleboel dames kunt helpen.
super vreselijk voor je dit.. het geen interesse meer hebben in je omgeving ken ik ook.. stoot iedereen af, heb last van angsten en onzekerheden waar ik het bestaan niet vanaf wist en voel me voornamelijk somber.
Hoe testen ze zoiets op de pop-poli?
Mocht je behoefte hebben om privé te kletsen, Just tell me
Ik ben 30 weken zwanger en ongelukkig. Tot nu toe wilde ik niet denken aan een prenatale depressie... maar ook ik ben er bang voor en door het lezen van jouw verhaal bel ik maandag de vk. Dus voor jou misachien geen reden maar denk dat je met het delen een heleboel dames kunt helpen.
super vreselijk voor je dit.. het geen interesse meer hebben in je omgeving ken ik ook.. stoot iedereen af, heb last van angsten en onzekerheden waar ik het bestaan niet vanaf wist en voel me voornamelijk somber.
Hoe testen ze zoiets op de pop-poli?
Mocht je behoefte hebben om privé te kletsen, Just tell me
Hoe ze het testen weet ik niet. Waarschijnlijk met het stellen van bepaalde vragen, maar vraag me niet wat Maar mijn psych kent me de afgelopen 20 weken en zag gisteren al behoorlijk snel in dat ik echt niet mezelf ben. Lege blik. Geen levenslust. Dat soort dingen. Dat is misschien het ‘voordeel’ dat zij mij al kent?
ik zou het zeker besproken met je vk! 10 weken is nog lang hoor. Je kunt t ? Het is zo raar om je compleet niet jezelf te voelen. Ik hoop dat ze je verder kunnen helpen! Voor mij lijkt het erop dat het mijn tijd uitzingen wordt. Maar de baby gaat sowieso gehaald worden anders in de 40e week. Dus ergens moet ik nog energie vandaan halen 2,5 maximaal te strijden!
Maar mijn psych kent me de afgelopen 20 weken en zag gisteren al behoorlijk snel in dat ik echt niet mezelf ben. Lege blik. Geen levenslust. Dat soort dingen. Dat is misschien het ‘voordeel’ dat zij mij al kent?ik zou het zeker besproken met je vk! 10 weken is nog lang hoor. Je kunt t ? Het is zo raar om je compleet niet jezelf te voelen. Ik hoop dat ze je verder kunnen helpen! Voor mij lijkt het erop dat het mijn tijd uitzingen wordt. Maar de baby gaat sowieso gehaald worden anders in de 40e week. Dus ergens moet ik nog energie vandaan halen 2,5 maximaal te strijden!
Geen ervaring met een prenatale depressie, wel met depressies in zijn algemeenheid en ik kan me voorstellen dat een prenatale nog net een tandje erger is, want; je moet juist zo blij zijn, toch?! Helaas is ‘blij zijn’ niet iets wat je af kunt dwingen. Het enige advies dat ik je kan geven, is jezelf ruimte geven voor de depressie en voor jezelf blijven zorgen. Pas toen ik mezelf de rust ging gunnen die hoort bij, laten we zeggen, een gebroken been, kwam er ook wat ruimte voor andere gevoelens dan alleen de neerslachtige. Verwacht niet van jezelf dat je met vriendinnen wat kunt gaan drinken, maar vraag een goede vrienden/zus/moeder om bij jou thee te drinken en meteen even te helpen met de was. Geef grenzen aan, doe elk dag iets, maar doe het ook echt. Neem af en toe een extra douche ter ontspanning, smeer die buik toch in met een lekkere lotion en maak langzaam contact met je buik én inhoud. En bovenal; onthoud dat het overgaat! Écht!
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
Pfff heftig Ananasss? ben niet bekend met prenatale depressie, maar wel met depressies en angststoornis voor mijn zwangerschap. Lijkt me idd extra heftig als je het door moet maken tijdens je zwangerschap. Dan zit je al in zo een rollercoaster aan emoties. Je leeg voelen en dat het je niks meer kan schelen is zooo ontzettend naar en eng ook (vond ik).
Ik loop ook bij de pop poli. Ondanks dat ik mij nu goed voel gebruik ik wel citolapram en ben ik zelf bang dat angsten en depressie de kop op gaan steken. In mijn familie is dit ook bij een aantal voorgekomen. Bij een zware depressie kreeg diegene hulp van het wijkteam die elke dag langs kwamen om ondersteuning te bieden en haar door de laatste weken te helpen. Na de bevalling knapte ze wel op en is ze uit de depressie gekomen.
Wat betreft borstvoeding. De psychiater vroeg mij ook of ik daar nog eens goed over na wil denken gezien alles op jouw lichaam aankomt en die eerste weken pittig zijn. Ik vind dit zelf ook heel lastig, maar ik las gister een mooie uitspraak: wat goed is voor de moeder is goed voor het kind. Dat vond ik wel mooi. Door goed voor jezelf te zorgen, zorg je ook voor je kindje.
Mijn advies is (en dat zeg en doe ik ook vaker nu naar mezelf). Wees extra lief voor jezelf en niet zo streng. Jezelf afwijzen maakt het nog zwaarder voor je. Het is al klote genoeg zo. Dikke knuffel en succes met de laatste loodjes. Je kunt het???
Ik loop ook bij de pop poli. Ondanks dat ik mij nu goed voel gebruik ik wel citolapram en ben ik zelf bang dat angsten en depressie de kop op gaan steken. In mijn familie is dit ook bij een aantal voorgekomen. Bij een zware depressie kreeg diegene hulp van het wijkteam die elke dag langs kwamen om ondersteuning te bieden en haar door de laatste weken te helpen. Na de bevalling knapte ze wel op en is ze uit de depressie gekomen.
Wat betreft borstvoeding. De psychiater vroeg mij ook of ik daar nog eens goed over na wil denken gezien alles op jouw lichaam aankomt en die eerste weken pittig zijn. Ik vind dit zelf ook heel lastig, maar ik las gister een mooie uitspraak: wat goed is voor de moeder is goed voor het kind. Dat vond ik wel mooi. Door goed voor jezelf te zorgen, zorg je ook voor je kindje.
Mijn advies is (en dat zeg en doe ik ook vaker nu naar mezelf). Wees extra lief voor jezelf en niet zo streng. Jezelf afwijzen maakt het nog zwaarder voor je. Het is al klote genoeg zo. Dikke knuffel en succes met de laatste loodjes. Je kunt het???
Thanks dames voor de lieve woorden. Natuurlijk is het daarmee niet over, was het maar zo gemakkelijk maar ergens een klein beetje herkenning vinden doet ook wel goed.
dinsdag in het ziekenhuis maar eens goed praten met de gyn en psych en Mn vriend. Kijken wat het meest verstandige is momenteel. Heel erg helder nadenken zit er momenteel niet in bij mij. Ik wil dit kind er gewoon zo snel mogelijk uit. Maar dat wil ik dan wel weer op een natuurlijke manier zodat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen. Volgt iemand mij nog..? Damn, wat kan je hoofd het je soms moeilijk maken ?
maar ergens een klein beetje herkenning vinden doet ook wel goed.dinsdag in het ziekenhuis maar eens goed praten met de gyn en psych en Mn vriend. Kijken wat het meest verstandige is momenteel. Heel erg helder nadenken zit er momenteel niet in bij mij. Ik wil dit kind er gewoon zo snel mogelijk uit. Maar dat wil ik dan wel weer op een natuurlijke manier zodat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen. Volgt iemand mij nog..? Damn, wat kan je hoofd het je soms moeilijk maken ?