Vooral voor alle zwangere vrouwen met een kindje in stuitligging, hieronder mijn bevallingsverhaal. Volgens de gyn (3 gyns eigenlijk) kon ik ondanks de onvolkomen stuiligging van mijn baby, gerust een vaginale bevalling proberen. Argumenten: De baby was niet al te groot en bij een keizersnee wordt de baby uiteraard te vroeg gehaald, terwijl hij daar nog niet aan toe is en een keizersnee als de bevalling al begonnen is brengt niet meer risico's met zich mee dan een geplande keizersnee. En mijn herstel is natuurlijk veel soepeler, ik zat nu 50 uur na de bevalling aangekleed buiten met mijn zoon in mijn armen!!!! Omdat Falco niet zo'n haast maakte leek het echter toch nog een keizersnee te worden, omdat ze geen vaginale stuitbevallingen meer doen met/na 42 weken.
Ik had al vrij lang (voor?)weeen en daar ook al 2 cm ontsluiting van gekregen op woensdag. Van zaterdag op zondag nacht begon (en stopte) het weer, maar op maandagochtenvroeg zette het dan (eindelijk) door. De weeen waren eigenlijk nog wel prima (zonder puffen en zo) op te vangen tot ongeveer 5/6 uur. Om 8 uur zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Alles ging eigenlijk super, elke 5 minuten een wee en dus genoeg tijd tussendoor, maar na een tijdje kreeg ik zo ontzettend veel rugpijn, dat de "gewone" weeen stopten. Dat betekende in mijn geval dat het alsnog een keizersnee zou worden, want de ontsluiting stagneerde dus uiteraard ook, maar ze hebben in het ziekenhuis een bad (wist ik niet) en toen ik daar eenmaal in ging liggen ging de rugpijn weg en kwamen de weeen terug. Ik heb 2 uur in bad gelegen of zo en dat was heel ontspannen, de weeen waren goed op te vangen. Uiteindelijk wist ik zeker dat ik nu persweeen had (echt een enorme aandrang om naar de wc te gaan), dus ik moest uit bad en ik had helaas pas 8 cm ontsluiting. Ik heb geloof ik nog 3 persweeen gedeeltelijk kunnen wegzuchten, maar dat was echt heel moeilijk. ('t enige echt vervelende deel van de bevalling op die rugpijn"pauze" na dan). Op een gegeven moment kon ik het echt niet meer tegenhouden en braken mijn vliezen en stak er ook direct een voetje uit. De gyn is toen met spoed opgetrommeld en ik had zomaar ineens volledige ontsluiting (oftewel die laatste 2 cm in max 15 minuten) en mocht gelukkig gaan persen. Dat schoot niet echt op, zijn voetjes hebben heel lang uitgestoken, maar het is wel prettig om wat te mogen gaan doen. Bovendien waren de rustpauzes steeds lang genoeg om weer helemaal op krachten te komen en zelfs even te ontspannen. Over het persen had ik niet veel controle, je kunt wel van alles over rugpers, buikpers enz geleerd hebben, maar daar kon ik echt niets van toepassen, 't was meer gewoon gaan. Na 1,5 uur persen en een heel grote knip was mijn lieve ventje er toch nog vrij plotseling en onverwacht (na de billen kwam het hoofdje in dezelfde wee). Zo nat en glibberig op mijn buik ("je moet hem wel vasthouden"
. De placenta kwam heel snel daarna en alleen het hechten na een uur (weg verdoving/endorfines/roes/motivatie) was nog echt even vervelend.
Falco doet het echt prima, hij heeft alleen nog een rare stand voetje, omdat hij zo lang in stuit gelegen heeft (na de geboorte waren ze ook heeeeel erg gezwollen. Hij wordt 's nachts maar een keer wakker voor een voeding en alles gaat super!
Achteraf ben ik echt superblij dat we ervoor gekozen hebben om de bevalling gewoon te laten beginnen en dan maar af te wachten, zijn hartje is steeds supergoed in de gaten gehouden en het ging zo gewoon prima.
Succes met jullie bevallingen!!
Ik had al vrij lang (voor?)weeen en daar ook al 2 cm ontsluiting van gekregen op woensdag. Van zaterdag op zondag nacht begon (en stopte) het weer, maar op maandagochtenvroeg zette het dan (eindelijk) door. De weeen waren eigenlijk nog wel prima (zonder puffen en zo) op te vangen tot ongeveer 5/6 uur. Om 8 uur zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Alles ging eigenlijk super, elke 5 minuten een wee en dus genoeg tijd tussendoor, maar na een tijdje kreeg ik zo ontzettend veel rugpijn, dat de "gewone" weeen stopten. Dat betekende in mijn geval dat het alsnog een keizersnee zou worden, want de ontsluiting stagneerde dus uiteraard ook, maar ze hebben in het ziekenhuis een bad (wist ik niet) en toen ik daar eenmaal in ging liggen ging de rugpijn weg en kwamen de weeen terug. Ik heb 2 uur in bad gelegen of zo en dat was heel ontspannen, de weeen waren goed op te vangen. Uiteindelijk wist ik zeker dat ik nu persweeen had (echt een enorme aandrang om naar de wc te gaan), dus ik moest uit bad en ik had helaas pas 8 cm ontsluiting. Ik heb geloof ik nog 3 persweeen gedeeltelijk kunnen wegzuchten, maar dat was echt heel moeilijk. ('t enige echt vervelende deel van de bevalling op die rugpijn"pauze" na dan). Op een gegeven moment kon ik het echt niet meer tegenhouden en braken mijn vliezen en stak er ook direct een voetje uit. De gyn is toen met spoed opgetrommeld en ik had zomaar ineens volledige ontsluiting (oftewel die laatste 2 cm in max 15 minuten) en mocht gelukkig gaan persen. Dat schoot niet echt op, zijn voetjes hebben heel lang uitgestoken, maar het is wel prettig om wat te mogen gaan doen. Bovendien waren de rustpauzes steeds lang genoeg om weer helemaal op krachten te komen en zelfs even te ontspannen. Over het persen had ik niet veel controle, je kunt wel van alles over rugpers, buikpers enz geleerd hebben, maar daar kon ik echt niets van toepassen, 't was meer gewoon gaan. Na 1,5 uur persen en een heel grote knip was mijn lieve ventje er toch nog vrij plotseling en onverwacht (na de billen kwam het hoofdje in dezelfde wee). Zo nat en glibberig op mijn buik ("je moet hem wel vasthouden"
. De placenta kwam heel snel daarna en alleen het hechten na een uur (weg verdoving/endorfines/roes/motivatie) was nog echt even vervelend.Falco doet het echt prima, hij heeft alleen nog een rare stand voetje, omdat hij zo lang in stuit gelegen heeft (na de geboorte waren ze ook heeeeel erg gezwollen. Hij wordt 's nachts maar een keer wakker voor een voeding en alles gaat super!
Achteraf ben ik echt superblij dat we ervoor gekozen hebben om de bevalling gewoon te laten beginnen en dan maar af te wachten, zijn hartje is steeds supergoed in de gaten gehouden en het ging zo gewoon prima.
Succes met jullie bevallingen!!