problemen met je oudere kind nu je zwanger bent?

[Anoniem]

hallo dames,
ik moet het even van me af klagen.

we hebben een zoontje van nu inmiddels 22 maanden. en tot een maand of 2 geleden, hadden we geen problemen met hem. eten ging prima, slapen ging prima.
en toen ineens kreeg ik met 24 weken harde buiken en uiteindelijk vroegtijdige weeen. hij is hierdoor een keer 3 dagen bij een oppas geweest ( waar hij wel gewend is)
en een keer is me tante 3 dagen hier in huis geweest omdat ik bedrust moest houden.

en sindsdien is het een puinhoop. hij was bij de oppas super lief maar toen hij thuis kwam begon het. met schoppen, slaan en erg gefrustreerd( vooral naar mij toe) maar anderzijds niet van je zijde willen wijken. ook proberen zijn frustratie op de hond uit te kuren wat na ingrijpen van papa of mama er weer in resulteerde dat hij een mega driftbui kreeg. met zijn hoofd tegen de muur of op de vloerbonken of in mama's buik. noem maar op. ineens hadden we een regelrecht duiveltje in huis. en het manneke wat eerst van 19.30 tot 8 uur sliep . wil nu ineens niet meer naar bed, komt steeds eruit. en als hij dan slaapt word hij s'nachts gillend wakken en s'morgens staat hij om 6.15 aan ons bed. normaal heb ik ook wel engelen geduld met hem, maar ja met de laatste loodjes en alles spanningen van de laatste tijd is dat ook ver te zoeken.

we hebben al vanalles geprobeerd van rustig en geduldig blijven, tot boos   worden.
het helpt allemaal niks. momenteel is het "normaal" dat we ruim een uur nodig hebben om hem in zijn bed te krijgen ondanks ritueel e.d.

vanmiddag was het weer raak ik heb 2 uur geprobeerd dat hij zijn middag slaap deed. en uiteindelijk ben ik uitgeput en hij danst nog steeds vrolijk rond en slapen ho maar
ik weet echt niet meer wat we kunnen doen.

dan krijg je nog die geweldige goedbedoelde reacties, de een roept lachend het hoort erbij. de ander roept dat ik een gedrilde hond maak van me zoon omdat ik hem op een stoeltje zet voor af te koelen als hij een mega driftbui heeft. en iedereen en alles wat hij tegenkomt schopt en slaat. Dus daar word ik ook niet wijzer van eerder onzekerder, omdat je toch onzeker bent ( inmiddels gaat het al een week of 10 zo) en je hormonen gieren door je lijf, me man en ik zijn doodop.

ik zou door blijven werken. maar door alles begin ik te twijfelen en heb zoiets van ik kan toch beter verlof pakken, want ook al is het niet veel werk. ik ben er met me hoofd niet bij en trek het echt ff niet meer. thuis krijg ik niks gedaan omdat ik regelmatig de kleine in het gareel moet zien te krijgen.

begrijp me niet verkeerd. hij is tussendoor ook superlief en knuffelt etc. en ik vind het ook zielig. we hebben zelf het idee dat er iets mis is. dat hij iets van zijn ritme mist of een fase misschien.of dat hij niet kan verwerken dat mama ineens minder met hem kan doen en zo?  het is echt niet moedwillig. maar nu de grote vraag, wat kun je eraan doen.

het is een heel verhaal, maar moest het ff kwijt.
hopenlijk herkent iemand er iets van en heeft nog tips.

groetjes Dees
34,6weken

 

[Anoniem]

Hoi Dees,

Dit is natuurlijk geen leuke manier om je laatste weken van je zwangerschap door te maken. mijn dochter is pas 14 maanden dus gelukkig nog niet in de peuterpuberfase.

Heb wel even voor je gegoogled en toen vond ik deze sites

http://www.allesoverkinderen.nl/ne_peuter.htm

http://www.opvoedadvies.nl/

Ik hoop dat je hier iets kan vinden en wens je veel sterkte!

gr
Marielle

 

[Anoniem]

hoi Dees,

Nu jij dit zo beschrijft, denk ik aan onze lieverd (vandaag 23mnd een manneke). Hij is ook de goedzak zelve en heeft nog nooit iets geks gedaan, geen woede aanvallen of echt dramatisch humeurig zijn of zoiets. Tot een paar weken geleden. Hij gaat nu ook een sinds een paar weken regelmatig bij iemand logeren om alvast te oefenen voor als de kleine straks wordt geboren en omdat wij/ik het nu te druk heb om hem echt kind te laten zijn (eigen zomerbedrijf). Ik weet ook zeker dat de oppas echt heel goed is met hem en er dezelfde regels op na houdt (ongeveer) als ik. Natuurlijk wordt daar iets meer door de vingers gezien als thuis, maar hun hebben ook een meisje van 22mnd, dus veel is dat niet. En hij gaat ook echt graag mee, dus geen probleem.
Maar nu is hij sinds hij daar de 1e keer heeft gelogeert ook moeilijker te handhaven, nu moet ik zeggen dat het niet zo erg is als jij beschrijft, maar toch. Hij kan echt driftbuien krijgen waarin niets goed is. Ik gaf de eerste keer wel een beetje toe, ach toch zielig hij is pas net terug vd oppas, dus.... laat maar.
Maar echt heel gezellig wordt het er niet op. Ik betrapte mezelf ook steeds vaker dat ik daarop reageerde (je wordt op een gegeven moment wanhopig) en er bozer van werd als dat ik normaal zou doen.
Ik ben na de 1 na laatste keer logeren 'normaal' gaan doen en hem in zo'n bui compleet genegeerd en dat werkt nu. na veel 5en en 6en, maar hij is ondertussen weer een lief meewerkend manneke wat ik kende. Ook wanneer hij terug komt van het logeren. Hij heeft de laatste keer nog eenkeer geprobeerd en dat werkte niet, ik bleef kalm en het niet gereageerd en het was binnen 5min klaar en hij heeft het niet meer gedaan.
Hij is nu weer een nachtje logeren, ik ben benieuwd?!

Ik weet dat dit meer een verhaal is van Oja, maar misschien heb je er iets aan. Ik merkte dat het ook echt aan mij lag en niet alleen aan hem. ik voelde me schuldig. en dat merkt hij en maakt daar (mis/ge) bruik van.
En ja, ik denk nog steeds dat het peuterpuberen er iets mee heeft te maken. \

Succes
 Chantal

 

[Anoniem]

bedankt voor jullie reakties.

vanavond begon het feest opnieuw. toen heb ik het over een andere boeg gegooid.
ik heb ons vaste ritueel gedaan. en ben daarna naar beneden gegaan, deur van de trap afgesloten. hij heeft een half uur gehuild, dit keer hebben we geen reactie gegeven ( deden we normaal wel, of als hij zijn bed uitkwam gingen wij naar boven)
we hebben wel beide met tranen in de ogen beneden gezeten. en toen is hij terug de kamer opgegaan en in bed gekropen. alles bij elkaar heeft het nog geen 45 min geduurd en hij slaapt. dat is wat anders als 2,5 uur. dus we gaan dit toch maar eens een paar dagen proberen.

wij hebben ook dat bekende schuldgevoel. vooral ik zelf omdat ik me niet meer zo flexibel beweeg en ik niet meer zoveel met hem kan doen.en hij voelt dat heel goed aan.
wie weet helpt dit maar voor pa en ma zwaar o vol te houden. want ja niemand hoort zijn lieverd graag huilen

 

[Anoniem]

ook ik heb een fantastische zoon alleen hij is geen goede slaper snachts(nooit geweest)als hij tot 06.30 uitslaapt dan is het echt feest bij ons thuis want dat is voor ons uitslapen,meestal komt hij tussen 0500 en 0545 de laatste week is het nog extremer en komt hij rond 04.30 of nog eerder zoals vannacht 03.45 en dat breekt me dus echt op vooral met mijn dikke buik nu,en als hij dan wakker is krijg ik hem niet meer in bed hij blijft dan net zolang gillen totdat we wel reageren eerst liet ik hem gillen maar nu kan ik elk minuutje slaap wel gebruiken dus haal ik hem uit zijn bedje  en leg hem in onze bed maar hij kan niet stilliggen dus hij blijft woelen afijn wij zijn alledrie daardoor klaar wakker ,overdag slaapt hij ook bijna niet meer waar hij de energie vandaan haalt geen idee maar zielig vind ik het wel hij is overdag eigenlijk ook niet echt te harden vervelend niet luisteren superdruk terwijl ik heb weleens meegemaakt dat als hij goed geslapen heeft een totaal ander kind is wel goed luisteren heel lief hoef weinig straf te geven, het gewoon komt omdat hij nooit zijn uurtjes slaap heeft soms slaapt hij ook moeilijk in avonds en dan is hij om 22.00 nog wakker en dan weer zo vroeg wakker echt normaal vind ik het niet ben al bij de dokter geweest maar die zegt dan dan gaat wel weer over het is tijdelijk maar voorlopig is het al 3 jaar zo soms gaat het een weekje goed en dan gaan we weer eigenlijk raak je er een soort van gewend eraan hoe stom het ook klinkt, ik hou wel mijn hart vast voor als straks de baby er is een baby leg je zo weer terug in het ledikantje mijn zoontje niet,dus ik snap jullie probleem helemaal al is het bij mij een iets ander geval..