Hoi allemaal,
Graag wil ik jullie om raad vragen.
Vanaf het begin van onze relatie was het voor schoonmoeders erg lastig dat haar zoon nu vaker van huis was etc. Dat liet ze nooit merken maar dat begreep ik via haar vriendin, en kan het me zeker ook voorstellen. Mede door het feit dat ze nog een thuiswonende gehandicapte zoon heeft waar mijn man haar ook bij ondersteunde.
Ze heeft een wat norsere persoonlijkheid dus dat we geen mega gezellige band hebben wijt ik o.a. ook daaraan. In principe hebben we goed contact met ze en zien we ze vrij regelmatig. Mijn man gaat er ook best wel vaak zelf naartoe om iets te halen of te brengen, ze lijken nog niet helemaal ‘los’ of gewend aan het feit dat alles nu anders is en dat erkent mijn man ook.
Helaas heb ik op zijn telefoon geconstateerd dat ze vrij negatief over mij appt naar hem. Het is niet dat ze me zwart maakt maar lees nooit iets leuks. Hier hebben we een serieus gesprek over gevoerd en afgesproken dat ik graag wil vernemen als er dingen over mij besproken worden. Als mijn man bijvoorbeeld zegt dat we niet thuis zijn dan vraagt ze waar ik dan ben. Of als ik niet snel genoeg reageer op haar berichten gaat ze ook mijn man appen en heeft meteen een oordeel over dat mijn telefoon uitstaat en dat ze niet snapt dat ik dat steeds doe met allerlei geirriteerde emoticons, terwijl er een storing was waardoor haar berichten niet aankwamen. Ook vraagt ze weleens aan hem waarom ik niet op zijn broer kon passen omdat ze dan dus erachter is gekomen dat ik een dagje vrij had. Alleen ben ik zelf nooit benaderd om die dag op te passen..
De rol van mijn man hierin vind ik lastig. Hij is van het snel vergeven en vergeten en ik ben iemand die alles onthoud en mede nu door de zwangerschapshormonen alles tot me neem tot dagen erna. Al het negatieve wordt achter mijn rug om gezegd waardoor ik het idee heb dat ze een probleem met mij heeft.
Wij werden gevraagd om op haar gehandicapte zoon te passen, deze dag viel in mijn zwangerschapsverlof. Mijn man heeft gezegd dat dit wellicht niet zo handig is om dan op ons te rekenen omdat wij natuurlijk niet weten hoe alles verloopt. Ze werd meteen kwaad en nukkig, en zei dat ze de discussie niet aanging en ‘laat maar’. Schijnbaar mogen we dus alleen ja zeggen en nooit nee. Mijn man vond het ook vervelend maar is de dag erna al niet meer kwaad, terwijl ik maar blijf malen welke ‘discussie’ ze dan graag zou willen aangaan. Vermoedelijk denkt ze dat ik het tegen heb gehouden terwijl mijn man haar een nee heeft verkocht nog voordat hij het aan mij gevraagd had. Eerst zegt hij dat hij het nog wel eens zal bespreken etc en aangeven dat dit nog wel vaker voor zal komen etc, maar uiteindelijk komt hier niets van.
Dit komt onder andere omdat we beiden rustige en zachtaardige types zijn die liever geen ruzies of problemen met anderen zoeken.
Mijn man wil het graag voor iedereen goed doen en lijkt nog steeds de problemen van zijn ouders te willen oplossen. Dit zorgt helaas ook weleens voor ruzie tussen ons.
Dan was er laatst nog een feest waar wij een uurtje later aankwamen dan hun. Vervolgens gingen wij na 4u weer weg (ik ben hoogzwanger) en daar kregen we een hoop commentaar op. Mijn man kreeg verwijten dat hij vroeger niet zo snel weg was waarmee mijn gevoel dat alles door mij komt weer bevestigd wordt. Gelukkig heeft hij wel van zich afgebeten en leken ze een beetje in te dammen, maar de sfeer werd erg ongemakkelijk daardoor.
Ik voelde aan alles dat mijn man het ook niet prettig vond. We hebben het er kort over gehad en voor hem is het dan afgerond. Ik steek helaas anders in elkaar en blijf er dagen over malen en ben er best wel boos over. Ik heb het gevoel dat ze onze keuzes niet respecteren en ook over mijn zwangerschap heen walsen, ze zetten zichzelf op 1. Echt heel goed en intensief kan ik er met mijn man niet over praten maar hij heeft genoeg huilbuien meegemaakt door deze situatie dus hij weet wel dat het mij veel doet.
Ik weet zeker dat er binnenkort wel weer een akkefietje zal zijn waardoor ik steeds meer afkeer krijg tot mijn schoonmoeder/schoonouders. Mijn man en ik verschillen van mening over hoevaak wij als opvang dienen te fungeren voor zijn gehandicapte broer.
Ik maak me daardoor zorgen over de toekomst als wij straks ons eigen gezinnetje hebben. Heb al tegen mijn man gezegd dat ik hem niet kan verplichten om met zijn ouders te gaan praten en dat ik snap dat het lastig is. Zelf voel ik me niet de aangewezen persoon om het gesprek aan te gaan omdat ik volgens hun waarschijnlijk de boosdoener ben…
Heb het idee (en dit ook vaker uitgesproken) dat op een dag de emmer vol is en ik alle contact verbreek. Omdat ze zo dichtbij wonen en straks een kleinkind hebben wil ik dit liever voorkomen natuurlijk, maar niet ten kosten van mezelf.
Wat is jullie mening van deze situatie?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Graag wil ik jullie om raad vragen.
Vanaf het begin van onze relatie was het voor schoonmoeders erg lastig dat haar zoon nu vaker van huis was etc. Dat liet ze nooit merken maar dat begreep ik via haar vriendin, en kan het me zeker ook voorstellen. Mede door het feit dat ze nog een thuiswonende gehandicapte zoon heeft waar mijn man haar ook bij ondersteunde.
Ze heeft een wat norsere persoonlijkheid dus dat we geen mega gezellige band hebben wijt ik o.a. ook daaraan. In principe hebben we goed contact met ze en zien we ze vrij regelmatig. Mijn man gaat er ook best wel vaak zelf naartoe om iets te halen of te brengen, ze lijken nog niet helemaal ‘los’ of gewend aan het feit dat alles nu anders is en dat erkent mijn man ook.
Helaas heb ik op zijn telefoon geconstateerd dat ze vrij negatief over mij appt naar hem. Het is niet dat ze me zwart maakt maar lees nooit iets leuks. Hier hebben we een serieus gesprek over gevoerd en afgesproken dat ik graag wil vernemen als er dingen over mij besproken worden. Als mijn man bijvoorbeeld zegt dat we niet thuis zijn dan vraagt ze waar ik dan ben. Of als ik niet snel genoeg reageer op haar berichten gaat ze ook mijn man appen en heeft meteen een oordeel over dat mijn telefoon uitstaat en dat ze niet snapt dat ik dat steeds doe met allerlei geirriteerde emoticons, terwijl er een storing was waardoor haar berichten niet aankwamen. Ook vraagt ze weleens aan hem waarom ik niet op zijn broer kon passen omdat ze dan dus erachter is gekomen dat ik een dagje vrij had. Alleen ben ik zelf nooit benaderd om die dag op te passen..
De rol van mijn man hierin vind ik lastig. Hij is van het snel vergeven en vergeten en ik ben iemand die alles onthoud en mede nu door de zwangerschapshormonen alles tot me neem tot dagen erna. Al het negatieve wordt achter mijn rug om gezegd waardoor ik het idee heb dat ze een probleem met mij heeft.
Wij werden gevraagd om op haar gehandicapte zoon te passen, deze dag viel in mijn zwangerschapsverlof. Mijn man heeft gezegd dat dit wellicht niet zo handig is om dan op ons te rekenen omdat wij natuurlijk niet weten hoe alles verloopt. Ze werd meteen kwaad en nukkig, en zei dat ze de discussie niet aanging en ‘laat maar’. Schijnbaar mogen we dus alleen ja zeggen en nooit nee. Mijn man vond het ook vervelend maar is de dag erna al niet meer kwaad, terwijl ik maar blijf malen welke ‘discussie’ ze dan graag zou willen aangaan. Vermoedelijk denkt ze dat ik het tegen heb gehouden terwijl mijn man haar een nee heeft verkocht nog voordat hij het aan mij gevraagd had. Eerst zegt hij dat hij het nog wel eens zal bespreken etc en aangeven dat dit nog wel vaker voor zal komen etc, maar uiteindelijk komt hier niets van.
Dit komt onder andere omdat we beiden rustige en zachtaardige types zijn die liever geen ruzies of problemen met anderen zoeken.
Mijn man wil het graag voor iedereen goed doen en lijkt nog steeds de problemen van zijn ouders te willen oplossen. Dit zorgt helaas ook weleens voor ruzie tussen ons.
Dan was er laatst nog een feest waar wij een uurtje later aankwamen dan hun. Vervolgens gingen wij na 4u weer weg (ik ben hoogzwanger) en daar kregen we een hoop commentaar op. Mijn man kreeg verwijten dat hij vroeger niet zo snel weg was waarmee mijn gevoel dat alles door mij komt weer bevestigd wordt. Gelukkig heeft hij wel van zich afgebeten en leken ze een beetje in te dammen, maar de sfeer werd erg ongemakkelijk daardoor.
Ik voelde aan alles dat mijn man het ook niet prettig vond. We hebben het er kort over gehad en voor hem is het dan afgerond. Ik steek helaas anders in elkaar en blijf er dagen over malen en ben er best wel boos over. Ik heb het gevoel dat ze onze keuzes niet respecteren en ook over mijn zwangerschap heen walsen, ze zetten zichzelf op 1. Echt heel goed en intensief kan ik er met mijn man niet over praten maar hij heeft genoeg huilbuien meegemaakt door deze situatie dus hij weet wel dat het mij veel doet.
Ik weet zeker dat er binnenkort wel weer een akkefietje zal zijn waardoor ik steeds meer afkeer krijg tot mijn schoonmoeder/schoonouders. Mijn man en ik verschillen van mening over hoevaak wij als opvang dienen te fungeren voor zijn gehandicapte broer.
Ik maak me daardoor zorgen over de toekomst als wij straks ons eigen gezinnetje hebben. Heb al tegen mijn man gezegd dat ik hem niet kan verplichten om met zijn ouders te gaan praten en dat ik snap dat het lastig is. Zelf voel ik me niet de aangewezen persoon om het gesprek aan te gaan omdat ik volgens hun waarschijnlijk de boosdoener ben…
Heb het idee (en dit ook vaker uitgesproken) dat op een dag de emmer vol is en ik alle contact verbreek. Omdat ze zo dichtbij wonen en straks een kleinkind hebben wil ik dit liever voorkomen natuurlijk, maar niet ten kosten van mezelf.
Wat is jullie mening van deze situatie?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
