"onbedoeld zwanger" ik begin er flink van te balen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo meiden,

Voor iedereen vast heel herkenbaar, toch doe ik mijn verhaal want echt ik word hier toch wel erg verdrietig van en weet eigenlijk niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Het zit zo, wij hebben een vriendengroep met allemaal "laatbloeiers". Nou ja laatbloeiers...allemaal rond de 25-27 jaar oud. Ik heb sinds 1999 een relatie met mijn mannetje en we wonen 3,5 jaar samen. Laatst werden we geconfronteerd met het feit dat een goede vriend van ons vader wordt. Hij gaat vanaf januari/februari met het meisje. Het was niet helemaal de bedoeling, maar ze zijn er wel blij mee. Nu hoorden we afgelopen woensdag dat een andere vriend van ons ook vader wordt. Hij gaat ook sinds begin dit jaar met het meisje..... De jongen van het eerste verhaal, is persoonlijk bij ons geweest om het te vertellen. Ik heb toen gezegd dat ik blij voor hun ben maar dat het natuurlijk wel een beetje omgekeerde wereld is. Wij proberen het al vanaf mei 2004 en zijn er eigenlijk helemaal klaar voor en hun overkomt het terwijl ze nog niet eens samenwonen. Ik ben blij voor hen en vind het mooi dat ook zij er blij mee zijn. Maar toch knaagt het ontzettend aan me. Ik vind het lastig om hen onder ogen te komen. Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend jaloers. Niet dat ik het een ander niet gun dat is het niet maar ik wil gewoon zelf ook zo graag. Het duurt maar en duurt maar... Mijn vriend begrijpt mij wel, maar hij tilt er veel minder zwaar aan dan ik. Als ik van hun hoor dat het de bedoeling niet is geweest dan denk ik wow hoe kun je dat nou zeggen. Maar dat is ook egoistisch van mij. Als dat van "hun" ons was overkomen had ik misschien wel hetzelfde gezegd.
We hebben vanavond een feest waar ik "ze" weer tegenkom en eigenlijk kijk ik er als een blok tegenop. Iedere keer die confrontatie, eigenlijk ben ik het beu steeds maar enthousiast te zijn voor een ander.  Ik spuug hier even lekker mijn gal dan ben ik het even kwijt. Ik heb het er gewoon even moeilijk mee....wanneer zijn wij aan de beurt! Ik weet dat ik positief moet blijven en dat ook wij uiteindelijk worden beloond en dat het bij ons in ieder geval ontzettend welkom en een warm nest zal krijgen,....maar voor nu helpt die gedachte gewoon even niet.
Bedankt voor het lezen.
Liefs van mij.
 
Biate,

dat zijn de momenten waarop het allemaal het hardst aankomt. Ik begrijp je helemaal.
Ik ben dan weliswaar weer zwanger, maar ook ik hoor om me heen allemaal van die onbezorgde verhalen en gelukkige gezinnetjes waar blijkbaar nooit iets mis gaat.

Ik weet trouwens nog goed dat toen ik net mijn eerste miskraam had gehad, dan een vriendin van mij vertelde dat ze ruzie had gehad met haar vriend, en dat ze had gezegd dat ze hoopte op een miskraam, want dan kon ze bij hem weg. Ook zij was onverwacht zwanger geworden, we gingen zo beetje tegelijk op en bij mij ging het dus mis.

Maar goed dat kwam heel hard bij mij aan. Want waarom moest ze me dat nou vertellen, ik dacht ook echt je weet helemaal niet wat het is om een miskraam te krijgen. Uiteindelijk is de vriendschap gekoeld en nog veel later is het contact geheel verbroken.

En ook nu weer een kennisje van me. Tussen onze uitgerekende datum zat 2 dagen. Toen ik haar vertelde dat het mis was, zei ze dat ze snel  langs zou komen. Het is nu 18 weken later en ik heb haar nog niet gezien. Ook die vriendschap is danig bekoeld, want ik wil haar nu niet meer met dikke buik zien rondhupsen, en dat is best moeilijk als je vlak bij elkaar woont. Zij heeft nu zwangerschapsverlof en ik moet maandag weer aan het werk, terwijl ik ook lekker van mijn verlof had willen genieten.

Emoties zijn zo moeilijk en je vraagt je zo vaak af, waarom?
Ik denk ook ik heb mijn portie wel gehad, nu wil ik eens iets onbezorgd en makkelijk doen. Maar dat makkelijke en onbezorgde wordt altijd bij een ander bezorgd. En dan twijfel je aan jezelf, je weet niet meer wat je wel en niet mag voelen, je gaat haast denken dat je alle ellende in je leven verdiend.  Je wil niet het kreng naar anderen zijn, maar die anderen maken wel opmerkingen die jou kwetsen.

Meid hou je taai.
En ik wens je heel veels terkte.
Jouw tijd komt nog, hou daar aan vast.

Miep
 
Hallo,

Ik snap heel goed wat je bedoeld! Ik heb een miskraam gehad voor deze zwangerschap en op zich had ik daar niet zo heel veel moeite mee, omdat ik altijd gedacht heb dat het beter was zo! Waar ik wel moeite mee had is dat ik 2 a 3 weken naar dat ik gecurreteerd was mijn zus op bezoek had en die zie dood leuk, wij zijn weer begonnen om zwanger te worden. Zomaar uit het niets zei ze dat, alleen dat en verder niks. Ik vond dat zo ontactisch!
Een paar jaar geleden had ik in mijn omgeving een heleboel zwangere bekenden. Ik wilde toen ook al heel lang, heel graag maar mijn man (toen mijn vriend) was er nog niet aan toe, hij wilde eerst een huis kopen, trouwen en dan kindjes. Achteraf was het ook wel goed zo, we hebben samen heel veel leuke dingen gedaan, konden alles doen wat we wilden en alles kopen wat we wilden. Maar op dat moment had ik ook elke keer als er weer iemand zei: 'ik ben zwanger' moeite ermee.
Denk maar zo:'Mijn tijd komt nog wel'. Helaas valt een zwangerschap niet te plannen, maar wie weet ben jij de volgende die kan vertellen dat je zwanger bent.

groetjes kirsten
33w1d
 
Lieve Biate,

ik weet niet of je me nog kent van een tijd geleden. Hoef zelf inmiddels nog maar 7 weken, maar ik kan me jouw gevoel nog zo goed voorstellen meid! Ik lees regelmatig nog mee, vooral om de "bekenden"van toen in de gaten te houden. Ik gun het iedereen zo van harte, echt! Ik voel me nu nog altijd rot als ik die opmerkingen hoor, van oohh, dat was eigenlijk niet de bedoeling, eigenlijk veel te snel...gek word je ervan! Die mensen weten gewoon niet wat ze zeggen, weten gewoon niet hoeveel geluk ze hebben. In mijn vriendenkring zijn ook 2 stellen die al heel lang bezig zijn en waar het gewoon niet bij lukt en dat doet me zo'n verdriet.

Meissie, het is volgens mij heel normaal dat je je zo voelt. En ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je ook heel snel zwanger mag zijn!!! Ik denk nog vaak aan je, misschien helpt het een beetje...

Liefs, Gitta
 
Hé Biate,

Hoop dat het een beetje goed is gegaan gister? Volgens mij is je gevoel heel normaal hoor! Jouw verdriet sluit niet uit dat je ze hun geluk niet gunt. Maar de manier waarop het gaat maakt het voor jou dubbel moeilijk. Ik zou me precies zo voelen.

Ik kan alleen maar zeggen hou de moed erin en probeer je niet te veel te laten kisten door dit soort situaties, het zal altijd voor blijven komen. Hoe moeilijk ook want ik zou ook echt gek worden af en toe van dit soort dingen.

Liefs,
Daantje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan