Ik ben zo ontzettend klaar met het zwanger zijn. Zo dat is eruit. Het valt mij echt veel zwaarder dan verwacht en mijn lijf laat mij op alle mogelijke manieren in de steek. Zo erg zelfs dat ik negatief en huilerig ben.
Ik ben nu 37 weken en 2 dagen en het vooruitzicht dat het misschien nog wel 4,5 weken kan duren grijpt mij naar de keel.
Vanaf week 28 zit ik thuis vanwege bekkeninstabiliteit. Had ik daarvoor nog nauwelijks klachten vanaf toen kwam alles door elkaar. Van migraine-hoofdpijn, naar maagzuur (lang leve Actagel), niet kunnen inslapen, doorslapen en dus zwaar vermoeid. Bandenpijn, lage rugpijn, en doordat ik verkeerd ademhaal (oa door continue verstopte neus) ook last van chronische hyperventilatie. Restless legs, misselijkheid/overgeven.
Lopen gaat niet maar bij het thuiszitten komen de muren op mij af. Van een zeer positief ingestelde persoonlijkheid ben ik veranderd in een geïrriteerd en chagrijnig vogeltje dat het liefst wilt huilen en niet meer goed kan omgaan met de emoties.
Mijn altijd zo betrokken partner kan er niets mee dus die neemt afstand. De verloskundige vindt het allemaal heel vervelend voor mij maar komt niet verder dan een massage of even een frisse neus halen, want tsja het hoort erbij. Ik voel mij zo onbegrepen en tegelijkertijd zo'n ontzettende zeikerd.
Ik kijk zo uit naar de baby maar ik kan dit niet eens aan?
Iedere dag zijn er wel een nieuwe klachten(combinaties), iedere dag wordt zwaarder.
Ik heb totaal geen behoefte of energie om andere mensen te zien maar door mijzelf alleen op te sluiten worden de dagen nog trager.
Wat kan ik doen?
Ik ben nu 37 weken en 2 dagen en het vooruitzicht dat het misschien nog wel 4,5 weken kan duren grijpt mij naar de keel.
Vanaf week 28 zit ik thuis vanwege bekkeninstabiliteit. Had ik daarvoor nog nauwelijks klachten vanaf toen kwam alles door elkaar. Van migraine-hoofdpijn, naar maagzuur (lang leve Actagel), niet kunnen inslapen, doorslapen en dus zwaar vermoeid. Bandenpijn, lage rugpijn, en doordat ik verkeerd ademhaal (oa door continue verstopte neus) ook last van chronische hyperventilatie. Restless legs, misselijkheid/overgeven.
Lopen gaat niet maar bij het thuiszitten komen de muren op mij af. Van een zeer positief ingestelde persoonlijkheid ben ik veranderd in een geïrriteerd en chagrijnig vogeltje dat het liefst wilt huilen en niet meer goed kan omgaan met de emoties.
Mijn altijd zo betrokken partner kan er niets mee dus die neemt afstand. De verloskundige vindt het allemaal heel vervelend voor mij maar komt niet verder dan een massage of even een frisse neus halen, want tsja het hoort erbij. Ik voel mij zo onbegrepen en tegelijkertijd zo'n ontzettende zeikerd.
Ik kijk zo uit naar de baby maar ik kan dit niet eens aan?
Iedere dag zijn er wel een nieuwe klachten(combinaties), iedere dag wordt zwaarder.
Ik heb totaal geen behoefte of energie om andere mensen te zien maar door mijzelf alleen op te sluiten worden de dagen nog trager.
Wat kan ik doen?
ik ben nog met 36/37 weken naar de sauna geweest alleen, helpt goed tegen de pijn! (Geen infrarood, niet te heet en geen bubbelbaden)