Hallo allemaal,
Ik ben een moeder van 31 en heb inmiddels die schatten van kinderen.
Een dochter van 9, een zoon van 8 en nog een kleine meid van 6 weken.
Ik ben al 6 jaar gescheiden van de vader van mije eerste 2 kids.
Na een relatie van 3 jaar met de vader van mn kleine spruit wilden we beide een kindje van ons samen.
Hij heeft er zelf 4, onze niet mee gerekend.
Alles ging best wel goed.
We hadden onze ups en downs maar kwamen er steeds weer uit.
De laatste 2 weken van mijn zwangerschap was ik niet de vrolijkste en we hadden ook geen sex meer.
Dat vond hij heel moeilijk.
Mijn bevalling was heel bizar, maar gelukkig waren de kleine en ik gezond en wel.
Het was een geweldige eerste week.
De 2e week werd raar, hij was steeds weg met rare verhalen.
Ik ken m al heel wat langer als dat we een relatie hadden, dus ik wist dat er iets niet klopte.
Eindstand bleek dus dat hij verliefd was op de dochter van mn buurvrouw en beste vriendin.
Nu dacht ik nog, shit! Maar daar komen we wel doorheen.
Niet dus...
Nu, 4 weken verder woont hij samen met haar!
Ik ken haar ook heel goed en ze is ook een hele lieve leuke meid, maar toch...
Ik gebruik nu vooral mn verstand, maar ik ben zooo boos en gekwetst.
Iedereen vind maar dat ik gewoon door moet gaan en moet genieten van mijn kids.
Dat laatste doe ik zeker wel, zij zijn mijn ankers.
Maar gewoon doorgaan, ik kan het niet.
Ten eerste moet ik nu de tijd met mn kleine meid delen...
En daarbij mis ik hem zo erg... En hoop ik stiekem dat t snel fout gaat tussen hun en hij terug koMt.
Wat is er mis met mij?!
Ik ben een moeder van 31 en heb inmiddels die schatten van kinderen.
Een dochter van 9, een zoon van 8 en nog een kleine meid van 6 weken.
Ik ben al 6 jaar gescheiden van de vader van mije eerste 2 kids.
Na een relatie van 3 jaar met de vader van mn kleine spruit wilden we beide een kindje van ons samen.
Hij heeft er zelf 4, onze niet mee gerekend.
Alles ging best wel goed.
We hadden onze ups en downs maar kwamen er steeds weer uit.
De laatste 2 weken van mijn zwangerschap was ik niet de vrolijkste en we hadden ook geen sex meer.
Dat vond hij heel moeilijk.
Mijn bevalling was heel bizar, maar gelukkig waren de kleine en ik gezond en wel.
Het was een geweldige eerste week.
De 2e week werd raar, hij was steeds weg met rare verhalen.
Ik ken m al heel wat langer als dat we een relatie hadden, dus ik wist dat er iets niet klopte.
Eindstand bleek dus dat hij verliefd was op de dochter van mn buurvrouw en beste vriendin.
Nu dacht ik nog, shit! Maar daar komen we wel doorheen.
Niet dus...
Nu, 4 weken verder woont hij samen met haar!
Ik ken haar ook heel goed en ze is ook een hele lieve leuke meid, maar toch...
Ik gebruik nu vooral mn verstand, maar ik ben zooo boos en gekwetst.
Iedereen vind maar dat ik gewoon door moet gaan en moet genieten van mijn kids.
Dat laatste doe ik zeker wel, zij zijn mijn ankers.
Maar gewoon doorgaan, ik kan het niet.
Ten eerste moet ik nu de tijd met mn kleine meid delen...
En daarbij mis ik hem zo erg... En hoop ik stiekem dat t snel fout gaat tussen hun en hij terug koMt.
Wat is er mis met mij?!