rare uitspattingen

A

Anoniem

Guest
haajj, ik ben een meisje van 19 jaar en nu 3 mnd zwanger (1ste x) ik heb een vaste relatie wat eigenlijk heel goed gaat. maar ik ben de laatste maand mezelf niet meer lijkt het wel. ongetwijfeld zullen het de hormonen wel zijn maar ik blaf me vriend af ik kan heel weinig hebben van hem af en toe en daardoor kwets ik hem enorm. mijn zwangerschap is ongepland. en ik zeg niet normale dingenhierdoor. mijn vriend snapt me niet en ik weet njiet hoe ik het zo kan uitleggen dat hij mij wel snapt ik wil gewoon alleen wat meer begrip hiervoor hij snapt denk ik niet dat het stemmingswisselingen zijn en dat die er nou eenmaal bijhoren maar hoe kan ik het hem dat nou uitleggen zinder dat ik weer boos word ik ben errug verdrietig hierdoor ook en ik voel me echt gewoon niet begrepen ik wil vaak gewoon een aai over me hoofd of een een knuffel uit het niets maar dat snapt hij niet ik heb het gevoel al sof ik het soms alleen moet doen wie weet wat ik hier aan kan doen of wat ik tegen me vriend moet zeggen (ikzeg namelijk vaak dat het de hormonen zijn maar hij lijkt niet erg door de indruk daarvan) hij wilt gewoonde oude ik weer terug gewoon lief leuk lacherig spontaan alles maar jah ik ben gewoonnu even niet mezelf af en toe wie kan me helpen en wie heeft er misschien een tip of goede advies zodat ikhet mijnvriend goed kan vertellen of uitleggen

alvast bedankt xx nerveusje
 
Beste nerveusje,

Ik begrijp  uit je berichtje dat je je af en toe echt alleen en onbegrepen voelt en dat is heel naar als je je zo voelt. Nu hoort dat ook typisch bij zwanger zijn want zwanger zijn doet ook heel wat met je gevoel en beleving. Zo kan je je inderdaad heel ellendig voelen of heel onaantrekkelijk !! En vaak is dat niet helemaal rieel . Zo ziet de dingen gewoon soms te zwart wit of te overdreven. Als tip kan ik je geven . Als je je zo voelt maak het bespreekbaar en praat vanuit jezelf, vertel je vriend wat jij voelt zonder hem te beschuldigen. en ga even wat anders ( leuks doen ) bv jezelf even flink trakteren zodat je niet in die depressieve gevoelens blijft hangen. En concentreer je vooral op de goede dingen die je hebt in plaats op de mindere dingen. En vergeet niet als je niet goed in je velletje zit ( door bv extra moe, zwanger enz) dan zie je de dingen ook vaak niet zo rooskleurig. Als je  later weer eens een betere dag hebt snap je soms niet eens waarom je bv zo moeilijk hebt gedacht.
Nou sterkte met alles en wees een beetje lief voor jezelf  

gr een Mama  
 
Hoi hoi

Ik herken mezelf in jou verhaal. ik was net 18 toen ik zwanger raakte van me zoontje. Me man (toen destijds me vriend) en ik waren nog maar 1,5 bijelkaar toen het gebeurde. Ik was van de pil af omdat ik er niet over kon, 1keer onveilig sex en ik was ook zwanger. Wij hebben er bewust voor gekozen om het te houden. En wij zijn er ook heel gelukkig mee!! Wij hebben ook wel onze probleempjes gehad hoor tijdens mijn zwangerschap. Ik blafde me vriend altijd af, hij kon niks goeds doen. ik wou alleen maar dat ie me met rust liet.....en later dat ie me alleen maar eens een knuf gaf.....Maar toen mijn bevalling begon stond me mannetje er wel 100procent voor me. Ik heb 18uren weeen gehad ik moest met spoed naar het ziekenhuis omdat de kleine er niet uit wou, en ik al moe was....Maar me vriend bleef heel rustig en stond samen met me moeder wel naast me bed helpen met persen!! En na de bevalling ook me mannetje kreeg zijn zoontje in de handen, nou me man was echt super gelukkig!! Je hoeft je er niet druk om te maken. Mannen begrijpen het meestal wel, tuurlijk vinden ze het niet leuk, maar ze snappen wel dat het er bij hoort. En dat moeten ze maar even voor lief nemen vind ik. Wij dragen tenslotte wel 9maanden hun kindje mee!

Ik ben nu 20 en me zoontje is 15maanden en we zijn nu bezig met de 2e (wel bewust) misschien is het al raak dat moet ik ff afwachten. Maar ik zou zeggen meid geniet er van!! Het lijkt misschien een end maar de 9maanden zijn zo weer voorbij en dan zijn je hormonen ook weer normaal!!  

Succes
 
Hoi Hoi!

Jouw verhaal komt me erg bekend voor!
Ik ben 20 jaar, en ook zwanger van mn eerste kindje (24w+1d)
En ik kan ook ineens hele rare uitspattingen hebben die ik op
mijn vriend afreageer!!
We zijn ook pas een jaar samen, en de zwangerschap was niet gepland, maar het was wel meteen hartstikke welkom!
Alleen af en toe kan ik gek worden door, achteraf gezien, echt hele stomme dingen! Zo kan ik helemaal uit mn dak gaan als hij bijvoorbeeld een glas drinken pakt, en vergeet een onderzetter eronder te zetten! Of alsdie dingen doet of pakt in huis, of verzet.. wat mij niet aanstaat! Ook als ik boodschappen heb gedaan, dan krijgt die regelmatig een uitbrander met dat hij niks doet, en mij alles laat doen, en of die wel weet dat IK zwanger ben!! ... en dit en dat.. terwijl dit volkomen onterecht is, want hij doet juist hartstikke veel!! Zowel thuis als qua werk.. Ook mijn vriend begrijpt me niet, maar hij blijft wel heel rustig eronder.. waardoor ik me daarna meestal nog schuldiger voel dan voorheen.. haha, het gebeurd zo vaak dat ik dan later weer huil, en zeg sorry.. hormonen, niet de bedoeling enz..enz.. en dan zegt die ook van: ja geeft niet enzo.. maar ik voel me er wel rot door hoor!! Snap echt niet dat die nog niet gillend is weggerend!!
Maargoed, fijn te horen (nou ja.. fijn haha) dat jij het ook hebt!! zullen dan idd de hormomen wel zijn!! Ik probeer het ook elke keer te voorkomen, maar ineens komt die bui.. maar hij gaat ook weer net zo snel!! haha... erg verwarrend voor mn vriend, maar goed.. ze weten waar het aan ligt!!!

Groetjes Jamie
 
Tja, hormonen he. Tijdens de zwangerschap heb ik daar helemaal geen last van gehad. Ik heb alles opgespaard voor na de bevalling denk ik, en dat uit zich nu in een posnatale depressie. Hiderdoor heb ik mijn gevoelens ook niet onder controle. Wat bij ons werkt is het op te schrijven. Wij doen het dan via de mail. Maar je kunt hem ook een brief schrijven. Dan kun je rustig na denken wat je hem precies wilt vertellen, zonder boos te worden. Ik kan mij ook goed uitten in een e-mail, ik kan vertellen wat ik voel zonder tegen gesproken te worden. Vaak krijg ik dan ook weer een hele lieve mail terug.
Maar doe wel iets. Een man snapt niks van de vrouwlijke hormonen. Vertel hem dat als jullie kindje er straks is dat jij weer je oude jij zal worden. Hij zal ff nog 6 maanden mee moeten zwangeren. Alles komt weer goed, maar als vrouw heb je de hormonen niet in de hand. Hij moet wel weten dat jij er helemaal niks aan kan doen en dat dit echt tijdelijk is.

Veel sterkte en nog een fijne zwangerschap.
Ris

P.s. ik was ook 19 toen ik voor het eerst zwanger raakte. (wel bewust)
 
Hoi

Als ik jou was zou ik je vriend deze berichtjes laten lezen (als jij of de anderen daar geen bezwaar tegen hebben). Dan kan hij lezen hoe normaal het is dat je dat hebt als je zwanger bent.
Mijn man zegt ook wel dat ik weer eens wat meer moet gaan lachen..... Maar ja,  dat hoort er nou eenmaal bij hoor!


Succes
Caroline
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan