Rare vogel???

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal. Om te beginnen wil ik even kwijt dat ik heel veel aan jullie verhalen heb gehad de afgelopen weken. Bedankt daarvoor. Ik ben een vrouw van 28 en heb samen met mijn man een dochter van 2.5 jaar. Zowel zwangerschap als bevalling zijn prima verlopen.
De tweede zwangerschap eindigde na 15 weken. Bij de eerste echo controle van 12 weken kregen we het vervelende nieuws te horen dat het vruchtje er met 8 weken mee gestopt was. Dus al 4 weken hield mijn lichaan me voor de gek. Toch wilde ik graag wachten op een spontane miskraam (was ervan overtuigt dat dat vooral lichaamlijk het beste was.)Er gebeurde niets, dus ben ik uiteindelijk op 3 maart nadat mijn lichaam dus zelf bijna 7 weken de tijd heeft gehad om het zelf op te lossen, gecuriteerd.
Nu bijna twee weken erna vloei ik nog wel ,maar dat schijnt toch normaal te zijn? Nu dan mijn vraag......
Na het vervelende nieuw te hebben gekregen op vrijdag 13 februari ( ja wie gaat er dan ook op die dag naar de gyn. zul je denken) zat op de terug weg in de auto liedjes mee te zingen van de radio en ga die avond op verjaardagsvisite. Ben wel de eerste week thuis van mijn werk gebleven, maar ben de week erop wel weer gegaan ( terwijl ik dus nog niet gecuriteerd was) Natuurlijk was ik op zijn tijd verdrietig en kon ik even de bevalling op t.v.niet zijn, maar verder probeerde ik al snel de draad weer op te pakken en wel om verschillende redenen.1)Ik wilde als een sterke vrouw overkomen.2) Net als ik op dit forum van een andere vrouw hoorde Speelde ook bij mij de angst mee dat mijn man een volgende zwangerschap niet aan zou durven wanneer ik zou gaan lopen dippen.Ik heb de boel erg lopen te relativeren en voelde me er best goed bij totdat ik reactie van anderen kreeg. Vooral de zwarte humor van mij viel bij een collega niet o.k. Ze schrok ervan en heb het er later nog even met haar overgehad. Iemand aan de telefoon bleef tot 3 keer aantoe herhalen dat ik op zijn tijd best een mocht gaan huilen. Ik heb het gevoel dat ik voor de buiten wereld niet genoeg mijn verdriet laat zien. War moet ik doen??? Moet ik nou echt in het openbaar even een potje gaan staan janken??? Ik ga me er haast een beetje schuldig over voelen en voel me bijna een ontaarde moeder.Misschien krijg ik de klap later nog (al hoop ik dat niet)Ik ben van mening dat iedereen zoiets op zijn eigen manier en tijd moet verwerken maar toch....
Herkent iemand dit of ben ik nou echt zo,n rare vogel??

Groetjes
 
Je bent helemaal geen rare vogel! Iedereen doet het op zijn manier. Ik kreeg vandaag ook nog een vervelende opmerking. 'Dus jullie willen nog een derde? Wel druk hoor!'
Vaak is het wel goed bedoeld. Maar je merkt gewoon dat mensen die het zelf mee hebben gemaakt het beter begrijpen.
Wees maar jezelf en veel sterkte!
 
je moet doen waar je je zelf goed bij voelt en ik moet wel heel eerlijk kwijt dat in mijn geval ik degene was die niet meer een zwangerschap aan durfde.
wij hebben ruim 4 jaar geleden ook ons tweede kindje verloren na een zwangeschap van 15 weken en wij wisten 11/2 week dat het kindje niet meer leefde na een week werd een afspraak gemaakt voor een curretage maar op de dag dat wij de afspraak maakten ging het uiteindelijk savonds spontaan mis.
we hebben het opgevangen en bekeken en vervolgens op 4een plekje die voor ons heel herkenbaar is begraven.
wat mij vooral stoorde was de reacties van mensen die zeiden" ach het was toch niet af en , het is toch maar heel klein en het gebeurt bij zoveel mensen "
daar had ik niets aan.
je moet je verdriet op jouw manier verwerken en daar dat is voor jouw op deze manier
wij zijn nu sinds november weer trotse ouders van een zoon waar wij vreselijk veel van genieten.
sterkte ermee
 
Ik herken je verhaal wel.
Ten eerste had ik de pech dat ik een 2e curretage moest ondergaan en dat was jawel op vrijdag de 13e. 2 x een curretage in een week en die 2e keer vond ik gevoelsmatig heftig. Daar was ik niet op voorbereid.
Ik denk dat ik die vrouw ben die bang is dat haar man anders geen zwangerschap meer aan durft, want dat idee heb ik wel.
Toch voel ik me niet heel erg verdrietig. Tuurlijk baal ik er enorm van en vind ik het heel erg jammer dat ik niet meer zwanger ben, maar ik houd het er maar op dat er iets niet helemaal goed was met het kindje/vruchtje.
Ook mijn omgeving zegt dat de klap nog komt. Die komt bij mij als ik niet meer een keer zwanger kan worden, nu houd ik me vast aan een nieuwe zwangerschap.
Ik heb bij de 1e curretage alleen de dag van de curretage niet gewerkt en ben de dag daarna weer gaan werken. Veel collega's wisten van niets, dachten dat ik erge koppijn had enzo.
De 2e curretage was onverwachts op vrijdag mijn werkdag. Ik hoef daarna altijd pas op woensdag weer te werken en was toen redelijk opgeknapt. Ik moet wel zeggen dat ik er na de 1e curretage 1 week niet heb uitgezien, maar alleen thuis zitten leek me veel erger.
Iedereen reageert er nu eenmaal anders op en het is belangrijk dat mensen de ander kunnen respecteren.
Succes!
Groetjes van Caroline
 
Hoi Anna,

Je bent absoluut niet raar.
Iederen mag het op zijn eigen manier doen. Als je wilt huilen is dat ok maar als je zwarte humor wilt dan is het net zo goed ok.

De mensen die je goed kennen zullen je dan ook beter begrijpen dan een ander en je oplossing om iemand even apart te nemen is goed geweest.

Succes met alles.

Groetjes,

Corina
 
Hi Anna,
Rot voor je dat je zwangerschap zo eindigde. Had je je uiteraard heel anders voorgesteld. Op zo'n gebeurtenis reageert iedereen anders. Ten eerste is dit iets waar je je niet op kunt voorbereiden en ten tweede zit niet iedereen hetzelfde in elkaar en is niet elke situatie weer anders. Het is heel fijn als mensen in je omgeving een luisterend oor hebben of een arm om je schouder als je dat nodig hebt. En als ze je de ruimte geven om te reageren zoals jij dat wilt. Ga je alsjeblieft niet schuldig voelen of aan jezelf twijfelen alleen om de reactie van anderen!!!!
De een is na een miskraam een jaar lang verdrietig en huilerig, de ander wil juist zo snel mogelijk weer verder zonder dat anderen ervan af weten en daartussen in zitten nog honderden andere reacties.
Het is fijn voor jou als je je miskraam kunt relativeren, uiteraard kan niet iedereen dat. Ik heb me af en toe ook wel afgevraagd of het "normaal" was dat ik (ondanks het verdriet erom) vrij nuchter om mijn miskraam kon reageren. Ook ik hield me voor dat de natuur zijn werk had gedaan al klinkt dat wel erg klinisch als ik het zo opschrijf.
Blijf vooral jezelf. Af en toe mag je ook wel een beetje "egoïstisch" zijn en alleen aan jezelf denken en niet aan je omgeving. Op dit moment zonde van je energie!!
Veel sterkte en succes!
Groeten, D.
 
Bedankt allemaal voor jullie reacties. En ja ook ik hou me vast aan het idee dat ik snel weer zwanger mag worden.
Ik wil iedereen veel sterkte wensen met het verwerken van jullie verlies en succes met nieuwe pogingen voor een evt. volgende zwangerschap.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan