Dag dames,
Ik heb in juni 1997 een molazwangerschap gehad ,11 weken,in deze tijd was er nog weinig bekend en heb ik mijn frustraties in de bibliotheek kunnen stoppen. Het is voor mij gelukkig allemaal goed afgelopen daar het tijdig werd ontdekt door mijn eigen doorzet.De ene fout naar de andere werd gemaakt.Frustrerend om te denken dat je zwanger bent terwijl er uiteindelijk iets heel anders in je buik is.In die tijd was ik nog fulltime aan het werk maar op dat moment was er niets meer belangrijk en alles heel betrekkelijk. Waar maak je je druk om,mijn concetratie vermogen was weg en er gebeurde raren dingen met me.
Er was iets uit mijn buik gehaald maar ik had nog steeds het gevoel van zwanger zijn. Mijn gyneacoloog kon het allemaal duidelijk uitleggen maar met de emoties bleef ik alleen achter. ik heb het uiteindelijk opgeschreven in een plakboek met daarbij alle felicitatiekaarten die ik al gehad wegens de blijde verwachting. Na een half jaar ben ik gaan werken en naar een paar maanden was ik weer zwanger dat was voor mij ook de uitdaging, ik dacht dat dit het zou zijn maar achteraf was dit geestelijk de zwaarste zwangerschap. Na de eerste echo met 7 weken zag het er goed uit maar het vertrouwen in mezelf was weg.
Er mocht nu niets meer fout gaan en daar zorgde ik dan wel voor, ook mbt tot gezond eten en leven. Ik hoopte stiekem dat mijn kindje eerder geboren zou worden daar ik er enorm tegenop zag om over de 40 weken te gaan, bang dat het mis zou gaan. Met 37 weken werd ons zoontje geboren,alles erop en eraan.
Ongeveer anderhalf jaar later raakte ik opnieuw zwanger en wederom bekroop mij het gevoel dat er weer iets niet normaal was. Met 8 weken weer af en toe een vloeiing dus dit was weer paniek. In de 9e week om een echo gevraagd en wat bleek, er was een tweeling op komst.
Bij deze zwangerschap kreeg ik een galblaasontsteking en werd in de 19e week geopereerd. Ja, al het onheil komt niet alleen. Maar toch was deze zwangerschap voor mij een stuk ontspannender doordat ik weer vertrouwen had gekregen in mijn eigen lichaam. Uiteindelijk is de tweeling gezond geboren en voor mij voelde dit als een herkanssing.Ik hoop dat iedereen die met een mola te maken krijgt ook de kans grijpt om er met mensen over te praten die het hebben meegemaakt. Je hebt een kind verloren en je blijft met ellende in je eigen lichaam achter, na de currettage is het nog niet afgelopen dus je kunt het ook niet afsluiten, zo voelde het toen voor mij en dat was moeilijk over te brengen naar anderen.
Lisa heel veel stekte en geef de moed niet op.
Jacqueline, geniet en 1 advies, niet te veel lezen over zwangerschappen.
