Naar aanleiding van de eerdere geplaatste onderwerpen hierover vraag ik me af hoe de reacties bij jullie van de grootouders waren. Bij mij was mijn moeder bij het doen van de test samen met mijn man. Toen we zagen dat we zwanger waren hebben we eerst elkaar eens stevig omhelst en waren er toch wel wat tranen van geluk. Mijn moeder zei toen dat ik gelijk mijn vader moest bellen. Ik nog heel enthousiast want ik dacht dat hij ook heel blij zou zijn. Maar nee, dit werd een grote teleurstelling. De eerste reactie was gelijk hoe ik het zover heb kunnen laten komen. Ik was namelijk aan de pil. Daarnaast haalde hij echt alles erbij. Hoe ga je het financieel doen etc. etc. Dat deed zo'n pijn. Van dolgelukkig was ik in een keer heel verdrietig en verbouwereerd dat hij zo reageerde. Mijn moeder heeft de hoorn toen uit mijn handen gepakt en gezegd wat zij ervan vond en dat we er alles aan zouden doen om het voor het kindje een goed huis te geven.
Daarna moesten we het mijn schoonouders vertellen. Mijn schoonvader was ook zwaar gelukkig. Hij vond het een geschenk, want zoveel stellen proberen al jaren zwanger te raken en ons werd het gewoon gegeven. Zijn moeder daarentegen maakte zich ook gelijk zorgen. De broers van mijn man zijn allebei niet zo goed terechtgekomen en ze verwachte niet dat mijn man dat wel kon. Haar vertrouwen is weg in haar zoons.
Een paar maanden later lag mijn vader in het ziekenhuis omdat hij ernstig ziek was. Mijn schoonmoeder vroeg toen of ze bij hem langs kon gaan onder het mom van kennismaken. Tuurlijk kon dat was mijn reactie toen nog. Twee dagen later bleek dat ze het alleen maar over ons hadden gehad en wat er allemaal wel niet fout kon gaan. Ik was zo boos. Ten eerste achter ons rug om en waar was het vertrouwen in ons? Ik heb toen een vreselijke ruzie met mijn vader gekregen en ben kwaad weggelopen. Later is het wel een beetje uitgepraat maar nooit helemaal. Tot het moment dat het echt heel slecht met mijn vader ging. Ik vertelde hem twee dagen voor hij overleed dat hij een kleinzoon kreeg. Dat was voor het eerst dat ik hem ontroerd over de zwangerschap zag. Zo is het toch nog goedgekomen. En mijn schoonmoeder: die is nu plotseling wel heel enthousiast over alles.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik wou het even kwijt.
Groetjes Eva T (33 wkn)
Daarna moesten we het mijn schoonouders vertellen. Mijn schoonvader was ook zwaar gelukkig. Hij vond het een geschenk, want zoveel stellen proberen al jaren zwanger te raken en ons werd het gewoon gegeven. Zijn moeder daarentegen maakte zich ook gelijk zorgen. De broers van mijn man zijn allebei niet zo goed terechtgekomen en ze verwachte niet dat mijn man dat wel kon. Haar vertrouwen is weg in haar zoons.
Een paar maanden later lag mijn vader in het ziekenhuis omdat hij ernstig ziek was. Mijn schoonmoeder vroeg toen of ze bij hem langs kon gaan onder het mom van kennismaken. Tuurlijk kon dat was mijn reactie toen nog. Twee dagen later bleek dat ze het alleen maar over ons hadden gehad en wat er allemaal wel niet fout kon gaan. Ik was zo boos. Ten eerste achter ons rug om en waar was het vertrouwen in ons? Ik heb toen een vreselijke ruzie met mijn vader gekregen en ben kwaad weggelopen. Later is het wel een beetje uitgepraat maar nooit helemaal. Tot het moment dat het echt heel slecht met mijn vader ging. Ik vertelde hem twee dagen voor hij overleed dat hij een kleinzoon kreeg. Dat was voor het eerst dat ik hem ontroerd over de zwangerschap zag. Zo is het toch nog goedgekomen. En mijn schoonmoeder: die is nu plotseling wel heel enthousiast over alles.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik wou het even kwijt.
Groetjes Eva T (33 wkn)