relatie na de bevalling

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik moet het even kwijt en ben benieuwd naar jullie mening hierover.

Het gaat namelijk helemaal niet goed tussen mijn man en mij. Hoe verder de zwangerschap vorderde hoe vaker mijn man weg ging, lekker stappen, genieten van zijn vrijheid. Hij gaf aan dat dit na de bevalling wel anders zou worden, hij wilde nog even los gaan. Maar niets is minder waar, hij is nu nog vaker weg! Sinds Tygo is geboren is mijn man nog geen weekend thuisgebleven, elke week gaat hij wel stappen en zit ik weer alleen. Met koninginnedag zou ik met een vriendin lekker de stad in, uiteindelijk toch thuis beland omdat manlief te veel had gedronken.
Hij geeft aan dat hij niet weet wat hij met Tygo aan moet, dit begrijp ik ook zeker, maar wegvluchten van je gezin is dan niet de oplossing. En wanneer ik boos word omdat hij mij in het weekend weer eens laat zitten met het eten wat klaar staat en hij niet zoals afgesproken thuiskomt, heeft hij een excuus om nog langer weg te blijven....
Hij ziet zijn zoon doordeweeks ook bijna niet, daar hij chauffeur is.
En tot slot wil hij ook niets meer met mij te maken hebben: wanneer ik een knuffel geef of iets dergelijks krijg ik nul respons terug, hij geeft vaak maar met 1woord antwoord op vragen die ik stel en op voorstellen die ik doe om iets leuks te gaan doen krijg ik helemaal afwijzende antwoorden. Hij zegt de hele avond bijna niets tegen me en is alleen maar aan het smsen met collega's.
Ik weet dat ik door de hormonen en eem depressie ook niet de meest leuke persoon hem geweest, maar ik probeer me vol in te zetten voor onze relatie en ons een hecht gezin te laten zijn, ik krijg er alleen niets voor terug! Ik voel me hierdoor zo verdrietig en weet niet of hij nu babyblues heeft of gewoon een ontzettende eikelboom is!
 
Ik drukte iets te snel op plaatsen...maar ik zou graag van jullie willen weten of jullie wat herkennen. Ik wil zo graag dat het weer goed komt, maar weet niet zo goed hoe lang ik nog mezelf zo kan wegcijferen zonder zeker te weten of het goed komt en misschien zie ik het allemaal ook wel te zwart wit....
 
Ga een keer bewust het gesprek aan en zet van tevoren alles eens op een rijtje voor jezelf zodat het geen verwijten worden maar je echt ergens komt.
Vraag hem of hij een tijdlang wil investeren door meer thuis te zijn.... dan kan hij wennen aan jullie kindje en kunnen jullie samen ook weer iets opbouwen.
Ga samen in therapie (als hij dat ook wil), of ga anders alleen.

Een kindje krijgen samen is een aardverschuiving en hij heeft tijd nodig om dit te verwerken. Mannen kruipen dan meestal in een soort hol waarin ze onbereikbaar zijn voor degene waarvan ze het meeste houden. Aan zijn hoofd zeuren maakt het eigenlijk alleen maar erger. Maar ik vind wel dat hij ook zijn verantwoordelijkheden moet dragen. Als hij teveel drinkt zodat jij niet weg kan en hij avond op avond weg is met vrienden, ja dan helpt hij jullie relatie op zeep maar bouwt hij ook niks op met jullie zoon. Dat mag hij best weten... laat hem dus wel zijn verantwoordelijkheid nemen!! Dat mag je verwachten en als hij dat niet wil..... ja.... wat is dan daarvan de reden??

Sterkte!
 
Das zeker een hele lastige situatie.

En ik denk wat bloempje schrijft heel erg goed zou zijn, gewoon even goed met hem praatje en dan ook echt zeggen wat jouw gevoelens zijn. Want het lijkt mij eerlijk gezegd, heel erg vervelend als je man/vriend zo is. Dan sta je er eigenlijk bijna helemaal alleen voor.

Sterkte!!
 
Jeetje wat een lastige situatie waar je in zit! Ik heb echt respect voor je dat je het nog volhoudt, zover je dat nu nog kan. Ooit is de koek natuurlijk op. Ik sluit me aan bij bovenstaande, alleen maak ik ook uit je verhaal op dat een gesprek aangaan niet echt meer wilt lukken want je krijgt meestal maar een kort antwoord terug. Tegen de tijd dat er een goed gesprek met hem te voeren valt moet er in zijn hoofd dus al iets veranderd zijn en dat is precies wat maar niet gebeurt...

Zelf ben ik vrij hard van aard, hoewel het sowieso heel veel moeilijker is als je zelf in zo'n situatie zit. Ik heb zelf iets over me van als een gesprek geen eens mogelijk is, hij zijn vrijheid boven zijn gezin verkiest, jouw ontspanning er blijkbaar niet toe doet anders zou hij jou niet voor jan l*l laten zitten met het eten en jullie kind wat in mijn ogen behoorlijk egoïstisch is, gooi dan de deur (tijdelijk) helemaal dicht. Stel het voor als een proefperiode, voor zover hij dus luisteren zal. Hij weet niet wat hij ermee moet en hij is zo vreselijk graag de hort op toch, dan gaat hij maar. Kijken of hij dan met hangende pootjes terugkomt beseffende dat hij een vrouw en kind achterlaat waarvan vrouw goed voor hem zorgt en kind een vader nodig heeft. En als hij het hazenpad kiest... dan is het waarschijnlijk beter zo. Jij en je kindje zullen dan gedwongen zijn samen een weg te vinden in dit leven (voor zover dat niet al het geval is) en welke rol hij daarin zal spelen is aan hem en aan de toekomst waar we helaas nog altijd niet in kunnen kijken.

Je hormonen en depressie zijn geen excuus voor hem. Dat heet nu eenmaal zwanger zijn! Man moet het inderdaad ook verwerken maar zoals jij en ik als moeder daar maar 9 maanden tijd voor hebben aangezien dan het kind in onze armen ligt geldt dat dus ook voor hem want het vaderschap brengt net zoveel verantwoordelijkheid met zich mee als het moederschap. Je neemt elkaar zoals je bent dus in jouw geval met depressie en al. Er is nu eenmaal een kind en daar moet voor gezorgd worden...

Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke situatie!
Veel liefs van een septembermama.
 
Lastige situatie hoor! Ik kan me voorstellen dat je even niet weet wat te doen.
Ik zou inderdaad gewoon een keer de confrontatie met hem aangaan. Vantevoren goed op papier zetten of in je hoofd hebben wat je tegen hem wil zeggen. Spreek duidelijk je verwachtingen uit, zodat hij ook weet wat je van hem wil. Vaak denken we heel veel, maar sommige mensen hebben het nodig om het te horen. Vraag gewoon op de man af wat hij voelt voor de baby en voor jou. Geef aan dat het bij jou niet goed voelt en denk ook goed na over wat je graag zou willen dat er verandert, waardoor het wel goed voelt.

En wat betreft je hormonen en je depressie, ik weet precies hoe je je moet voelen. Ik ga zelf nu ook weer door zo'n periode heen. Gelukkig heb ik een hele lieve man die mij onvoorwaardelijk steunt en echt zijn schouders eronder moet zetten momenteel. Je kiest niet voor een depressie, het overkomt je en daar kun jezelf niks aan doen. Het is al verschrikkelijk genoeg dat je dit door moet maken of doorgemaakt hebt en dat mag hij niet terug op jouw bordje gooiten.

Verder hoop ik dat je er samen met je vriend uitkomt. Maar, en natuurlijk hoop ik dat het goedkomt, stel voor jezelf duidelijke grenzen. Jullie relatie moet niet ten koste gaan van jou en de baby.
Sterkte!
 
Dankjulliewel meiden! Ik heb met mijn man gepraat, hij geeft aan het zorgen voor Tygo gewoon heel eng te vinden en is ook teleurgesteld over het vaderschap, had verwacht direct veel meer een band te hebben met zijn kleine jongen. Verder geeft hij aan heel lang boos op mij te zijn geweest, hij vond mij een kreng. Zo erg zelfs dat hij aan het einde van de zwangerschap op het punt heeft gestaan de benen te nemen. Nu geeft hij aan weer van mij te houden maar niet goed meer te weten hoe hij de leuke kanten van mij moet zien. Hij zegt ook dat hij weet dat hij geen goede vader is, dot krijgt hij vaak genoeg te horen van mensen om hem heen, dit maakt hem ook erg verdrietig.
Ik heb aangegeven dat ik hem best de tijd wil geven om te veranderen en te laten groeien in het vaderschap, maar dat ik niet jaren op deze manier door ga. Het is allemaal wennen en niet bij iedereen gaat dat even snel, maar binnen een relatie moet je geven en nemen. Ik heb voor mijzelf nu besloten een maand aan te kijken hoe het gaat en of hij zich ook daadwerkelijk wil inzetten en anders wil ik samen in therapie. Is het niet voor mij, dan wil ik dat hij het voor Tygo doet....
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan