Relatie onhoudbaar

M

Martina Spierts

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier zou delen. Bang voor de reacties, maar misschien toch de hoop hebben dat net die ene iemand mijn verhaal leest en misschien de gouden tip heeft.

Sinds 8 maanden zijn wij ouders van onze kleine meid. Het heeft lang geduurd voordat we zwanger waren. Drie. jaar voor de zwangerschap werd bij mijn man autisme vastgesteld. Toch was de kinderwens heel groot.
In het begin van onze relatie waren er veel heftige ruzies, maar sinds duidelijk is dat mijn man autisme heeft ging het redelijk. Veel aanpassen maar de ruzies werden minder. Ook na de komst van ons hondje ging het wonderbaarlijk genoeg goed. Echter, sinds de komt van onze dochter, en zeker sinds ik weer aan het werk ben, is het gedrag van mijn man zo negatief veranderd. Ruzies om niets zijn orde van de dag. We zijn in relatietherapie wat voor mij een goed gevoel geeft, voor mijn man totaal niet. Ook heb ik het gevoel dat de therapie van mijn man niets helpt.
Inmiddels leven we apart van elkaar en zie ik eigenlijk geen uitweg meer dan de scheiding aan te vragen. Ik heb nu emotioneel rust al komt in huis nu wel alles op mij neer.
De gedachte met kerst alleen met hond en kind te zijn en dat het huis verkocht moet worden maakt mij zo verdrietig.

Zijn er misschien mama’s die ook een autistische man hebben?
 
Nee die heb ik niet. Ik wil je wel heel veel sterkte succes en geluk wensen voor de toekomst, welke keuze je ook maakt. Vergeer nooit, als jou hartje huilt doet je mini my dat ook. In allebei de keuzes zullen voor - en nadelen zitten
 
veel liefs 
 
Zelf heb ik een autisme spectrum stoornis, dit weet ik nu zo'n 6 jaar. Momenteel ben ik zwanger van mijn eerste kindje. Mijn partner heeft voor mij nog nooit een relatie gehad. Ondanks dat ik weet dat ik ASS heb, is het elke dag weer aanpassen van beide kanten. En dit hebben wij ook voor elkaar over, omdat de liefde intens is. Af en toe lopen mijn partner en ik ook tegen dingen aan, dan praten we er even over en is het weer goed. Wij weten dat dit waarschijnlijk altijd zo blijft, heeft de hulpverlening verteld, maar vinden wij niet erg en nemen wij voor lief. Voor dat ik zwanger was, hadden wij een binnenkonijn. Maar deze hebben wij naar de opvang gedaan, omdat het anders straks te druk voor mij word, wij werken namelijk beiden ook nog. Misschien maar dat weet ik natuurlijk niet is het voor je partner ook te druk een hond en een kind tegelijk in huis.
 
Zelf heb ik een autisme spectrum stoornis, dit weet ik nu zo'n 6 jaar. Momenteel ben ik zwanger van mijn eerste kindje. Mijn partner heeft voor mij nog nooit een relatie gehad. Ondanks dat ik weet dat ik ASS heb, is het elke dag weer aanpassen van beide kanten. En dit hebben wij ook voor elkaar over, omdat de liefde intens is. Af en toe lopen mijn partner en ik ook tegen dingen aan, dan praten we er even over en is het weer goed. Wij weten dat dit waarschijnlijk altijd zo blijft, heeft de hulpverlening verteld, maar vinden wij niet erg en nemen wij voor lief. Voor dat ik zwanger was, hadden wij een binnenkonijn. Maar deze hebben wij naar de opvang gedaan, omdat het anders straks te druk voor mij word, wij werken namelijk beiden ook nog. Misschien maar dat weet ik natuurlijk niet is het voor je partner ook te druk een hond en een kind tegelijk in huis.
 
Zelf heb ik een autisme spectrum stoornis, dit weet ik nu zo'n 6 jaar. Momenteel ben ik zwanger van mijn eerste kindje. Mijn partner heeft voor mij nog nooit een relatie gehad. Ondanks dat ik weet dat ik ASS heb, is het elke dag weer aanpassen van beide kanten. En dit hebben wij ook voor elkaar over, omdat de liefde intens is. Af en toe lopen mijn partner en ik ook tegen dingen aan, dan praten we er even over en is het weer goed. Wij weten dat dit waarschijnlijk altijd zo blijft, heeft de hulpverlening verteld, maar vinden wij niet erg en nemen wij voor lief. Voor dat ik zwanger was, hadden wij een binnenkonijn. Maar deze hebben wij naar de opvang gedaan, omdat het anders straks te druk voor mij word, wij werken namelijk beiden ook nog. Misschien maar dat weet ik natuurlijk niet is het voor je partner ook te druk een hond en een kind tegelijk in huis.
 
Zelf heb ik een autisme spectrum stoornis, dit weet ik nu zo'n 6 jaar. Momenteel ben ik zwanger van mijn eerste kindje. Mijn partner heeft voor mij nog nooit een relatie gehad. Ondanks dat ik weet dat ik ASS heb, is het elke dag weer aanpassen van beide kanten. En dit hebben wij ook voor elkaar over, omdat de liefde intens is. Af en toe lopen mijn partner en ik ook tegen dingen aan, dan praten we er even over en is het weer goed. Wij weten dat dit waarschijnlijk altijd zo blijft, heeft de hulpverlening verteld, maar vinden wij niet erg en nemen wij voor lief. Voor dat ik zwanger was, hadden wij een binnenkonijn. Maar deze hebben wij naar de opvang gedaan, omdat het anders straks te druk voor mij word, wij werken namelijk beiden ook nog. Misschien maar dat weet ik natuurlijk niet is het voor je partner ook te druk een hond en een kind tegelijk in huis.
 
Hoi Martina,
Wat vervelend dat je in deze situatie zit! Zeker met een kindje erbij. Mijn man heeft geen autisme, maar ik heb wel een jongere broer die al sinds zijn 11e is gediagnosticeerd. In ons gezin heeft hij veel beïnvloed, in de meeste gevallen zonder zijn eigen weten. En nog steeds, ondanks dat hij studeert en het allemaal erg goed gaat. Ons gezin heeft zich altijd aan hem moeten aanpassen, omdat we gewoon weten dat hij dat in veel situaties niet kon. Gelukkig heeft hij in de loop der jaren veel geleerd en hebben we nu veel minder situaties waar het minder goed gaat. Dus ik herken je verhaal enigszins, al is het dan vanuit een andere hoek. 
Wat mij altijd heeft geholpen, is gesprekken met mijn moeder en gesprekken met mijn broer zelf. Hij kan zichzelf gelukkig goed verwoorden, alhoewel emoties nog steeds lastig blijven. Maar hij doet zijn best! Ook inzicht in hoe autisme invloed uitoefent, zowel op de persoon zelf die gediagnosticeerd is als op de omgeving, heeft mij geholpen om er beter mee om te gaan. En daarnaast, heel cliché: ik weet niet beter en hij ook niet. Hij is nu eenmaal zo, het is onderdeel van zijn persoonlijkheid. 
Is het voor jouw man mogelijk om te praten over wat er in zijn hoofd omgaat? Zodat hij eventueel zelf tot een oplossing kan komen, betreffende wat hij nodig heeft en wat hij wil? En waarom werkt de relatietherapie bij hem niet, ziet hij het 'nut' er niet van in of is er een andere reden? Ik vind het fijn te horen dat je nu wel meer rust hebt gekregen, het is alleen natuurlijk wel jammer dat dat betekent dat je meer rust hebt zonder je echtgenoot dan met hem. Ook snap ik dat je je druk maakt om de toekomst - kerst en het huis - maar als de situatie is zoals hij is, zul je het toch moeten accepteren dat er veel gaat veranderen. Dat is niet om negatief of vervelend te doen, maar juist om je te helpen om dit proces gemakkelijker in te gaan! Ik wens je ontzettend veel succes en sterkte met de hele situatie.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan