<p>Help!!</p><p>Mijn vrouw en ik zijn nu 22 weken zwanger. Alles ging goed tot een week of 2 geleden. </p><p>Mijn vrouw zegt dat ze niet verder wil in de relatie, iets wat ik totaal niet zag aankomen. Alles ging goed naar mijn idee. Vorige maand nog een vakantie geboekt en alles was goed. </p><p>Mijn gedachten zijn echt dat het hormonen zijn maar mijn vrouw wuift het weg en zegt gewoon dat ze het niet meer kan. Ik doe niks fout zegt ze zelf, ze weet niet waar het aan ligt maar haar gevoel voor mij is weg. Ze wil er verder niet over praten. Niet met mij, niet met haar ouders, met niemand... </p><p>Nu ben ik ten einde raad, slaap niet meer, eet niet meer en kan m'n gedachten er niet meer bij houden op m'n werk...</p><p>We hebben nu afgesproken om elkaar wat met rust te laten. Ik slaap in het bed van mijn zoon uit een eerdere relatie. We hebben geen contact via telefoon. Als we samen thuis zijn praat ze wel gewoon normaal tegen me en lijkt het wel goed te zitten maar mijn gedachten slaan hierdoor op hol want ik heb het idee dat het voor haar over is.</p><p>Heeft iemand hier ook ervaring mee gehad en hoe is dit uiteindelijk verder gegaan?</p><p>Ben echt ten einde raad en hoop zo dat het de hormonen zijn want wil haar niet kwijt, ze is echt mijn alles... </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Relatie twijfels
- Onderwerp starter Gebruiker10213892
- Startdatum
Ik snap dat je er erg door van slag bent!
Zelf heb ik 2 dochters en tijdens mijn zwangerschappen had ik minder behoefte aan lichamelijk contact met mijn man, elke knuffel of kus voelde niet fijn en als een verplichting. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of mijn gevoel voor hem nog wel aanwezig was.. veel gehuild en gepraat met hem hierover. Mijn liefde voor hem leek ineens veeeeeel minder en ik vond het alleen maar irritant als hij me aanraakte.
Maar we konden hier gelukkig goed over praten, hij accepteerde dat ik niet altijd zin had in een kus en een knuffel en ik moest mezelf er soms toe zetten om hem een keer een knuffel te geven of om seks te hebben omdat ik wist dat hij er wél behoefte aan had.
Na de bevallingen was het gevoel voor hem direct terug. Dus ja, hormonen kunnen zeker veel doen!! De één heeft in zijn zwangerschap juist veel behoefte aan contact met haar partner, de ander juist niet. Ik hoop voor je dat het bij jouw vrouw ook de hormonen zijn. Als ze verder niet kan vertellen waarom ze twijfels heeft, lijken het me toch de hormonen ja...
Probeer er echt met haar over te praten, zeg dat je naast haar wilt slapen en dat het oke is om elkaar niet aan te raken als ze daar geen behoefte aan heeft.
Hoe zit het als de baby geboren is? Hoe ziet je vrouw dat voor zich? Duurt nog even, aar je kan toch niet nog 5 maanden zo langs elkaar leven en over 5 maanden ineens doen of alles goed is???
Moeilijk voor je, hopelijk wil je vrouw met je praten. Geef het de tijd en geef niet op. Hormonen kunnen echt veel doen. Hopelijk komt alles goed.
Zelf heb ik 2 dochters en tijdens mijn zwangerschappen had ik minder behoefte aan lichamelijk contact met mijn man, elke knuffel of kus voelde niet fijn en als een verplichting. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of mijn gevoel voor hem nog wel aanwezig was.. veel gehuild en gepraat met hem hierover. Mijn liefde voor hem leek ineens veeeeeel minder en ik vond het alleen maar irritant als hij me aanraakte.
Maar we konden hier gelukkig goed over praten, hij accepteerde dat ik niet altijd zin had in een kus en een knuffel en ik moest mezelf er soms toe zetten om hem een keer een knuffel te geven of om seks te hebben omdat ik wist dat hij er wél behoefte aan had.
Na de bevallingen was het gevoel voor hem direct terug. Dus ja, hormonen kunnen zeker veel doen!! De één heeft in zijn zwangerschap juist veel behoefte aan contact met haar partner, de ander juist niet. Ik hoop voor je dat het bij jouw vrouw ook de hormonen zijn. Als ze verder niet kan vertellen waarom ze twijfels heeft, lijken het me toch de hormonen ja...
Probeer er echt met haar over te praten, zeg dat je naast haar wilt slapen en dat het oke is om elkaar niet aan te raken als ze daar geen behoefte aan heeft.
Hoe zit het als de baby geboren is? Hoe ziet je vrouw dat voor zich? Duurt nog even, aar je kan toch niet nog 5 maanden zo langs elkaar leven en over 5 maanden ineens doen of alles goed is???
Moeilijk voor je, hopelijk wil je vrouw met je praten. Geef het de tijd en geef niet op. Hormonen kunnen echt veel doen. Hopelijk komt alles goed.
Ik snap dat je er erg door van slag bent!
Zelf heb ik 2 dochters en tijdens mijn zwangerschappen had ik minder behoefte aan lichamelijk contact met mijn man, elke knuffel of kus voelde niet fijn en als een verplichting. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of mijn gevoel voor hem nog wel aanwezig was.. veel gehuild en gepraat met hem hierover. Mijn liefde voor hem leek ineens veeeeeel minder en ik vond het alleen maar irritant als hij me aanraakte.
Maar we konden hier gelukkig goed over praten, hij accepteerde dat ik niet altijd zin had in een kus en een knuffel en ik moest mezelf er soms toe zetten om hem een keer een knuffel te geven of om seks te hebben omdat ik wist dat hij er wél behoefte aan had.
Na de bevallingen was het gevoel voor hem direct terug. Dus ja, hormonen kunnen zeker veel doen!! De één heeft in zijn zwangerschap juist veel behoefte aan contact met haar partner, de ander juist niet. Ik hoop voor je dat het bij jouw vrouw ook de hormonen zijn. Als ze verder niet kan vertellen waarom ze twijfels heeft, lijken het me toch de hormonen ja...
Probeer er echt met haar over te praten, zeg dat je naast haar wilt slapen en dat het oke is om elkaar niet aan te raken als ze daar geen behoefte aan heeft.
Hoe zit het als de baby geboren is? Hoe ziet je vrouw dat voor zich? Duurt nog even, aar je kan toch niet nog 5 maanden zo langs elkaar leven en over 5 maanden ineens doen of alles goed is???
Moeilijk voor je, hopelijk wil je vrouw met je praten. Geef het de tijd en geef niet op. Hormonen kunnen echt veel doen. Hopelijk komt alles goed.
Zelf heb ik 2 dochters en tijdens mijn zwangerschappen had ik minder behoefte aan lichamelijk contact met mijn man, elke knuffel of kus voelde niet fijn en als een verplichting. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of mijn gevoel voor hem nog wel aanwezig was.. veel gehuild en gepraat met hem hierover. Mijn liefde voor hem leek ineens veeeeeel minder en ik vond het alleen maar irritant als hij me aanraakte.
Maar we konden hier gelukkig goed over praten, hij accepteerde dat ik niet altijd zin had in een kus en een knuffel en ik moest mezelf er soms toe zetten om hem een keer een knuffel te geven of om seks te hebben omdat ik wist dat hij er wél behoefte aan had.
Na de bevallingen was het gevoel voor hem direct terug. Dus ja, hormonen kunnen zeker veel doen!! De één heeft in zijn zwangerschap juist veel behoefte aan contact met haar partner, de ander juist niet. Ik hoop voor je dat het bij jouw vrouw ook de hormonen zijn. Als ze verder niet kan vertellen waarom ze twijfels heeft, lijken het me toch de hormonen ja...
Probeer er echt met haar over te praten, zeg dat je naast haar wilt slapen en dat het oke is om elkaar niet aan te raken als ze daar geen behoefte aan heeft.
Hoe zit het als de baby geboren is? Hoe ziet je vrouw dat voor zich? Duurt nog even, aar je kan toch niet nog 5 maanden zo langs elkaar leven en over 5 maanden ineens doen of alles goed is???
Moeilijk voor je, hopelijk wil je vrouw met je praten. Geef het de tijd en geef niet op. Hormonen kunnen echt veel doen. Hopelijk komt alles goed.
Dank je, ja die gedachte had ikzelf ook al van hoe moet het straks als die kleine er is. 5 maanden lang denken dat het over is en dan alles weer goed, dat gaat er bij mij ook niet in.. Laat het nog een weekje rusten en dan wil ik toch ook echt erover kunnen praten met haar..
Heb zelf nog de hoop dat ze er met de verloskundige erover begint maar als dat niet is zal er toch echt gepraat moeten worden.
Hoop echt dat het goed komt. In ieder geval bedankt voor je input, geeft me toch weer wat meer hoop
Heb zelf nog de hoop dat ze er met de verloskundige erover begint maar als dat niet is zal er toch echt gepraat moeten worden.
Hoop echt dat het goed komt. In ieder geval bedankt voor je input, geeft me toch weer wat meer hoop
Ik snap dat dit heel lastig voor je is.
Ik ben in verwachting van ons eerste kindje. (Inmiddels bijna uitgerekend)
Ik moet wel zeggen dat ik ook even heb gehad dat ik minder behoefte had aan lichamelijk contact met mijn vriend en hem op afstand hield, voelde me er echt heel rot bij maar het voelde gewoon heel anders als normaal, denk door de hormonen, of hoe m’n vriend ze af en toe noemt: demoontjes. Gelukkig konden we er goed over praten en hij heeft me even iets meer de ruimte gegeven en na een paar dagen kwam het vanzelf weer terug.
Geef het wat tijd en probeer samen in gesprek te blijven en ga bijvoorbeeld iets leuks doen samen. Heel veel sterkte en hopelijk komt snel alles weer goed.
Ik ben in verwachting van ons eerste kindje. (Inmiddels bijna uitgerekend)
Ik moet wel zeggen dat ik ook even heb gehad dat ik minder behoefte had aan lichamelijk contact met mijn vriend en hem op afstand hield, voelde me er echt heel rot bij maar het voelde gewoon heel anders als normaal, denk door de hormonen, of hoe m’n vriend ze af en toe noemt: demoontjes. Gelukkig konden we er goed over praten en hij heeft me even iets meer de ruimte gegeven en na een paar dagen kwam het vanzelf weer terug.
Geef het wat tijd en probeer samen in gesprek te blijven en ga bijvoorbeeld iets leuks doen samen. Heel veel sterkte en hopelijk komt snel alles weer goed.