<p>Hoi iedereen, </p><p>Een tijdje geleden hier ook een topic gestart over het gebeuren dat mijn vrouw de relatie ineens niet meer ziet zitten. </p><p>Nu is het zover dat ik tijdelijk het huis uit ben gegaan voor haar en mijn rust aangezien ik het allemaal wil oplossen maar zei er liever niet over wil praten.</p><p>We zien elkaar nog wel en sturen elkaar ook dagelijks berichten, nu lijkt het af en toe wel dat ze begint in te zien dat het apart is dat haar gevoelens ineens weg zijn en dat het misschien toch aan de hormonen kan liggen. Alleen blijf ik maar met een onzekerheid zitten of dat het allemaal wel goedkomt. Ook mis ik nu alles van de zwangerschap wat ik eigenlijk nog het ergste vind. Zie haar buik niet groeien (schrik elke keer als ik haar zie hoe haar buik gegroeid is), om de kleine te kunnen voelen moet ik eerst bellen of het die dag kan.... Ik wil ook niet elke dag langs gaan want ik krijg dan het idee dat ik mezelf dan aan haar opdring</p><p>Zoals ik in mijn eerdere topic al zei, tot 1,5 maand geleden was alles goed, ze was gelukkig en ineens niet meer. Ze kan ook geen reden zeggen hoe het is gekomen, het ligt niet aan mij maar wat het dan is kan ze ook niet zeggen. Naar mijn idee en een heleboel anderen waaronder haar eigen familie kan dit niet ineens en zij snappen er ook niks van.... </p><p>Ik weet gewoon niet goed of ik er wel goed aan doe om even rust te pakken en te geven door het huis uit te gaan. Zijn er hier misschien mensen die dit ook op deze manier hebben meegemaakt of een anders iets van raad voor mij hebben, want ik weet niet goed wat ik hiermee aan moet. </p>
Relatie twijfels
- Onderwerp starter Gebruiker10213892
- Startdatum
Hee,
Zo vervelend voor je om te horen.. is het misschien een idee om te praten met iemand erbij? Therapie, dokter?
Zo vervelend voor je om te horen.. is het misschien een idee om te praten met iemand erbij? Therapie, dokter?
Jij mag ook jou mening geven is ook jou kind los dat ze afstand wil jij heb recht om elke dag komen voor de baby om te voelen kijken hoe gegroeid is dus stel daar ook je grens in daarbij kan je zeggen ik snap en ik recpteer je keus dat we appart zijn maar het is ook mijn kind en ik mag ook kijken en voelen.
Sorry maar dat is mij mening . Want ik weet van mij man bij zijn ex dat ook alles niet mocht en uiteindelijk inelkaar hoeveel onzeker heid voor hem is en dat merkte ik in mijn zwangerschap en de geboorte de onzekerheid als Hij goed doet en een band zou hebben dus stel je grens aub is voor de baby erg belangrijk anders kan het hechting probleem krijgen dat is bij zijn kind van zijn ex in de baby tijd geen concetie gehad
Sorry maar dat is mij mening . Want ik weet van mij man bij zijn ex dat ook alles niet mocht en uiteindelijk inelkaar hoeveel onzeker heid voor hem is en dat merkte ik in mijn zwangerschap en de geboorte de onzekerheid als Hij goed doet en een band zou hebben dus stel je grens aub is voor de baby erg belangrijk anders kan het hechting probleem krijgen dat is bij zijn kind van zijn ex in de baby tijd geen concetie gehad
Het is jammer dat jullie geen relatietherapie hebben genomen. Jij kunt het beste inschatten wat voor issues er speelden en in het verleden hebben gespeeld. Maar, ik kan me ook voorstellen dat ze er gewoon een punt achter heeft gezet en het is heel jammer dat ze het zover heeft laten komen.
Ik zou onderzoeken of je in deze stadium wat juridische ondersteuning kunt krijgen om erachter te komen wat je rechten en plichten zijn. Wacht hier niet te lang mee, je vriendin lijkt me -aangezien ze geen reden geeft- geen persoon die daarover in jou belangen zal nadenken, anders had ze het niet zover laten komen.
Mijn man en ik hebben een relatie van 20 jaar en ook op de meest onhandige momenten hebben we een time out ingelast. Vooral als er kinderen zijn lijkt zoiets gewoon not done, er gaat echt heel veel verdriet mee gepaard voor alle betrokkenen. Maar zo'n time out heeft voor ons wel gewerkt; wij zijn juist heel verliefd op elkaar en ook aan elkaar gewaagd maar een relatie is net als een bedrijf, er gebeuren zoveel dingen dat het gewoon soms zwaar wordt voor de ander.. tijdens zo'n time out zet je alles op een rij en gaat aan de slag met alles wat je dwars zit en waarvan je denkt wat je daarin nodig hebt. Om dit in goede banen te leiden zou je een professional kunnen raadplegen, maar kan je natuurlijk ook zelf doen. Maar dit moet je vriendin natuurlijk ook willen; om te werken aan de relatie!! Wij zijn er uiteindelijk sterker uit gekomen al blijft een relatie onderhouden gewoon iets waar je constant aan moet werken.
Weet dat je hierin niet alleen staat en als jij wil vechten voor je relatie denk dan gewoon goed na. Ook jij kunt met de verloskundige in gesprek gaan omdat het niet goed gaat, ze kan je vast helpen of doorverwijzen naar hulpverleners. Wat heb jij nodig en wat heeft je vriendin nodig om het weer gezellig te hebben met elkaar? Laat elkaar voorlopig even met rust, er komt vanzelf wel weer een moment dat jullie elkaar weer vinden.
Ik zou voor jou als tip willen meegeven om goed na te denken of jij wel verder wilt met een persoon die je volkomen buiten spel zet en niet goed kan aangeven wat er in haar omgaat. Dit is voor een keer misschien te overzien maar niet als het vaak gaat voorkomen.
Succes!!
Ik zou onderzoeken of je in deze stadium wat juridische ondersteuning kunt krijgen om erachter te komen wat je rechten en plichten zijn. Wacht hier niet te lang mee, je vriendin lijkt me -aangezien ze geen reden geeft- geen persoon die daarover in jou belangen zal nadenken, anders had ze het niet zover laten komen.
Mijn man en ik hebben een relatie van 20 jaar en ook op de meest onhandige momenten hebben we een time out ingelast. Vooral als er kinderen zijn lijkt zoiets gewoon not done, er gaat echt heel veel verdriet mee gepaard voor alle betrokkenen. Maar zo'n time out heeft voor ons wel gewerkt; wij zijn juist heel verliefd op elkaar en ook aan elkaar gewaagd maar een relatie is net als een bedrijf, er gebeuren zoveel dingen dat het gewoon soms zwaar wordt voor de ander.. tijdens zo'n time out zet je alles op een rij en gaat aan de slag met alles wat je dwars zit en waarvan je denkt wat je daarin nodig hebt. Om dit in goede banen te leiden zou je een professional kunnen raadplegen, maar kan je natuurlijk ook zelf doen. Maar dit moet je vriendin natuurlijk ook willen; om te werken aan de relatie!! Wij zijn er uiteindelijk sterker uit gekomen al blijft een relatie onderhouden gewoon iets waar je constant aan moet werken.
Weet dat je hierin niet alleen staat en als jij wil vechten voor je relatie denk dan gewoon goed na. Ook jij kunt met de verloskundige in gesprek gaan omdat het niet goed gaat, ze kan je vast helpen of doorverwijzen naar hulpverleners. Wat heb jij nodig en wat heeft je vriendin nodig om het weer gezellig te hebben met elkaar? Laat elkaar voorlopig even met rust, er komt vanzelf wel weer een moment dat jullie elkaar weer vinden.
Ik zou voor jou als tip willen meegeven om goed na te denken of jij wel verder wilt met een persoon die je volkomen buiten spel zet en niet goed kan aangeven wat er in haar omgaat. Dit is voor een keer misschien te overzien maar niet als het vaak gaat voorkomen.
Succes!!
Ik adviseer jullie om naar de huisarts te gaan, als zij hier mee instemd. Het is inderdaad vreemd dat haar gevoel ineens weg is. Is haar gevoel alleen voor jou weg of is het ook voor andere dingen? Als dit ook voor meerdere dingen zijn kan dit duiden op een depressie en duwt ze iedereen weg. Vindt zij zich nog wel de moeite waard? Hoe is haar dagvullig? Komt ze nog onder de mensen enz...
Misschien sla ik de plank wel volledig mis hoor maar verdiep je eens in een (postpartum) depressie. Mocht dit toch overeenkomsten hebben dan contact opnemen met de huisarts, zij kunnen jullie door sturen naar de pop poli in het ziekenhuis. Dat is een speciale poli gericht op de psyche tijdens en na de zwangerschap.
Zij moet hier ook achter staan om hier aan mee te willen werken.
Het klinkt een zorgelijke situatie en waar ik mij de meeste zorgen over maak is als de kleine nou eenmaal geboren is. Weet ze dan hoe ze dat alleen gaat doen? En hoe betrekt ze jou daar dan bij. De pop poli kan jullie helpen bij de hechting van jullie kindje wat uiterst belangrijk is.
Ik lees in je verhaal hoeveel verdriet je dit doet. Zoek hulp, ga naar de huisarts en zij kunnen jou hierbij begeleiden of eventueel doorsturen. Je hoeft hier niet alleen voor te komen staan zoek asjeblieft hulp.
Groetjes Myrna (psychiatrisch verpleegkundige)
Misschien sla ik de plank wel volledig mis hoor maar verdiep je eens in een (postpartum) depressie. Mocht dit toch overeenkomsten hebben dan contact opnemen met de huisarts, zij kunnen jullie door sturen naar de pop poli in het ziekenhuis. Dat is een speciale poli gericht op de psyche tijdens en na de zwangerschap.
Zij moet hier ook achter staan om hier aan mee te willen werken.
Het klinkt een zorgelijke situatie en waar ik mij de meeste zorgen over maak is als de kleine nou eenmaal geboren is. Weet ze dan hoe ze dat alleen gaat doen? En hoe betrekt ze jou daar dan bij. De pop poli kan jullie helpen bij de hechting van jullie kindje wat uiterst belangrijk is.
Ik lees in je verhaal hoeveel verdriet je dit doet. Zoek hulp, ga naar de huisarts en zij kunnen jou hierbij begeleiden of eventueel doorsturen. Je hoeft hier niet alleen voor te komen staan zoek asjeblieft hulp.
Groetjes Myrna (psychiatrisch verpleegkundige)
Iedereen bedankt,
Ja ik ben al bij de huisarts geweest, de verloskundige ingelicht. Heb ook geopperd om relatietherapie te doen. Maar het probleem is echt dat zij zelf niet wil gaan praten... Iedereen die er ook maar over begint duwt ze weg. Huisarts zegt ook dat het verstandig is als zij gaat praten maar dat ze dat ook zelf bepaald, ik kan haar niet meesleuren. Verloskundige gaat het wel bespreekbaar maken met haar hebben ze beloofd.
Het gaat ook op en neer tijdens onze gesprekken. De ene keer lijkt het allemaal dat ze het begrijpt en ook denkt van dit kan niet, de andere keer is er geen doorkomen aan.
Laatste paar dagen gaat het op zich wel redelijk en zegt ze zelf ook dat ze wil wachten tot na de bevalling en de weken erna voordat ze een beslissing neemt. Maar dit kan zo ook weer anders zijn.
Heb zelf nog wel een goede hoop dat het goedkomt maar is gewoon een hele lastige situatie voor mij
Ja ik ben al bij de huisarts geweest, de verloskundige ingelicht. Heb ook geopperd om relatietherapie te doen. Maar het probleem is echt dat zij zelf niet wil gaan praten... Iedereen die er ook maar over begint duwt ze weg. Huisarts zegt ook dat het verstandig is als zij gaat praten maar dat ze dat ook zelf bepaald, ik kan haar niet meesleuren. Verloskundige gaat het wel bespreekbaar maken met haar hebben ze beloofd.
Het gaat ook op en neer tijdens onze gesprekken. De ene keer lijkt het allemaal dat ze het begrijpt en ook denkt van dit kan niet, de andere keer is er geen doorkomen aan.
Laatste paar dagen gaat het op zich wel redelijk en zegt ze zelf ook dat ze wil wachten tot na de bevalling en de weken erna voordat ze een beslissing neemt. Maar dit kan zo ook weer anders zijn.
Heb zelf nog wel een goede hoop dat het goedkomt maar is gewoon een hele lastige situatie voor mij
Wat rot voor je deze situatie! Ik wil heel graag iets met je delen. Dit komt me helaas erg bekend voor.. niet zó extreem maar duwde mijn man en vrienden ook steeds verder weg. Ik kon m.n. van mijn man echt helemaal niets meer hebben. Heel gek wat onze relatie was 100% goed maar mijn gevoel wat ook "weg". Meer gedoofd kan ik het noemen. Ik had wel in mijn achterhoofd zitten dat het hormonen waren. Nadat ons zoontje was geboren kwamen hier nog hele nare gedachtens en gevoelens bij. Kort daarna is bij mij een postnetale depressie gediagnostiseerd. Mijn man heeft destijds ook veel afstand genomen. Niet uit huis hoor maar wel op de bank geslapen, de intimiteit even gelaten voor wat het was. En na de geboorte mij heel veel gesteund en "ontlast". Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en nu pas ben ik redelijk herstelt. Ik zie nu dat ik goud in handen heb en ben zielsgelukkig met mijn man. En kleine man! Wel wil ik je op het hart drukken dat hormonen of een (postnetale) depressie je écht overkomen. Je hebt het niet in de hand en het is voor jezelf ook heel lastig te herkennen en erkennen. Ik vind het persoonlijk heel lastig om je advies te geven omdat iedereen natuurlijk anders is. Mij heeft de ruimte wel goed gedaan. Belangrijk is wel om hulp in te schakelen maar dat moet ze zelf willen en inzien. Zelf heb ik heel veel baad gehad bij therapie. Medicatie had ik destijds echt nodig maar heb ik me nooit fijn bij gevoeld. Ik hoop zo dat het positief uitpakt voor jullie. Ik kan heel goed begrijpen dat het mentaal heel zwaar voor je is! Respect hoe je ermee omgaat. Ze beseft uiteindelijk ook dat ze goud in handen heeft! 
Bedankt, ik heb in mijn vorige relatie ook bij mijn eerste zoon ook een postnatale depressie meegemaakt bij mijn ex vrouw dus weet wat het is.
Ben ook uit huis gegaan voor de rust, ik sliep al in het bed van m'n oudste zoon maar het was niet te houden dat zei het er niet over wil hebben en ik het wil oplossen. Dan zit ik mezelf alleen maar op te vreten om stil te houden.
Het gaat nu gelukkig wel redelijk goed tussen ons en ben al blij dat ze iig de zwangerschap wil afwachten om daarna verder te zien. Ik denk ook dat ze dan wel bij draait want ineens je gevoel voor iemand kun je niet van de 1 op de andere dag kwijt zijn.
Zo te lezen ben jij nog steeds gelukkig met je man dus dat geeft me wel weer meer hoop dat het uiteindelijk goedkomt
Ben ook uit huis gegaan voor de rust, ik sliep al in het bed van m'n oudste zoon maar het was niet te houden dat zei het er niet over wil hebben en ik het wil oplossen. Dan zit ik mezelf alleen maar op te vreten om stil te houden.
Het gaat nu gelukkig wel redelijk goed tussen ons en ben al blij dat ze iig de zwangerschap wil afwachten om daarna verder te zien. Ik denk ook dat ze dan wel bij draait want ineens je gevoel voor iemand kun je niet van de 1 op de andere dag kwijt zijn.
Zo te lezen ben jij nog steeds gelukkig met je man dus dat geeft me wel weer meer hoop dat het uiteindelijk goedkomt