Relatieproblemen door sub/infertiliteit

[ANONYMOUS_USERNAME]

<p>Hi allemaal,</p><p>Een onderwerp waar ik haast nooit wat over voorbij zie komen, hopelijk doordat het de meeste van jullie bespaard wordt... Maar mijn vriend en ik hebben het echt zwaar sinds we er achter zijn dat onze kans op een 'natuurlijke' zwangerschap nihil is. Een jaar zijn we bezig geweest met zwanger proberen te worden. Vooral ik had het erg zwaar met iedere maand de teleurstelling. We praatten er amper over, omdat mijn vriend er niet onder leed en ik wilde hem ook niet lastig vallen met mijn verdriet. Een maand geleden zijn we er achter dat hij ernstig verminderd aantal zaadcellen heeft. Voor ons beide een klap, maar ik zette snel de knop om en dacht we gaan er voor. Hij vroeg een doorverwijzing bij de huisarts. Sindsdien negeert hij me vaak, zoekt geen contact, wil niet praten. Ik trek alles uit de kast om het gezellig te houden. Afgelopen weekend heb ik het een beetje opgegeven en me terug getrokken. Steeds probeer ik met hem te praten, maar het lukt zo slecht. Hij zegt niets te voelen, afgelopen jaar geen verdriet te hebben gehad, niet te voelen voor mij wat ik voor hem voel... Heb het er echt zwaar mee.. </p><p>Sorry voor de drama.. Maar zijn er meiden die ook relatieproblemen hebben, (mede) doordat het zwanger worden niet lukt? En hoe gaan jullie hier mee om? </p><p>Liefs </p>

 

[JomieJW]

Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en even zeggen dat ik het ontzettend knap vind dat je het zo hier neer durft te zetten! Ik snap dat je behoefte hebt aan mensen die hetzelfde meemaken. Helaas kan ik je daar niet bij helpen, maar ik heb wel een man die ook erg gesloten is en geneigd is zich terug te trekken wanneer hij het zwaarder heeft. Het klinkt voor mij alsof je vriend zich helemaal heeft teruggetrokken en zijn frustratie geen kant kan geven. Hij reageert het daarom op jou af door te zeggen dat hij niets voor jou te voelen en te zeggen dat hij geen verdriet heeft. Natuurlijk heeft hij verdriet, zeker nu hij te horen heeft gekregen dat zijn zaad ook niet goed is - dat is een aanslag op zijn mannelijkheid! Ik snap jouw reactie dat je je terug gaat trekken als het langere tijd zo is, maar eigenlijk heeft hij juist nu jouw steun nodig. Ik weet dat vrienden van mijn ouders ook heel lang bezig zijn geweest voor kinderen en dat hij uiteindelijk onvruchtbaar bleek te zijn. Hoe ze er doorheen zijn gekomen, weet ik niet precies, maar in augustus vieren ze hun 40-jarig huwelijk. Dus het kán wel! Maar natuurlijk is dat ook met vallen en opstaan gegaan, dit is echt een periode waar je samen doorheen moet en waar je allebei ook nog je eigen verwerkingsproces in hebt. Ik hoop dat jullie echt een weg hierin vinden en dat het uiteindelijk goed komt, ook al lijkt het nu nog zo ver weg.

 

[Tulipaa]

Ik wil je ook even sterkte wensen! Bij ons heeft het ook lang geduurd voordat we zwanger waren, maar er was geen aanwijsbare oorzaak en dat scheelt denk ik veel. Ik kan me indenken dat je vriend het heel moeilijk vindt dat ‘het probleem’ bij hem ligt. Ik zou het zelf heel lastig hebben gevonden als er bij mij iets mis was geweest en ik daar mijn vriend in mee zou trekken. Je vriend weet waarschijnlijk heel goed hoe graag jij kinderen wilt en voelt zich misschien tekort schieten, nog los van wat het doet met zijn ‘mannelijkheid’. Vlak niet uit hoe gevoelig dit ligt bij mannen! Hij weet het pas een maand en zal tijd nodig hebben om het te accepteren. Ik denk dat het belangrijkste is dat je hem laat voelen dat je nog steeds net zo veel van hem houdt en dat je hem niets kwalijk neemt. En misschien heeft hij een goede vriend of broer die hij in vertrouwen wil / kan nemen?