Schrijf hier effe alles van me af sorry dames lezen is niet verplicht.
Ik heb hierna uitgezien maar nu het eindelijk zover is zie ik er als een berg tegenop. Ben een half jaar elke dag bij Emi geweest en vanaf morgen gaat dat veranderen. Ik weet dat ze bij mijn ouders heel goed verzorgd wordt maar toch heb ik hier echt heel veel moeite mee. Ben zo bang om ook maar iets te missen . Weet dat ik hier alleen maar beter van kan worden want zo gaat het niet meer. Bijna elke dag moeten of mijn ouders of mijn zus mij uit bed halen. Mijn benen slapen elke nacht ik strompel me naar Emi voor haar eerste flesje. Knuffel met haar op bed en probeer haar dan beetje fatsoenlijk terug te krijgen in bed. Heb geluk dat Emi het liefst in haar eigen bed ligt. Kruip meestal nog zelf even terug in bed omdat ik niet goed kan slapen van de pijn in de nacht. Heb zelfs zwaardere medicijnen gekregen voor de pijn maar niks blijkt te werken. Wordt er alleen nog slaperiger van en overdag rusten kan ik al helemaal niet bang dat ik niet meer op kan staan. Zit er op het moment helemaal doorheen. Vind het spannend wat er allemaal gaat gebeuren en ja omdat ik mijn meisje moet missen. Meeste van jullie zullen denken ach mens zeur niet zo. Maar omdat mijn gezondheid zo belabberd is kunnen wij helaas niet aan een 2de kind beginnen. Als we dat wel zouden doen beland ik voorgoed in een rolstoel en dan laat je het heel snel. Ook aan het einde van de revalidatie is het niet mogelijk. Zou dan zo'n harde terugval krijgen dat ze me niet meer op de been krijgen. Daarom wil ik niks van Emi missen. Heb geluk dat mijn ouders en zus voor ons klaar staan. Zonder hen had ik me geen raad geweten. Dan was ik helemaal opgesloten in mijn eigen huis. Nu komt mijn vader me regelmatig halen samen met Emi. Morgen wordt een pittig dagje van 10.00 tot 16.30 uur. Zal blij zijn om Emi daarna heerlijk te kunnen knuffelen. Ze doet het super trouwens is een voorbeeldig kind. Sorry voor mijn gezeur maar moest het even kwijt.
Ik heb hierna uitgezien maar nu het eindelijk zover is zie ik er als een berg tegenop. Ben een half jaar elke dag bij Emi geweest en vanaf morgen gaat dat veranderen. Ik weet dat ze bij mijn ouders heel goed verzorgd wordt maar toch heb ik hier echt heel veel moeite mee. Ben zo bang om ook maar iets te missen . Weet dat ik hier alleen maar beter van kan worden want zo gaat het niet meer. Bijna elke dag moeten of mijn ouders of mijn zus mij uit bed halen. Mijn benen slapen elke nacht ik strompel me naar Emi voor haar eerste flesje. Knuffel met haar op bed en probeer haar dan beetje fatsoenlijk terug te krijgen in bed. Heb geluk dat Emi het liefst in haar eigen bed ligt. Kruip meestal nog zelf even terug in bed omdat ik niet goed kan slapen van de pijn in de nacht. Heb zelfs zwaardere medicijnen gekregen voor de pijn maar niks blijkt te werken. Wordt er alleen nog slaperiger van en overdag rusten kan ik al helemaal niet bang dat ik niet meer op kan staan. Zit er op het moment helemaal doorheen. Vind het spannend wat er allemaal gaat gebeuren en ja omdat ik mijn meisje moet missen. Meeste van jullie zullen denken ach mens zeur niet zo. Maar omdat mijn gezondheid zo belabberd is kunnen wij helaas niet aan een 2de kind beginnen. Als we dat wel zouden doen beland ik voorgoed in een rolstoel en dan laat je het heel snel. Ook aan het einde van de revalidatie is het niet mogelijk. Zou dan zo'n harde terugval krijgen dat ze me niet meer op de been krijgen. Daarom wil ik niks van Emi missen. Heb geluk dat mijn ouders en zus voor ons klaar staan. Zonder hen had ik me geen raad geweten. Dan was ik helemaal opgesloten in mijn eigen huis. Nu komt mijn vader me regelmatig halen samen met Emi. Morgen wordt een pittig dagje van 10.00 tot 16.30 uur. Zal blij zijn om Emi daarna heerlijk te kunnen knuffelen. Ze doet het super trouwens is een voorbeeldig kind. Sorry voor mijn gezeur maar moest het even kwijt.
.