risico's vlokkentest. Antwoord op vraag van suzanne

A

Anoniem

Guest
hoi Suzanne,

Tja, risico's van een vlokkentest zijn er inderdaad. De kans op een miskraam hierdoor is ruim 1 % geloof ik. Maar aan de andere kant, het percentage op een spontane miskraam, tot 12 weken, zit daar ook bij in. Al met al wegen voor mij de risico's op een miskraam door die vlokkentest niet op tegen de voordelen van weten waar je aan toe bent. Ik heb 2 eerdere vlokkentesten gehad. (niet het fijnste klusje, maar welk onderzoek is dat nu wel???) De eerste  gaf een slechte uitslag waardoor we die zwangerschap hebben laten afbreken. Ook niet fijn om te doen, maar we hadden van te voren duidelijk met elkaar doorgenomen dat als het fout zou zijn, we de concequenties daarvan zouden  nemen.  Eerlijk gezegd, heb ik doordat de mogelijkheid er is om van te voren te testen, het aangedurfd om een zwangerschap op stapel te zetten.

Gelukkig bleek te uitslag van de test de zwangerschap daarna wel goed te zijn en we zijn nu dan ook de trotste ouders van een dochter.
en dat geeft ook weer moed om het nogmaals te proberen!

Overigens, bijkomend voordeel vond ik dat ik ook gelijk het geslacht kon horen. Mijn man wilde dat niet. Hem leek juist de verrasing bij de geboorte het einde, dus ik heb ruim een half jaar "het geheim" bewaard. Tuurlijk maakte het niets uit, jongen, meisje, maar ik vond het gewoon leuk om te weten. Ik heb nu 3 zoons, en 3 dochters, mooi verdeeld dus.   En als deze wangerschap goed gaat, zal de verdeling weer scheef getrokken worden. Maar nou en! Voor mij is het belangrijk om te weten dat ons kindje gezond zal zijn.

Misschien ben ik wel te nuchter hiervoor, dat ik gewoon die beslissing kan nemen om een zwangerschap af te breken. Ik heb dan ook ongelofelijk veel respect voor mensen die dan een dergelijke zwangerschap wel doorzetten. En dan te denken aan de mensen die het overkomt. Die hebben geen keus. Gelukkig heb ik die nu wel. Trouwens, iedereen kan het nu laten testen. wel op eigen kosten voor je 36e, maar toen ik aan kinderen begon, kreeg je dat niet voor elkaar. Terwijl ik daar toch wel eens over nadacht. Er kan tenslotte enorm veel mis gaan. Denk jij, of een van de andere meiden van dit forum hier wel eens over na?

Anita
 
Hoi Anita,

Goed van je om dat eens ter sprake te brengen! En wat knap dat je je zwangerschap hebt afgebroken. Ik weet hoe zwaar de beslissing is. Wij zijn erfelijk belast (van mijn kant) m.b.t open ruggetje en waterhoofd. Dat weet ik al heel lang. 3 jaar voordat onze zoon geboren was hadden wij alles al uit laten zoeken. Hoe groot was onze kans op zo'n kindje, en wat waren de opties. Helaas werd al vrij snel duidelijk dat een vruchtwaterpunctie voor ons niet mogelijk was. De variant met de gesloten open rug hebben wij als erfelijke belasting. Wel een uitgebreide echo met 18 tot 20 weken. En dan moet je nog beslissen wat je gaat doen als het niet goed is. Doordat wij wisten waar we aan toe waren hebben we het ook gehad over wat te doen als het niet goed is. Maar als het eenmaal zover is, is het heel erg moeilijk! Onderweg naar het ziekenhuis voor het onderzoek hebben we besloten welke namen het moesten worden. Echt belachelijk om dat met 19 weken al te doen! Maar wij vonden dat het kindje een naam moest hebben als het niet goed was. Want wij hadden al besloten dat het dan niet zou komen. Maar gelukkig hoefden we die beslissing niet te nemen. Alles was goed. In eerste instantie riepen wij dat we dit nooit meer wilden mee maken, maar de wens voor een tweede werd toch sterker. En we gaan er weer voor! Ik zit strak onder de foliumzuur, maar dat heb ik nou eenmaal nodig. (ik heb een speciale verhoogde dosis) We hopen op nog zo'n klein wondertje.
Ik kan alleen maar tegen anderen zeggen: Als je prenataal onderzoek doet, bespreek dan ook wat je gaat doen als de uitslag niet goed is. Bij voorkeur al voordat je zwanger bent. Dat maakt het niet makkelijker, maar wel minder beladen. Als je zwanger bent (is mijn ervaring) is het 10 keer zo moeilijk om die beslissing te maken. Je bent dan al helemaal gehecht aan je kindje. Dat maakt het zo moeilijk.
Ik hoop dat niemand ooit zo'n beslissing hoeft te maken, en gewoon onbezorgd zwanger kan zijn! Maar ontwijk het onderwerp niet!

Groetjes, Kat
 
Hoi Kat,

Dat moet heel zwaar zijn om een beslissing te nemen bij 19 weken zwangerschap om dat dan af te breken. Gelukkig is je dat bespaard gebleven! En nu toch weer proberen, petje af hoor. Maar ik snap je wel. En inderdaad, ruim voordat je ook maar begin aan een zwangerschap het met elkaar doornemen van wat als, is gewoon goed.
 
Tuurlijk, een onbezorgde zwangerschap is het mooiste wat er is. Maar het kan gewoon niet bij ons. bij mij ivm mijn leeftijd, bij jou door erfelijke belasting.

Gelukkig is dat laatste bij mij niet aan de hand. 3 jaar geleden bleek het zoontje van mijn jongste zus een dodelijke, en erfelijke ziekte te hebben. (ik had toen al 5 kinderen waarvan 3 zoons) Ik kon me niet voorstellen dat ik bij alle 3 die 50 % geluk had gehad! Maar omdat mijn man en ik, en ook voor mijn dochters t.z.t., besloten we om genetisch onderzoek te laten verrichten. zo ook mijn andere zusters en moeder.

Gelukkig bleek niemand verder draagster te zijn, en het moest dus bij mijn zusje zijn ontstaan. Ik de 2 jaar daarna van dichtbij meegemaakt wat voor een impact zoiets heeft. Weten dat je een kinds hebt, waar je ongelofelijk veel van houdt, en dan weten dat het gaat sterven.
Hij is nog geen 4 jaar geworden, en werd lichamelijk en geestelijk mensonterend gehandicapt. Toen hij uiteindelijk overleed, was bijna een opluchting.

Gelukkig is bij ons alles bespreekbaar. Niet alleen tussen ons 2en, maar ook met mijn ouders, schoonouders en mijn oudste kinderen. Ook had ik van te voren met de gynaecoloog besproken hoe een eventuele afbraak zou gaan plaatvinden. Aangezien ik praktisch niet reageer op regionale anesthesie (heb vroeger ook een abortus gehad op die manier, en dat is vreselijk gewoon!) was ik enorm opgelucht te vernemen van hem dat dat onder algehele narcose zou plaatsvinden.

Maar het is gewoon een rotbeslissing.   zwanger van een kindje dat je liever op de wereld had willen zetten en dat laat je niet gebeuren! Emotie verus ratio he?

Het moment dat ik de OK in kom blijft mij op het netvlies gegrift. Je weet het, je bent nu nog zwanger... En als je straks weer bij komt, is het weg....

Moeilijk is en blijft het. Vooral hoe verder de zwangerschap vordert. tijdens de eerste weken heb ik me ook niet echt zwanger gevoeld. Hechten aan dat kindje in wording? Proberen het niet te doen, want misschien leer je het wel nooit kennen.

Struisvogel politiek misschien ook, maar gelukkig is het gewoon langs me heen gegaan. Ik heb er weinig van meegekregen. En dat lijkt me bij een zwangerschapsduur ergens halverwege vreselijk. Dan moet je bevallen en maak je alles mee.


Ik heb er daarna een behoorlijke rottijd door gehad. En toch proberen we het weer. Vrouwen ook!!!!

Maar goed, positief blijven, realistisch blijven, een beetje hoop hebben, bang zijn, het hoort allemaal bij elkaar. dus we zijn nu weer zwanger, wederom. En weer gaan we een onzekere tijd tegemoet. Maar dat doen we onszelf aan, dus kop op!

(maar hopen dat we doen dat het nu gewoon in 1 keer goed gaat!!!)

Anita
 
hoi,

Ik denk helaas ook veel over dit soort dingen na. Ik ben nog niet zwanger maar ben al een jaar bezig met een erfelijkheidsonderzoek dat via de erasmus universiteit in Rotterdam verloopt. Ik wil weten of ik kans maak op kinderen met een afwijking. Ik heb 2 normaal begaafde autistische broertjes, mijn vader heeft een hersen aandoening en mijn moeder reuma. ook is gebleken dat mijn opa gehandicapten broertjes en zusjes heeft gehad en mijn oom en neef hebbben ook een afwijking al weten we niet precies wat. Daar komt bij dat ik in de gehandicapten zorg werk en  al heel veel gezien heb wat betreft kinderen met een afwijking. Ik kan me daarom ook soms kwaad maken over mensen die niet nadenken bij hun actie en soms ook maar een kind nemen omdat ze er zin in hebben maar niet nadenkn over de gevolgen als  er in de familie een en ander aan ziektes voorkomt. Maar ook aan mensen die blijven roken en drinken.  Daarom vind ik het fijn om ook eens op deze site  berichtjes te lezen van mensen die er wel degelijk over nadenken.  
 
HoiAnita,wateen moelijk onderwerp!   Heb gelukkig al 1 gezond kindje   en pril zwanger   van de tweede.Denk er nu wel meer over   na dan   bij de eerste.Heb er nu niet   echt een goed gevoel over maar daar komen we te zijner tijd wel achter.Komt misschien ook doordat ik geen gevoel heb dat ik zwanger ben. Geen ochtendmisselijkheid of wat dan ook.  Ik vind goed dat je onderzoek kunt   laten doen maar het lijkt mij een moeilijke   beslissing om het kindje weg te laten halen als het niet goed zou zijn!Zoals ik er nu   over denk zou ik dat ook niet kunnen! Ik   zit   er zelf ook erg aan te twijfelen of ik de 20 weken echo wel   zou laten doen als het zover is.En iedereen moet zijn of haar eigen beslissing daar in nemen. Ik zou in   ieder geval niet durven te zeggen wat wel en wat niet goed is.Ik hoop   ook niet dat ik ooit voor die keus kom te staan.
Lijkt me aan de ene kant wel gezellig zo'n groot   gezin, maar aan   de andere kant pfff...
Heb je wel eens tijd voor jezelf? Of vind je dat niet echt belangrijk? Ik vind het heerlijk als onze dochter tussen de middag een dutje doet dan heb ik ook even voor mezelf. Maar ik neem aan dat alle kindjes van jou niet meer rusten tussen de middag. En hoe doe je dat als je een avondje uit wil met je man?
Groetjes Suzanne
 
Hoi Leen, Suzanne,

Allemachtig Leen! Dat is toch helemaal erg. Je bent van veel kanten behept om het maar zo plat te zeggen. Daar ben ik toch niets bij hoor! Ik loop alleen leeftijdrisico, gelukkig zou ik bijna zeggen.
Dat onderzoek duurt lang he? Durft je nog wel zwanger te raken zo? Of denk je net als ik, hoe meer we weten, hoe beter je weet wat je te wachten staat/misschien hoe te handelen? Maar je hebt helemaal gelijk hoor, veel mensen denken hier niet over na, en ik ben blij te horen dat er meerderen zijn hier die dat wel doen. Ik vind het mooi te merken dat dit bericht discussie oproept. Het is niet niks waar we over praten. Maar wel nuttig lijkt me.

Ehh, Suzanne, nou ik moet zeggen dat het plannen van een avondje weg, rust in de tent wel meevalt hoor. Scheelt enorm dat er nogal wat leeftijd verschil zit tussen de oudste en de jongste nu. Gewoon een generatie eigenlijk. Daarnaast, mijn oudste dochter (21) woont bij haar vriend ondertussen, mijn oudste zoon (20) bij zijn vader en de kinderen die ik hier thuis heb, zijn 18, 11, 10 en 10 maanden. En mijn dochter van 18 is maar wat gek op haar kleine zusje. Oppassen? We kunnen met gemak weg!
Wat dat aangaat heb ik het een stuk makkelijker als toen in de tijd dat ik de oudste 3 had. Welliswaar brengt elk kind zijn/haar drukte, wasgoed en rotzooi mee ( wat is het stil in huis als er ééntje elders is!!!) maar verder heb ik alle tijd van de wereld hoor!

zoals ik al eerder meldde, ik probeer daarnaast nog wat aan mijn studie te doen, ziojn we bezig met het opzetten van een eigen bedrijf, verbouw het huis hier, ga af en toe heerlijk met mn zussen op stap, of met mijn meiden!!!! sporten, en ga zo maar door.

Ondanks die flinke kinderschare, ben ik niet alleen moeder, ik ben vooral mezelf

Anita
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan