allemaal van harte gefeliciteerd met julli kindjes!
Ook wij zijn papa en mama geworden na een helse bevalling.....
Maandagmorgen 8 augustus braken om 6 uur mijn vliezen. Jason en ik waren dol enthousiast, yes eindelijk kwam onze kleine man.
We waren klaar wakker, wat spannend allemaal. Jason moest werken tot 14.00 en is ook gegaan, wie weet hoe lang het nog kon duren..
Vanaf 8 uur begon ik weeën te krijgen en die waren redelijk op te vangen. Hoe vaker ze kwamen hoe meer pijn ze gingen doen. Ondertussen een paar keer met Jason aan het telefoon gezeten, maar hij kon op dat moment ook weinig voor mij doen. Om 12 uur kwam de verloskundige en ik had 3 cm ontsluiting. Jason gelijk gebeld, wow 3 cm dat schiet op dachten wij!
De weeën kwamen steeds vaker en begonnen ook echt pijn te doen. Ene keer om de 3 minuten, 4 minuten, 5 minuten. Wat was ik blij dat Jason thuis kwam. Om 6 uur kwam de vk weer, nog steeds 3 cm. Om 9 uur kwam ze weer, nog steeds 3 cm. En ondertussen wel regelmatig weeën om de 3 / 4 minuten. Om 12 uur, dus 12 uur weeën weg puffen verder, kwam de vk weer. De pijn was echt ondraaglijk maar goed, we hadden goede moed dat we nu toch echt wel meer ontsluiting hadden. Helaas nog steeds 3 cm….en dan zakt de moed helemaal weg. 12 uur heftige weeën weg puffen en helemaal niks opgeschoten, pijn was echt ondraaglijk en als je dan ook geen verder ontsluiting hebt…dan is alle motivatie weg..dus besloten we naar het ziekenhuis te gaan.
Daar aangekomen kreeg ik de keuze, of een prik om de scherpe kantjes van de pijn te halen of een ruggenprik maar werd me verteld ik moest wel beseffen dat aan de ruggenprik heel veel nadelen zitten. Dus als leek kies je dan natuurlijk voor datgene met de minste nadelen.
Alleen de weeën bleven zo’n pijn doen..prik had niks geholpen. En om 6 uur op dinsdagmorgen, 24 uur na het breken van mijn vliezen, zaten we dan op 4 cm. De artsen vonden dat te weinig en ik trok het allemaal echt niet meer. Besloten dat ik weeën opwekkers zou krijgen, zelf gevraagd om een ruggenprik want de pijn was ondraaglijk. Na een half uur, 3 kwartier kwam eindelijk de arts en krijg ik mijn ruggenprik. De weeën gingen door, maar waren nu redelijk op te vangen.
Ondertussen kwamen ze er achter dat ik een zwangerschapsvergiftiging had ontwikkeld, dus direct aan de antibiotica. Infuus werd verkeer aangelegd, bloed spoot eruit….
Om één uur dinsdagmiddag, hadden we dan eindelijk 10 cm maar door de ruggenprik geen persdrang en die heb je toch echt nodig. Ruggenprik werd uitgezet en het was wachten…toen mochten we eindelijk gaan persen, tenminste ik maar wat is Jason ook door een hel gegaan. We waren ondertussen 32 uur bezig en hij is geen moment van mijn zij geweken van maandagmiddag. Zonder Jason had ik dit allemaal niet kunnen doorstaan…hij was en is mijn steun, als ik even een moment van paniek had dan hielp hij mij, constant mijn hand vast gehouden, tegen me gepraat..niet uit te drukken wat hij voor mij heeft gedaan…
Om 2 uur mocht ik gaan persen, 32 uur wakker met constante pijn, vanaf maandagavond 18.00 niks meer gegeten en tussendoor overgegeven…ik had niks meer en geen energie. Maar goed eindelijk was het zo ver en dan ga je er toch voor.
Maar een uur later was hij er nog niet, arts-ass. Tot 3 keer toe werd de gynaecoloog gebeld maar die kwam maar niet. En onze kleine man moest er toch echt uit. Ik was helemaal op, perste in één perswee i.p.v. 3 keer wel 4 keer want ik wilde mijn baby eruit hebben, maar ik kon niet meer, ik was zo moe en zo’n pijn, ik heb Jason aangekeken en zei…alsjeblieft help me, help me…je kan je haast niet voorstellen wat dat met Jason heeft moeten doen maar ik was zo wanhopig…uiteindelijk hebben ze nadat ik 2 uur heb liggen persen, ik kon zelfs niet meer me eigen hoofd op me kin leggen zo moe was is, maar ik moest nog steeds van de artsen zelf me benen optrekken….na 2 uur persen besloten om Roan uit mijn buik te duwen en dat gaat echt met grof geweld…laat ik hier verder maar niks over vertellen….
Roan werd uiteindelijk geboren op dinsdagmiddag 16.40…na bovenstaande hel, dat is het enige hoe ik het kan noemen..begon de ander.
Roan kwam ter wereld met 2 x zijn navelstreng om zijn nek, was helemaal slap en levenloos. Hij heeft een seconde op mijn borst gelegen maar werd direct mee genomen. We dachten allebei dat onze kleine man niet meer leefde..wat er om dat moment door je heen gaat is niet uit te drukken, de gedachte dat je die kleine misschien wel kwijt ben….
hij werd direct aan de beademing gelegd, had vruchtwater in zijn longen en had het ontzettend benauwd.
Lig je daar…na een helse bevalling..zonder je kind geen idee hoe het met hem ging, of hij überhaupt nog wel leefde…Voordat Roan naar de couveuse afdeling werd gebracht hebben ze hem even bij me gebracht ik mocht hem een kus geven en daarna hebben ze hem direct mee genomen…
Nadat ik redelijk vertoonbaar was, werd ik met bed en al naar mijn zoon gereden..EINDELIJK, eindelijk kon ik hem zien en aanraken.
De gevoelens zijn dan zo ontzettend dubbel…ligt daar je kleine hummeltje aan draden en apparaten. Zo hadden we het ons echt niet voor gesteld..hij had het nog steeds heel benauwd, hij had non stop een verpleegkunde bij zich dat was fijn. En wauw wat een prachtig kind en het eerste wat ik zei: wat lijk je op je vader ongelooflijk! Zo prachtig mini mensje….
Gelukkig deed Roan het ieder uur steeds beter…mocht de volgende dag van de beademing af maar heeft tot zaterdag antibiotica gekregen. Wat er in het ziekenhuis allemaal fout kon gaan is fout gegaan, we hebben één en al ellende mee gemaakt, te veel fouten zijn gemaakt om op te noemen, en werkelijk waar tot op de laatste avond ellende.. dat Roan onder zijn lakentje was gezakt, verpleging niet opgelet en onze kleine uk helemaal benauwd en onder het zweet aantroffen….. Om dit lange verhaal maar niet veel langer te maken…zondag 14 augustus mocht onze knappe man mee naar huis, ik mocht vrijdag eigenlijk naar huis maar omdat ons mannetje zondag mee mocht heb ik nog twee nachten getrotseerd. Weg van alle ellende, fouten, alles wat pijn deed…naar huis.
Wat een heerlijkheid was dat! Eindelijk konden we genieten!
Roan doet het zo ontzettend goed, we zijn echt papa en mama. Zo trots, één en al liefde..hij is zo prachtig en groeit waanzinnig! Roan was maar een uk toen hij geboren werd…3200 gram en 50 cm. Hij heeft nu lekkere bolle wangetjes J
Jason en ik hebben samen nog heel wat te verwerken en daar zal echt nog een tijd over heen gaan, wat we samen hebben door gemaakt is niet in woorden uit te leggen en vast voor vele niet te beseffen..maar we komen er en dat allemaal voor Roan…!!!
Dat je zoveel van zo’n kleine ventje kan houden, op en top mama JJJ ik ben echt heel gelukkig!!!
Ook wij zijn papa en mama geworden na een helse bevalling.....
Maandagmorgen 8 augustus braken om 6 uur mijn vliezen. Jason en ik waren dol enthousiast, yes eindelijk kwam onze kleine man.
We waren klaar wakker, wat spannend allemaal. Jason moest werken tot 14.00 en is ook gegaan, wie weet hoe lang het nog kon duren..
Vanaf 8 uur begon ik weeën te krijgen en die waren redelijk op te vangen. Hoe vaker ze kwamen hoe meer pijn ze gingen doen. Ondertussen een paar keer met Jason aan het telefoon gezeten, maar hij kon op dat moment ook weinig voor mij doen. Om 12 uur kwam de verloskundige en ik had 3 cm ontsluiting. Jason gelijk gebeld, wow 3 cm dat schiet op dachten wij!
De weeën kwamen steeds vaker en begonnen ook echt pijn te doen. Ene keer om de 3 minuten, 4 minuten, 5 minuten. Wat was ik blij dat Jason thuis kwam. Om 6 uur kwam de vk weer, nog steeds 3 cm. Om 9 uur kwam ze weer, nog steeds 3 cm. En ondertussen wel regelmatig weeën om de 3 / 4 minuten. Om 12 uur, dus 12 uur weeën weg puffen verder, kwam de vk weer. De pijn was echt ondraaglijk maar goed, we hadden goede moed dat we nu toch echt wel meer ontsluiting hadden. Helaas nog steeds 3 cm….en dan zakt de moed helemaal weg. 12 uur heftige weeën weg puffen en helemaal niks opgeschoten, pijn was echt ondraaglijk en als je dan ook geen verder ontsluiting hebt…dan is alle motivatie weg..dus besloten we naar het ziekenhuis te gaan.
Daar aangekomen kreeg ik de keuze, of een prik om de scherpe kantjes van de pijn te halen of een ruggenprik maar werd me verteld ik moest wel beseffen dat aan de ruggenprik heel veel nadelen zitten. Dus als leek kies je dan natuurlijk voor datgene met de minste nadelen.
Alleen de weeën bleven zo’n pijn doen..prik had niks geholpen. En om 6 uur op dinsdagmorgen, 24 uur na het breken van mijn vliezen, zaten we dan op 4 cm. De artsen vonden dat te weinig en ik trok het allemaal echt niet meer. Besloten dat ik weeën opwekkers zou krijgen, zelf gevraagd om een ruggenprik want de pijn was ondraaglijk. Na een half uur, 3 kwartier kwam eindelijk de arts en krijg ik mijn ruggenprik. De weeën gingen door, maar waren nu redelijk op te vangen.
Ondertussen kwamen ze er achter dat ik een zwangerschapsvergiftiging had ontwikkeld, dus direct aan de antibiotica. Infuus werd verkeer aangelegd, bloed spoot eruit….
Om één uur dinsdagmiddag, hadden we dan eindelijk 10 cm maar door de ruggenprik geen persdrang en die heb je toch echt nodig. Ruggenprik werd uitgezet en het was wachten…toen mochten we eindelijk gaan persen, tenminste ik maar wat is Jason ook door een hel gegaan. We waren ondertussen 32 uur bezig en hij is geen moment van mijn zij geweken van maandagmiddag. Zonder Jason had ik dit allemaal niet kunnen doorstaan…hij was en is mijn steun, als ik even een moment van paniek had dan hielp hij mij, constant mijn hand vast gehouden, tegen me gepraat..niet uit te drukken wat hij voor mij heeft gedaan…
Om 2 uur mocht ik gaan persen, 32 uur wakker met constante pijn, vanaf maandagavond 18.00 niks meer gegeten en tussendoor overgegeven…ik had niks meer en geen energie. Maar goed eindelijk was het zo ver en dan ga je er toch voor.
Maar een uur later was hij er nog niet, arts-ass. Tot 3 keer toe werd de gynaecoloog gebeld maar die kwam maar niet. En onze kleine man moest er toch echt uit. Ik was helemaal op, perste in één perswee i.p.v. 3 keer wel 4 keer want ik wilde mijn baby eruit hebben, maar ik kon niet meer, ik was zo moe en zo’n pijn, ik heb Jason aangekeken en zei…alsjeblieft help me, help me…je kan je haast niet voorstellen wat dat met Jason heeft moeten doen maar ik was zo wanhopig…uiteindelijk hebben ze nadat ik 2 uur heb liggen persen, ik kon zelfs niet meer me eigen hoofd op me kin leggen zo moe was is, maar ik moest nog steeds van de artsen zelf me benen optrekken….na 2 uur persen besloten om Roan uit mijn buik te duwen en dat gaat echt met grof geweld…laat ik hier verder maar niks over vertellen….
Roan werd uiteindelijk geboren op dinsdagmiddag 16.40…na bovenstaande hel, dat is het enige hoe ik het kan noemen..begon de ander.
Roan kwam ter wereld met 2 x zijn navelstreng om zijn nek, was helemaal slap en levenloos. Hij heeft een seconde op mijn borst gelegen maar werd direct mee genomen. We dachten allebei dat onze kleine man niet meer leefde..wat er om dat moment door je heen gaat is niet uit te drukken, de gedachte dat je die kleine misschien wel kwijt ben….
hij werd direct aan de beademing gelegd, had vruchtwater in zijn longen en had het ontzettend benauwd.
Lig je daar…na een helse bevalling..zonder je kind geen idee hoe het met hem ging, of hij überhaupt nog wel leefde…Voordat Roan naar de couveuse afdeling werd gebracht hebben ze hem even bij me gebracht ik mocht hem een kus geven en daarna hebben ze hem direct mee genomen…
Nadat ik redelijk vertoonbaar was, werd ik met bed en al naar mijn zoon gereden..EINDELIJK, eindelijk kon ik hem zien en aanraken.
De gevoelens zijn dan zo ontzettend dubbel…ligt daar je kleine hummeltje aan draden en apparaten. Zo hadden we het ons echt niet voor gesteld..hij had het nog steeds heel benauwd, hij had non stop een verpleegkunde bij zich dat was fijn. En wauw wat een prachtig kind en het eerste wat ik zei: wat lijk je op je vader ongelooflijk! Zo prachtig mini mensje….
Gelukkig deed Roan het ieder uur steeds beter…mocht de volgende dag van de beademing af maar heeft tot zaterdag antibiotica gekregen. Wat er in het ziekenhuis allemaal fout kon gaan is fout gegaan, we hebben één en al ellende mee gemaakt, te veel fouten zijn gemaakt om op te noemen, en werkelijk waar tot op de laatste avond ellende.. dat Roan onder zijn lakentje was gezakt, verpleging niet opgelet en onze kleine uk helemaal benauwd en onder het zweet aantroffen….. Om dit lange verhaal maar niet veel langer te maken…zondag 14 augustus mocht onze knappe man mee naar huis, ik mocht vrijdag eigenlijk naar huis maar omdat ons mannetje zondag mee mocht heb ik nog twee nachten getrotseerd. Weg van alle ellende, fouten, alles wat pijn deed…naar huis.
Wat een heerlijkheid was dat! Eindelijk konden we genieten!
Roan doet het zo ontzettend goed, we zijn echt papa en mama. Zo trots, één en al liefde..hij is zo prachtig en groeit waanzinnig! Roan was maar een uk toen hij geboren werd…3200 gram en 50 cm. Hij heeft nu lekkere bolle wangetjes J
Jason en ik hebben samen nog heel wat te verwerken en daar zal echt nog een tijd over heen gaan, wat we samen hebben door gemaakt is niet in woorden uit te leggen en vast voor vele niet te beseffen..maar we komen er en dat allemaal voor Roan…!!!
Dat je zoveel van zo’n kleine ventje kan houden, op en top mama JJJ ik ben echt heel gelukkig!!!
!