<p>Hallo,<br /><br />In november 2017 werd ik met 23 jaar onverwacht zwanger. Dat was even slikken en er zijn zeker wat tranen gelaten. We waren er wel heel blij mee!<br />Na een aantal echo's wisten we hoe ver ik was en konden we het hartje zien en horen kloppen. Wat een gelukkig gevoel was dat.<br />Één week later, eind december, stond er weer een echo gepland om te bepalen hoe ver ik was. Het hartje was gestopt met kloppen.<br /><br />Bij de verloskundige heb ik medicijnen gekregen om de miskraam te laten komen. Ik heb besloten deze niet te gebruiken en kreeg met 10 weken een natuurlijke miskraam.<br />Vervolgens heb ik weken lang gevloeid en bij de controle kreeg ik het bericht dat er nog iets achter gebleven was. Het gevolg was een curettage op 9 maart. Eindelijk was ik "ervan af".... dacht ik.<br /><br />Met mijn vriend had ik alles besproken en bedacht dat als ik hersteld was van mijn curettage we echt gingen proberen. Ik had gehoopt dat ik heel snel weer zwanger zou worden, maar helaas.<br />Dit weekend was ik uitgerekend en ik ben nog steeds niet zwanger.<br /><br />De afgelopen paar maanden waren zwaarder dan ik verwacht had. Ik ben ontzettend emotioneel, trek het mezelf erg aan en continue gaat er in mijn hoofd om dat er iets mis is met mij en het ook niet meer gaat lukken..<br /><br />Ik heb wel eens bij mijn vriend en vriendinnen verteld dat het me soms zwaar valt, maar het is voor hun natuurlijk moeilijk te begrijpen en erover te praten. Met het antwoord 'het had dan niet moeten zijn, dus misschien maar beter' en 'het kan altijd erger' ben ik dan ook een beetje klaar.</p><p>Ik vroeg me af hoe andere hiermee omgaan?</p>
Rollercoaster van emoties
- Onderwerp starter Gebruiker10049370
- Startdatum
Hoi,
aller eerst wat goed van je dat je het verhaal opschrijft.
In maart 2017 heb ik na 8 weken een miskraam gehad. Ik was toen net 24. Mijn lichaam heeft het helemaal zelf opgepakt, maar emotioneel gezien zat ik er helemaal doorheen.
Om steun te krijgen hebben wij het onze vrienden verteld. We zijn een hechte club van 4 stellen. Maar zij wisten niet wat ze moesten zeggen.
Ik voelde me onbegrepen en alleen. Lullig afgescheept met een bloemetje. Tot overmaat van ramp overleed de kat van een van hen waarop een ander zei: jou verdriet is net zo groot. De kat was jou kindje, zoals de zwangerschap het kindje van MarritA. Ik was woest! Mijn schoonmoeder antwoordde: jammer, ik had wel jong oma willen worden. Een uitspraak die ik nooit zal vergeten.
Mijn ouders begrepen me niet, mijn vrienden vingen me niet op en mijn vriend en ik groeiden uit elkaar. Op school ben ik gaan spreken met mijn mentor. Een hele lieve vrouw die ik al snel ‘tante tine’ noemde. Ze vertelde mij dat ook zij vroeger miskramen heeft gehad en gaf me de tip om het kindje een naam te geven. Zo is voor jou en je partner altijd duidelijk waar jullie het over hebben.
Ook concludeerde zijn uit ons gesprek dat ik een beetje depressief werd. Haar woorden lieten me schrikken waarop ik huilend naar mijn vriend ging. Hij nam me mee naar de praktijkondersteuner ggz van de huisarts. Wat een verademing was dat! Ze zei: we maken het probleem niet groter dan het is, maar ook zeker niet kleiner.
Zij leerde me om te gaan met mijn emoties en met die van mijn vriend. Ik kreeg handvaten om weer mee te kunnen draaien in de maatschappij. En na een aantal maanden doelloos op de bank pakte ik werk en studie weer op.
als je je onbegrepen voelt door de mensen om je heen, zoek dan verder naar iemand die je helpen kan. Je verdriet is oprecht. Ik besefte mij later pas dat ik zeker een jaar nodig had om dit een plekje te geven.
Ik vond uiteindelijk op het familieweekeind van mijn vriends kant een achternicht met wie ik alles kon bespreken. Zij bleek een aantal jaar terug het ook mee gemaakt te hebben en met haar besprak ik alle (vieze) details. Dat deed me heel goed.
Vertrouw op je gevoel. Jij weet wat het beste is voor jou. Geef het de tijd en ruimte en vraag waar nodig om hulp. Ik kon in het begin de reacties van mijn vrienden niet hebben, maar er is wel een gesprek geopend.
Als ik iets voor je kan doen dan mag je dat ook zeggen. Het is al lastig genoeg om mensen te vinden die begripvol zijn.
Zorg goed voor jezelf, je bent het waard!?
aller eerst wat goed van je dat je het verhaal opschrijft.
In maart 2017 heb ik na 8 weken een miskraam gehad. Ik was toen net 24. Mijn lichaam heeft het helemaal zelf opgepakt, maar emotioneel gezien zat ik er helemaal doorheen.
Om steun te krijgen hebben wij het onze vrienden verteld. We zijn een hechte club van 4 stellen. Maar zij wisten niet wat ze moesten zeggen.
Ik voelde me onbegrepen en alleen. Lullig afgescheept met een bloemetje. Tot overmaat van ramp overleed de kat van een van hen waarop een ander zei: jou verdriet is net zo groot. De kat was jou kindje, zoals de zwangerschap het kindje van MarritA. Ik was woest! Mijn schoonmoeder antwoordde: jammer, ik had wel jong oma willen worden. Een uitspraak die ik nooit zal vergeten.
Mijn ouders begrepen me niet, mijn vrienden vingen me niet op en mijn vriend en ik groeiden uit elkaar. Op school ben ik gaan spreken met mijn mentor. Een hele lieve vrouw die ik al snel ‘tante tine’ noemde. Ze vertelde mij dat ook zij vroeger miskramen heeft gehad en gaf me de tip om het kindje een naam te geven. Zo is voor jou en je partner altijd duidelijk waar jullie het over hebben.
Ook concludeerde zijn uit ons gesprek dat ik een beetje depressief werd. Haar woorden lieten me schrikken waarop ik huilend naar mijn vriend ging. Hij nam me mee naar de praktijkondersteuner ggz van de huisarts. Wat een verademing was dat! Ze zei: we maken het probleem niet groter dan het is, maar ook zeker niet kleiner.
Zij leerde me om te gaan met mijn emoties en met die van mijn vriend. Ik kreeg handvaten om weer mee te kunnen draaien in de maatschappij. En na een aantal maanden doelloos op de bank pakte ik werk en studie weer op.
als je je onbegrepen voelt door de mensen om je heen, zoek dan verder naar iemand die je helpen kan. Je verdriet is oprecht. Ik besefte mij later pas dat ik zeker een jaar nodig had om dit een plekje te geven.
Ik vond uiteindelijk op het familieweekeind van mijn vriends kant een achternicht met wie ik alles kon bespreken. Zij bleek een aantal jaar terug het ook mee gemaakt te hebben en met haar besprak ik alle (vieze) details. Dat deed me heel goed.
Vertrouw op je gevoel. Jij weet wat het beste is voor jou. Geef het de tijd en ruimte en vraag waar nodig om hulp. Ik kon in het begin de reacties van mijn vrienden niet hebben, maar er is wel een gesprek geopend.
Als ik iets voor je kan doen dan mag je dat ook zeggen. Het is al lastig genoeg om mensen te vinden die begripvol zijn.
Zorg goed voor jezelf, je bent het waard!?
Ik kan geen ervaring advies geven, wel wil ik je mee geven dat hoe lastig t ook is, de gedachte dat jij het probleem bent en jezelf eigenlijk zo negatief maakt is natuurlijk niet leuk voor je en niet de bedoeling.
Blijf positief en heb vertrouwen in je lichaam! Het komt echt wel goed! Het zwanger worden is een keertje gelukt dus jij en je partner zijn vruchtbaar
miskraam is helaas kans bij en in één keer zwanger worden na vele pogingen, dit komt ook voor. Dus heb vertrouwen in jezelf en geef het wat tijd. Als je jezelf zo negatief voelt is natuurlijk niet leuk voor jezelf dus probeer de knop om te zetten! ? liefs
Blijf positief en heb vertrouwen in je lichaam! Het komt echt wel goed! Het zwanger worden is een keertje gelukt dus jij en je partner zijn vruchtbaar
miskraam is helaas kans bij en in één keer zwanger worden na vele pogingen, dit komt ook voor. Dus heb vertrouwen in jezelf en geef het wat tijd. Als je jezelf zo negatief voelt is natuurlijk niet leuk voor jezelf dus probeer de knop om te zetten! ? liefs Een miskraam is iets wat ik ervaren heb als zeer heftig en voor mensen die het niet hebben meegemaakt vaak niet te begrijpen waardoor je dus in een isolement komt te zitten.
Opmerkingen als “je kunt zwanger worden” “de natuur doet dit niet voor niets” “het was nog geen kindje” komen hard binnen. In mijn beleving liep ik al achter de kinderwagen zat ik al op die roze wolk en daar word je dan vanaf gesmeten. Weg is het vertrouwen in je lichaam en kijk je vol onzekerheid de toekomst tegemoet want wanneer word je weer zwanger en blijf dat dan goed gaan? (In mijn geval) werden spontane vrijpartijen rekensommetjes van wanneer ik weer moest ovuleren en het dus “moest”
als ik jouw verhaal lees herken ik het gevoel en wil ik je meegeven dat hulp zoeken bij lotgenoten erg fijn is juist omdat zij weten hoe het voelt. Het is een rouwproces ook al word dat door velen afgeschoven.
Het is voor mij mij lange tijd geleden en ben gelukkig gezegend met wel een goede zwangerschap na herhaalde miskramen en de medische malle molen maar als ik jouw verhaal dan lees dan voel ik weer wat ik toen voelde en leef met je mee.
Onbevangen zwanger worden is na een miskraam moeilijk maar het helpt echt als je er goed over kunt praten om het een plekje te geven.
Sterkte en ik hoop van harte dat je dit een plekje kan geven, knuffel!
Opmerkingen als “je kunt zwanger worden” “de natuur doet dit niet voor niets” “het was nog geen kindje” komen hard binnen. In mijn beleving liep ik al achter de kinderwagen zat ik al op die roze wolk en daar word je dan vanaf gesmeten. Weg is het vertrouwen in je lichaam en kijk je vol onzekerheid de toekomst tegemoet want wanneer word je weer zwanger en blijf dat dan goed gaan? (In mijn geval) werden spontane vrijpartijen rekensommetjes van wanneer ik weer moest ovuleren en het dus “moest”
als ik jouw verhaal lees herken ik het gevoel en wil ik je meegeven dat hulp zoeken bij lotgenoten erg fijn is juist omdat zij weten hoe het voelt. Het is een rouwproces ook al word dat door velen afgeschoven.
Het is voor mij mij lange tijd geleden en ben gelukkig gezegend met wel een goede zwangerschap na herhaalde miskramen en de medische malle molen maar als ik jouw verhaal dan lees dan voel ik weer wat ik toen voelde en leef met je mee.
Onbevangen zwanger worden is na een miskraam moeilijk maar het helpt echt als je er goed over kunt praten om het een plekje te geven.
Sterkte en ik hoop van harte dat je dit een plekje kan geven, knuffel!
Ik herken zo wat je schrijft. Vooral op jouw leeftijd hebben je vrienden nog niet hetzelfde meegemaakt en weten ze vaak niet hoe dit voor jou is en hoe ze moeten reageren.
Mijn ex-man en ik hadden al jong een kinderwens, maar het ging niet vanzelf. Ik kreeg 6 miskramen op rij, maar onze vrienden waren er niet voor ons. Ze vonden dat een zwangerschap van 5 of 6 weken toch nog niet echt een kindje was, etc. Voor ons was dat natuurlijk heel anders, en daarbij hadden we uiteraard ook de angst dat het nooit zou lukken om een zwangerschap te voldragen en een kindje te krijgen. Wat gelukkig overigens wel gelukt is hoor, we hebben 3 prachtige kinderen gekregen nadat de gynaecoloog had achterhaald wat de oorzaak was, wat gelukkig verholpen kon worden.
Inmiddels 14 jaar later heb ik een andere partner. Wij hebben onlangs met 8 weken een miskraam gehad. Deze staat totaal los van die andere 6, een miskraam zoals iedereen die kan krijgen en domme pech. Maar nu krijgen we zoveel steun, in onze omgeving heeft iedereen al kinderen inmiddels of is er mee bezig en begrijpen ons veel beter. Als je er zo over praat blijkt de helft van onze vrienden/collega's/familieleden ook miskramen te hebben gehad. Maar toen ik 22 was kende ik niemand die dezelfde ervaringen had.
Je kan het je vrienden ook niet kwalijk nemen dat ze je niet kunnen steunen zoals jij nodig hebt, het is ontzettend moeilijk je in te leven in een kinderwens van een ander als je nog totaal niet in die levensfase zit.
Over het nu niet zwanger worden sinds de curretage; Word je wel normaal ongesteld? Regelmatig en met normale hoeveelheid bloedverlies? Na een curretage loop je een kleine kans verklevingen te krijgen in je baarmoeder, het ashermansyndroom. Je kan dan moeilijker weer zwanger worden. Vaak heb je daarbij ook minder bloedverlies dan je anders had bij je menstruatie. Als dat zo is raad ik je aan contact met je huisarts of gynaecoloog op te nemen.
Mijn ex-man en ik hadden al jong een kinderwens, maar het ging niet vanzelf. Ik kreeg 6 miskramen op rij, maar onze vrienden waren er niet voor ons. Ze vonden dat een zwangerschap van 5 of 6 weken toch nog niet echt een kindje was, etc. Voor ons was dat natuurlijk heel anders, en daarbij hadden we uiteraard ook de angst dat het nooit zou lukken om een zwangerschap te voldragen en een kindje te krijgen. Wat gelukkig overigens wel gelukt is hoor, we hebben 3 prachtige kinderen gekregen nadat de gynaecoloog had achterhaald wat de oorzaak was, wat gelukkig verholpen kon worden.
Inmiddels 14 jaar later heb ik een andere partner. Wij hebben onlangs met 8 weken een miskraam gehad. Deze staat totaal los van die andere 6, een miskraam zoals iedereen die kan krijgen en domme pech. Maar nu krijgen we zoveel steun, in onze omgeving heeft iedereen al kinderen inmiddels of is er mee bezig en begrijpen ons veel beter. Als je er zo over praat blijkt de helft van onze vrienden/collega's/familieleden ook miskramen te hebben gehad. Maar toen ik 22 was kende ik niemand die dezelfde ervaringen had.
Je kan het je vrienden ook niet kwalijk nemen dat ze je niet kunnen steunen zoals jij nodig hebt, het is ontzettend moeilijk je in te leven in een kinderwens van een ander als je nog totaal niet in die levensfase zit.
Over het nu niet zwanger worden sinds de curretage; Word je wel normaal ongesteld? Regelmatig en met normale hoeveelheid bloedverlies? Na een curretage loop je een kleine kans verklevingen te krijgen in je baarmoeder, het ashermansyndroom. Je kan dan moeilijker weer zwanger worden. Vaak heb je daarbij ook minder bloedverlies dan je anders had bij je menstruatie. Als dat zo is raad ik je aan contact met je huisarts of gynaecoloog op te nemen.