Hoi iedereen,
Na lang wachten en onderzoeken ben ik (ondertussen al bijna 30 weken) zwanger. De tijd hiervoor heb ik zelf veel forums afgeschuimd naar positieve en hoopgevende verhalen. Aangezien ik er nu zelf een heb, wilde ik die hier delen en hoop ik dat hiermee wellicht anderen zijn geholpen.
Voorjaar 2021 bedachten mijn man en ik dat we graag voor ons eerste kindje zouden willen gaan. Ikzelf was toen net 29 jaar, en met de biologische klok in gedachte en de wetenschap dat het niet meteen raak zou kunnen zijn, vonden we de tijd zeker rijp. Wat we niet bedachten was dat het daadwerkelijk een tijdje zou duren.
De eerste maanden waren we er nog niet veel mee bezig; wist in het begin niet eens af van de dagen waarop je daadwerkelijk zwanger kon worden! Pas na een tijd (zonder succes) dook ik voor de eerste keer in de wondere wereld van informatie over zwangerschap en zwanger worden. Voortaan hield ik bij hoe lang m'n cyclus was (regelmatig, 28-30 dagen) en toen de wachttijd richting een jaar liep zijn er zelfs een paar keer ovulatietesten bij komen kijken. Geen afwijkende dingen, toch een uitblijvende zwangerschap en een groeiende onzekerheid.
Na 1 jaar 'proberen' een afspraak gemaakt bij een gynaecoloog, die na ons verhaal en een kort inwendig- en een bloedonderzoek bij mij (niks te zien) ons doorverwees naar de fertiliteitskliniek. Ook daar moest ik weer even liggen voor inwendig onderzoek en werd er bloed afgenomen bij ons allebei. Gelukkig werd er niks aangetroffen, maar we werden ondertussen gek van onwetendheid. Van een toch romantisch idee werd het langzamerhand een klinisch proces, wat ons zwaar viel.
We zijn ondertussen 1,5 jaar op weg als manlief zijn sperma, in een potje warmgehouden tegen zijn buik, aflevert bij de kliniek. Uit het onderzoek blijkt dat het qua beweeglijkheid goed zit, maar dat het aantal te laag is (concentratie ongeveer 13 miljoen) en een te groot percentage een afwijkende vorm heeft (2,5% had een normale vorm).
De reden voor het uitblijven van de zwangerschap lijkt te zijn gevonden. Enerzijds een opluchting om de oorzaak te weten, anderzijds daalt de zelfverzekerdheid van manlief naar een dieptepunt.
De fertiliteitsarts beveelt ons inseminatie (IUI) aan. Er is echter een wachttijd én de voorafgaande onderzoeken moeten positief zijn om te mogen beginnen. In oktober 2022 laat ik weer bloed afnemen en wordt er met bubbeltjes onderzocht of mijn eileiders vrij zijn (HyFoSy). De resultaten zijn goed en de weg ligt vrij voor inseminatie.
Hoewel mijn cyclus regelmatig is, moet ik een paar keer langsgaan om te onderzoeken hoe het staat met mijn eisprong. De tijd blijkt rijp, en de avond voordien moet ik een spuitje Ovitrelle zetten. Het is een understatement dat ik niet van spuiten hou, laat staan het bij mezelf zetten. Na 2 uur mezelf moed te hebben ingepraat had ik eindelijk het lef. De volgende ochtend mogen de man en het potje zich eerst aanmelden bij de kliniek, en voor de eerste inseminatie meld ik me een paar uur later aan. Er wordt gezegd dat de kwaliteit van het spermasample 'oké' is. De inseminatie zou niet leiden tot een zwangerschap.
Door onze verhuizing zijn we genoodzaakt om enkele maanden bij mijn ouders te logeren. Omdat we onze zwangerschapswens en moeilijkheden voor ons zelf houden, besluiten dat we het hele inseminatieproces on hold te zetten tot na de verhuizing.
1 januari 2023. Na Oudejaarsnacht kijken we bij vrienden naar een overzicht van stand-up comedies op Netflix. Hasan Minhaj vertelt over zijn fertiliteitsprobleem en hoe een arts hem heeft geholpen.
Het is een cabaretier die je man leidt naar een afspraak met een fertiliteitsarts, gespecialiseerd in mannen. De arts bekijkt de voorgaande onderzoeksresultaten en schrijft hem vitaminepillen voor (Fertilityman - dit is echt geen verdoken advertentie, en ze zijn gewoon online te bestellen). Na 2 maanden vitaminen slikken wordt het zaad opnieuw onderzocht. Bij de bespreking van de resultaten zegt de arts bij binnenkomst: 'heuglijk nieuws zeker?'. We weten dan net dat ik zwanger ben.
Het leek ons zo absurd. Allerlei ziekenhuisonderzoeken en niks, een paar vitaminen, de zaadkwaliteit verbetert aanzienlijk en gelijk raak.
We weten dat onze vruchtbaarheidsproblemen lang niet dezelfde zijn als voor anderen en dat voor ons de oplossing uiteindelijk heel gemakkelijk was. Misschien iets te makkelijk en toch frustrerend dat de mannelijke kant niet gelijktijdig is onderzocht. Wat we hiermee wilden meegeven is dat als er geen oorzaak wordt gevonden bij de vrouw, het absoluut aan te bevelen is om bij een gespecialiseerde mannen fertiliteitsarts langs te gaan. Dit blijkt ook weer aangezien de fertiliteitskliniek waar de inseminatie gebeurde na een tijd belde om te vragen of wij van plan waren het proces verder te zetten. Dat mijn man op deze manier was geholpen (en dat inseminatie ook niet nodig was), werd met verbazing aangehoord.
Na lang wachten en onderzoeken ben ik (ondertussen al bijna 30 weken) zwanger. De tijd hiervoor heb ik zelf veel forums afgeschuimd naar positieve en hoopgevende verhalen. Aangezien ik er nu zelf een heb, wilde ik die hier delen en hoop ik dat hiermee wellicht anderen zijn geholpen.
Voorjaar 2021 bedachten mijn man en ik dat we graag voor ons eerste kindje zouden willen gaan. Ikzelf was toen net 29 jaar, en met de biologische klok in gedachte en de wetenschap dat het niet meteen raak zou kunnen zijn, vonden we de tijd zeker rijp. Wat we niet bedachten was dat het daadwerkelijk een tijdje zou duren.
De eerste maanden waren we er nog niet veel mee bezig; wist in het begin niet eens af van de dagen waarop je daadwerkelijk zwanger kon worden! Pas na een tijd (zonder succes) dook ik voor de eerste keer in de wondere wereld van informatie over zwangerschap en zwanger worden. Voortaan hield ik bij hoe lang m'n cyclus was (regelmatig, 28-30 dagen) en toen de wachttijd richting een jaar liep zijn er zelfs een paar keer ovulatietesten bij komen kijken. Geen afwijkende dingen, toch een uitblijvende zwangerschap en een groeiende onzekerheid.
Na 1 jaar 'proberen' een afspraak gemaakt bij een gynaecoloog, die na ons verhaal en een kort inwendig- en een bloedonderzoek bij mij (niks te zien) ons doorverwees naar de fertiliteitskliniek. Ook daar moest ik weer even liggen voor inwendig onderzoek en werd er bloed afgenomen bij ons allebei. Gelukkig werd er niks aangetroffen, maar we werden ondertussen gek van onwetendheid. Van een toch romantisch idee werd het langzamerhand een klinisch proces, wat ons zwaar viel.
We zijn ondertussen 1,5 jaar op weg als manlief zijn sperma, in een potje warmgehouden tegen zijn buik, aflevert bij de kliniek. Uit het onderzoek blijkt dat het qua beweeglijkheid goed zit, maar dat het aantal te laag is (concentratie ongeveer 13 miljoen) en een te groot percentage een afwijkende vorm heeft (2,5% had een normale vorm).
De reden voor het uitblijven van de zwangerschap lijkt te zijn gevonden. Enerzijds een opluchting om de oorzaak te weten, anderzijds daalt de zelfverzekerdheid van manlief naar een dieptepunt.
De fertiliteitsarts beveelt ons inseminatie (IUI) aan. Er is echter een wachttijd én de voorafgaande onderzoeken moeten positief zijn om te mogen beginnen. In oktober 2022 laat ik weer bloed afnemen en wordt er met bubbeltjes onderzocht of mijn eileiders vrij zijn (HyFoSy). De resultaten zijn goed en de weg ligt vrij voor inseminatie.
Hoewel mijn cyclus regelmatig is, moet ik een paar keer langsgaan om te onderzoeken hoe het staat met mijn eisprong. De tijd blijkt rijp, en de avond voordien moet ik een spuitje Ovitrelle zetten. Het is een understatement dat ik niet van spuiten hou, laat staan het bij mezelf zetten. Na 2 uur mezelf moed te hebben ingepraat had ik eindelijk het lef. De volgende ochtend mogen de man en het potje zich eerst aanmelden bij de kliniek, en voor de eerste inseminatie meld ik me een paar uur later aan. Er wordt gezegd dat de kwaliteit van het spermasample 'oké' is. De inseminatie zou niet leiden tot een zwangerschap.
Door onze verhuizing zijn we genoodzaakt om enkele maanden bij mijn ouders te logeren. Omdat we onze zwangerschapswens en moeilijkheden voor ons zelf houden, besluiten dat we het hele inseminatieproces on hold te zetten tot na de verhuizing.
1 januari 2023. Na Oudejaarsnacht kijken we bij vrienden naar een overzicht van stand-up comedies op Netflix. Hasan Minhaj vertelt over zijn fertiliteitsprobleem en hoe een arts hem heeft geholpen.
Het is een cabaretier die je man leidt naar een afspraak met een fertiliteitsarts, gespecialiseerd in mannen. De arts bekijkt de voorgaande onderzoeksresultaten en schrijft hem vitaminepillen voor (Fertilityman - dit is echt geen verdoken advertentie, en ze zijn gewoon online te bestellen). Na 2 maanden vitaminen slikken wordt het zaad opnieuw onderzocht. Bij de bespreking van de resultaten zegt de arts bij binnenkomst: 'heuglijk nieuws zeker?'. We weten dan net dat ik zwanger ben.
Het leek ons zo absurd. Allerlei ziekenhuisonderzoeken en niks, een paar vitaminen, de zaadkwaliteit verbetert aanzienlijk en gelijk raak.
We weten dat onze vruchtbaarheidsproblemen lang niet dezelfde zijn als voor anderen en dat voor ons de oplossing uiteindelijk heel gemakkelijk was. Misschien iets te makkelijk en toch frustrerend dat de mannelijke kant niet gelijktijdig is onderzocht. Wat we hiermee wilden meegeven is dat als er geen oorzaak wordt gevonden bij de vrouw, het absoluut aan te bevelen is om bij een gespecialiseerde mannen fertiliteitsarts langs te gaan. Dit blijkt ook weer aangezien de fertiliteitskliniek waar de inseminatie gebeurde na een tijd belde om te vragen of wij van plan waren het proces verder te zetten. Dat mijn man op deze manier was geholpen (en dat inseminatie ook niet nodig was), werd met verbazing aangehoord.