Vandaag naar het cb geweest. Meneer heeft in de lengte even een spurt gemaakt. hij is nu 59 cm en 5600 gram. Hij moest ook zijn inentingen hebben. Toen ik eigenlijk geen kik gaf vroeg ze of ik het niet erg vond. Ik zei dat hij en ik er al aan gewend waren en dat dit er maar 2 waren en geen minstens 10 per dag zoals in zijn eerste week. Hij moest natuurlijk wel even huilen en werd flink boos. Ik mocht hem niet troosten met suikerwater en ook voor de spuitjes mocht ik hem die niet geven. Dit doen ze in het ziekenhuis dus wel en daar had hij altijd wel baat bij omdat het lekker afleid. Vervolgens wordt er beweerd dat hij absoluut nog niks vast zou kunnen pakken waarop ik zijn beertje in zijn gezichtsveld hou en ons ventje (wel met uiterste concentratie) zijn handje er naar toe brengt en het vervolgens beetpakt met een grote smile. En dan ook nog zeggen dat dat een toevalstreffer was. Ja dag.
Toen ik die kleine aan het aankleden was stond ik wat te brabbelen tegen hem. "gemeen he zulke prikken en wat doen ze toch allemaal met je" Je kent het wel, jullie doen dat ook hahaha. Maar komt dat vrouwtje dus ineens bij me staan en zegt:
Goh je lijkt zo bijna wel een echte moeder.
Beetje uit het veld geslagen ben ik weggegaan en werd in de auto pas heel kwaad. Dit zeg je toch niet?
Toen ik die kleine aan het aankleden was stond ik wat te brabbelen tegen hem. "gemeen he zulke prikken en wat doen ze toch allemaal met je" Je kent het wel, jullie doen dat ook hahaha. Maar komt dat vrouwtje dus ineens bij me staan en zegt:
Goh je lijkt zo bijna wel een echte moeder.
Beetje uit het veld geslagen ben ik weggegaan en werd in de auto pas heel kwaad. Dit zeg je toch niet?
