rouwen en zwanger zijn

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal,

Ik heb 2 dochters van 11 en 8 jaar en ben ongepland zwanger geworden van de derde.(dwars door de pil heen).
Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, lag mijn vader op sterven en heb ik het eerst weg gestopt. Na het overlijden van mijn vader begon ik langzaam aan het idee te wennen dat ik zwanger was. Nu ben ik dan ook best blij met de zwangerschap, maar ondertussen mis ik mijn vader. Ik ben nu 16 weken zwanger en mijn vader is 10 december overleden. Zijn er meer die dit ook meegemaakt hebben? Hoe zijn jullie er mee omgegaan?

Groetjes
 
Hoi Jose,

ik heb hier persoonlijk geen ervaring mee, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Volgens mij stond er iemand op het juli-forum die ook tijdens haar zwangerschap haar vader heeft verloren. Was wel even geleden. Ze zeggen wel eens dat geboorte en sterven dicht bij elkaar liggen en in jou geval klopt dat zeker. Ik hoop dat je toch nog een mooie zwangerschap hebt.

Veel liefs van Marloes
 
Hoi,

Ik heb zelf hier geen ervaring mee, gelukkig, maar mijn moeder was zwanger van mijn broer toen haar eigen moeder overleed en mijn nichtje was ook zwanger toen haar moeder overleed. Ik kan natuurlijk niet precies zeggen hoe ze daar mee om gegaan zijn, maar ik weet wel dat ze gewoon hebben moeten accepteren dat ze  veel gemengde gevoelens hebben gehad dat eerste jaar... Verdriet en blijdschap kunnen zich heel snel afwisselen en je op de vreemdste momenten overvallen. Ik denk dat het alleen maar normaal is. Mijn advies is in ieder geval: stop vooral niets weg en laat de emoties maar komen, de goede en de slechte. Je hebt voor beide een hele goede reden!

Veel sterkte en succes,

Karin (41 wkn)
 
Hoi,

Ik heb niet precies hetzelfde meegemaakt, maar mis wel mijn vader.
Ik zal een korte uitleg geven.

Mijn moeder is overleden toen ik 8 jaar was. Hier heb ik op dat moment weinig van meegekregen, gelukkig was ik zo jong.

Helaas is 2 jaar geleden mijn paps ook overleden. Ik was enigs dochter tussen 3 knullen. Dus je kunt je voorstellen watvoor band ik met mijn vader had. Mijn vader was 57, ging naar het ziekenhuis met rugpijn en een week later was ie overleden. Dit kwam hard aan. Ik had hem nog zo graag mijn kindjes willen laten kennen. En ik ben nu zwanger van mijn eerste en eigenlijk kan ik aan niemand vragen (geen pa en ma) hoe het nou allemaal ging toen wij geboren werden. ook ik mis dit enorm.

Dus helaas kan ik me je gevoel wel voorstellen. Ik hou wel in mijn achterhoofd dat ie vanaf die mooie wolk hoog in de lucht mij en mijn kindje in de gaten houd. Dat houd me sterk.

Jij ook veel sterkte meid

X Saskia 21.2 wk

 
Hoi,

Mijn schoonpappa overleed en op dezelfde dag kreeg ik een miskraam. Kan mezelf dus wel een beetje inleven in jouw situatie. Je mist je pappa en wil tegelijkertijd blij zijn met je zwangerschap.
Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde en dat jouw pappa best nog wel bij je is maar dan op een andere manier. Hij weet dat je zwanger bent en is daar vast heel blij mee.
Sterkte de komende tijd!
lfs ing
 
Niet hetzelfde, maar het heeft er wel mee te maken. Ik heb net te horen gekregen dat mijn vader hoogstwaarschijnlijk prostaatkanker heeft. De definitieve diagnose moet nog gesteld worden en dan pas weten we ook meer over de prognose. Maar de schrik zit er aardig in. Overigens ben ik al 34 weken zwanger en zal hij de kleine zeker wel zien.
Maar de vrees dat hij de kleine  niet zal zien opgroeien schiet af en toe toch door je hoofd.

greet
 
Hoi,

Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jou, maar kan wel begrijpen hoe je je voelt.
Mijn moeder is plotseling  overleden toen ik 16 was, inmiddels 8 jr geleden.
Zij heeft eigenlijk nooit bewust de grote stappen in mijn leven meegemaakt, ze was net overleden toen ik mijn eerste schooldiploma kreeg.
Af en toe  zit ik ook met vragen waar eigenlijk alleen je moeder antwoord op kan geven, maar ja dat is er niet meer. Ben er wel van overtuigd dat ze me in de gaten houdt van boven en dat ze supertrots is dat ze weer oma wordt.
Maar toch soms kan je je er erg klote onder voelen en is het moeilijk om te genieten.

Veel sterkte ermee

Liefs,
Leoontje
 
Hoi Jose!
Ik deel (helaas) je gevoel. Ik ben nu ruim 17 weken zwanger, en mijn vader (56 jaar)  is 16 januari gestorven.. Je hebt dan een heel dubbel gevoel, je bent blij dat je zwanger bent, maar ik weet nu al dat ik het, als de kleine er eenmaal is straks, het erg zwaar ga krijgen omdat mijn vader er niet meer is om het mee te maken.. (zit nu al weer met tranen in mijn ogen, dat wordt nog wat..).
Een week voor mijn vader stierf heb ik een gedeeltelijke miskraam gehad, was zwanger van een tweeling en ben er een van verloren. Ik hou me nu maar vast aan het idee dat mijn vader in ieder geval één kleinkind bij hem heeft..
Van de week moesten we zijn vrachtwagen gaan leegruimen (was vrachtwagenchauffeur) en daar lag een zwart mapje in.. Dus ik die openmaken, zat er een foto in van mijn zoontje! En dan rollen de tranen over mijn wangen, want hij was zo gek op die jongen en ik vind het ook heel erg dat mijn zoontje ( 2) hem later niet meer zal herinneren..
Ik mis mijn vader iedere dag, maar denk dat ie ons wel een beetje in de gaten zal houden!!
Sterkte en probeer toch lekker te genieten van je zwangerschap hé, dat zou je vader ook gewild hebben!!!
Liefs, Anne-Marie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan