Hoi allemaal,
Gisterenavond hebben wij helaas onze hond moeten laten inslapen. Ze had een tumor op haar hart die gesprongen was, waardoor ze binnen 12 uur na de eerste symptomen al ingeslapen moest worden. We hebben het niet zien aankomen, wat het allemaal nog een stukje lastiger maakt.
Nou hebben we een baby van 5 weken oud. Mijn vriend is overdag aan het werk en dan ben ik helemaal alleen thuis. Ik kan haar dus niet even afgeven als het mij te veel wordt. Vooral tummy time is heel lastig, aangezien onze hond dan altijd bij haar kwam zitten om te kijken en te ruiken. Ook probeer ik onze baby aan te moedigen met woorden die we ook bij de hond gebruikten en lijken haar naam en de naam van de hond erg op elkaar. De baby noemt Anna en de hond noemde Oona.
Ik probeer positief te blijven bij de baby en naar haar te lachen, maar de tranen rollen uit mijn ogen op dat moment.
Door het still face experiment en de berichten over postnatale depressies heb ik schrik dat de baby dit merkt en er misschien last van gaat hebben aangezien ze nog maar zo jong is.
Nou vroeg ik me af of er andere ouders zijn die een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt en of hun baby daar last van had.
Sorry voor de rare forumpost, maar ik moest het even van me afschrijven en eerlijk gezegd hoop ik dat het niet zo'n kwaad kan zodat ik het niet moet inhouden tot ze slaapt om dan te gaan huilen.
Alvast bedankt.
Gisterenavond hebben wij helaas onze hond moeten laten inslapen. Ze had een tumor op haar hart die gesprongen was, waardoor ze binnen 12 uur na de eerste symptomen al ingeslapen moest worden. We hebben het niet zien aankomen, wat het allemaal nog een stukje lastiger maakt.
Nou hebben we een baby van 5 weken oud. Mijn vriend is overdag aan het werk en dan ben ik helemaal alleen thuis. Ik kan haar dus niet even afgeven als het mij te veel wordt. Vooral tummy time is heel lastig, aangezien onze hond dan altijd bij haar kwam zitten om te kijken en te ruiken. Ook probeer ik onze baby aan te moedigen met woorden die we ook bij de hond gebruikten en lijken haar naam en de naam van de hond erg op elkaar. De baby noemt Anna en de hond noemde Oona.
Ik probeer positief te blijven bij de baby en naar haar te lachen, maar de tranen rollen uit mijn ogen op dat moment.
Door het still face experiment en de berichten over postnatale depressies heb ik schrik dat de baby dit merkt en er misschien last van gaat hebben aangezien ze nog maar zo jong is.
Nou vroeg ik me af of er andere ouders zijn die een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt en of hun baby daar last van had.
Sorry voor de rare forumpost, maar ik moest het even van me afschrijven en eerlijk gezegd hoop ik dat het niet zo'n kwaad kan zodat ik het niet moet inhouden tot ze slaapt om dan te gaan huilen.
Alvast bedankt.