Rouwen tijdens zwangerschap

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden,

Even mijn ei kwijt en een vraag.

Ik ben nu 37+5 weken zwanger van mijn tweede kindje. Deze week is er een dierbare van me overleden. Voor mijn gevoel is de bevalling al behoorlijk hard onderweg en ik ben ergens bang dat dit overlijden de bevalling zal 'uitstellen' .

Het bizarre is ook dat ik helemaal geen verdriet voel. Ik merk gewoon dat mijn moederinstinct me 100 % bij de bevalling wil houden en dit er waarschijnlijk niet bij kan hebben. Maar het voelt zo raar om geen verdriet te hebben, onder andere omstandigheden (dus niet zwanger) zou ik hoogstwaarschijnlijk kapot van zijn geweest.

Hoewel het dus wel fijn is dat ik nu geen verdriet heb, maak ik me er ook wel wat zorgen om. Voor mijn gevoel is nu de tijd om te rouwen en het zal ongetwijfeld later op m'n bord gegooid worden. Maar de bevalling is blijkbaar belangrijker. Ook logisch natuurlijk en ook wel weer mooi van de natuur dat dit zich zo regelt...

Zijn er meer vrouwen die verdrietige dingen meegemaakt hebben in het eind van een zwangerschap en dit voelden?

Groetjes, Marisa
 
Hoi Marisa,

Tijdens de zwangerschap van mijn eerste kindje, werd mijn vader ernstig ziek: longkanker. Ik was toen 20 weken zwanger. Vlak daarna kregen we te horen dat hij niet lang meer te leven zou hebben: hooguit twee jaar. Bij mij was het gevoel toen andersom: Ik "dacht" niet meer aan mijn kindje, was heel veel met mijn vader bezig. Natuurlijk was ook wel met mijn kindje bezig, maar ik had heel erg het gevoel: die kleine uk daarbinnen, die redt het wel. Die heeft nu alleen maar even mijn lichaam nodig. Voor de rest redt hij zich wel. En natuurlijk hebben we ook de noodzakelijke dingen gedaan als het kamertje klaar maken etc. Maar voor de rest stond mijn leven in het teken van mijn vader. De diagnose kwam vlak voor Kerst en mijn gevoel was: dit is onze laatste Kerst samen, ook al was de diagnose 2 jaar. Heel raar. Ik was voor mijn gevoel ook al echt bezig met afscheid nemen. Het nieuwe leven wat er aan kwam, stond op de tweede plaats.

Het is dus precies andersom dan bij jou. Jij kunt nu geen vedriet hebben omdat jouw lichaam en geest zich voorbereiden op de komende bevalling. Ik hoop alleen dat de klap dan straks niet dubbel zo hard aankomt. En uit ervaring kan ik helaas zeggen: de klap komt altijd op het moment dat je het het minste verwacht. En voel je niet schuldig als je straks toch kunt genieten van je kleintje, ondanks je verdriet.

Heel veel sterkte.

Groetjes Tamara.
 
hoi,

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je dierbare!
Zelf heb ik dit niet bij de hand gehad, maar wel hetzelfde 'afschermende' gevoel ervaren. Zo'n 2 week na de geboorte van onze jongste (15 november 2008) kreeg mijn vader het nieuws een ongeneeslijke ziekte te hebben. Eentje met een vooralsnog onduidelijk perspectief.
Maar nieuws dat anders in zou slaan als een bom... nu raakte het me ook wel, maar het kwam minder hard binnen. Ik was net bevallen, onze kleine man had mij nodig en ik was zo naar binnen gericht op het eigen gezin/ mijn eigen kind.... vond dat ook wel vervelend, maar kon er ook niks aan veranderen.

En deze emotionele 'staat' heeft best lang aangehouden vind ik. Ook met wereldnieuws of andere dingen die normaliter als belangrijk ervaren werden door mij... ja eh ik ben net bevallen/ heb een kleine  baby en het drong allemaal niet echt door. Hij is inmiddels ruim 7 maand en pas nu kan ik zeggen: dat filter is langzamerhand weg.

Sterkte.

groetjes,
Marije
 
Ik ben nu 20 weken zwanger en mijn vader is overleden toen ik 6 weken zwanger was. Hij had longkanker. Gelukkig wist hij wel dat er een kleinkind op komst was en ik weet zeker dat hij met mij mee kijkt. Maar ik mis em zo! Hij zou het zo geweldig vinden om mee te gaan naar de controles en dergelijke..
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan