<p>Dag allemaal,</p><p>Momenteel zit ik in een hele lastige situatie. Mijn lieve moeder (52) en ook lieve oma van onze eerste dochter is terminaal ziek. De levensverwachting is heel erg kort en we willen in deze tijd nog zoveel mogelijk genieten. </p><p>Naast dit ingrijpende nieuws hebben wij ook nog een tweede kinderwens, waar ik erg op twee gedachten hink. Ik was al gestopt met de pil omdat wij een verschil van 2,5/3 jaar erg mooi zouden vinden (mocht het lukken natuurlijk!). Ergens denk ik mocht ik nu zwanger raken hoe stressvol gaat het zijn.. Maar hoe mooi is het als ze weet dat ze nog voor een tweede keer oma wordt. Stel ik zou het uitstellen zal het daarna ook een groot gemis blijven en het rouwproces zal denk ik nooit echt over gaan. Dus weet ik niet wanneer het nou een “goed” moment gaat zijn. </p><p>Mijn gevoel zegt kijk wat er op je pad komt, wat er gebeurd. Maar mijn vraag is zijn hier meer vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? </p><p>Liefs </p>
Rouwen
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Momenteel ben 36 weken zwanger en is mijn oma (73) maandag overleden na een lang ziekte bed.
Ik vind het zelf een hele troost om te weten dat oma weet dat ze overgrootmoeder zou worden en dat het een jongetje is. Maar een oma is anders als een moeder lijkt mij en het is een zeker stress vol.
Ik vind het zelf een hele troost om te weten dat oma weet dat ze overgrootmoeder zou worden en dat het een jongetje is. Maar een oma is anders als een moeder lijkt mij en het is een zeker stress vol.
Helaas heb ik onlangs ook in hetzelfde schuitje gezeten. Mijn moeder is binnen een half jaar na diagnose overleden. Wij waren ten tijde van de diagnose net gestopt met de pil. Ik heb ook met de gedachte gelopen om te hopen nog zwanger te raken zodat we het haar konden vertellen. Wij zijn voor haar overlijden niet zwanger geworden en achteraf ben ik daar gerust onder. Het was heel zwaar geweest voor mijn moeder om te weten dat ze voor de eerste keer oma zou worden maar dit zelf niet meer mee zou maken. Dit had ze niet kunnen verkroppen (denk ik). Vanzelfsprekend zou ze voor ons heel erg blij zijn geweest. Het was haar grootste wens om oma te worden. Nu zijn we zwanger en mis ik haar verschrikkelijk en had haar zo graag betrokken bij alles wat ik nu mee maak. Maar in het belang van mijn moeder is het zo goed. Uiteraard is dit voor iedereen anders. Heel veel sterkte!
Hallo Anoniemmm,
Ik herken je verhaal heel erg. M’n vriend en ik waren al bezig met proberen om zwanger te worden toen we erachter kwamen dat mijn vader kanker heeft en niet meer te genezen is (hij heeft ongeveer 2 jaar te leven). Aangezien onze kinderwens groot is en we ons er al op ingesteld hadden, hebben we wel besloten om door te gaan met proberen en dat is inmiddels gelukt ? Ook omdat je natuurlijk niet precies weet hoe het leven loopt en er vaker momenten zullen komen dat het ‘niet (zo) goed uitkomt’. Ik merk wel dat ik me (erg) bewust ben van mogelijke stress en deze zoveel mogelijk probeer te voorkomen en te verminderen. Dat is soms wel een uitdaging. Aan de andere kant is het nieuws van een kindje ook zó mooi dat ik daardoor minder stress ervaar in deze moeilijke tijd doordat ik van het mooie vooruitzicht van een baby kan genieten. Wat ook súper fijn is, is dat ik weet dat m’n vader in de zevende hemel zou zijn als hij weet dat we zwanger zijn (dit wordt ons eerste kindje). Daarnaast kan hij dan hopelijk ook nog eventjes van het kindje genieten en deel uitmaken van zijn of haar leven. Het blijft wel moeilijk om te realiseren dat hij eventuele volgende kleinkindjes niet mee zou kunnen maken…
Het lijkt me lastig als je niet zeker weet of je moeder het kindje nog kan ontmoeten of niet. Mogelijk kan het je ook helpen om te bedenken hoe het voor je moeder zou zijn als jullie zwanger zouden zijn. Ik denk het goed zo zou zijn dat ze het sowieso al erg lastig vindt dat ze niet meerdere kleinkinderen zal krijgen. Wie weet kun je eens bij haar polsen hoe ze het zou vinden als jullie zwanger zouden worden? Misschien vindt ze het juist wel een mooi idee om te weten dat er een tweede komt.
Ik zou vooral kijken wat goed voelt in jullie toekomstperspectief en leven. Uiteindelijk is dat het belangrijkste en als je door te wachten een groter leeftijdsverschil hebt tussen de kinderen, dan merk je dat natuurlijk hun verdere leven. Dus dat zou ik wel goed afwegen als ik jullie was.
Heel veel succes en sterkte gewenst met jullie proces en beslissing
Ik herken je verhaal heel erg. M’n vriend en ik waren al bezig met proberen om zwanger te worden toen we erachter kwamen dat mijn vader kanker heeft en niet meer te genezen is (hij heeft ongeveer 2 jaar te leven). Aangezien onze kinderwens groot is en we ons er al op ingesteld hadden, hebben we wel besloten om door te gaan met proberen en dat is inmiddels gelukt ? Ook omdat je natuurlijk niet precies weet hoe het leven loopt en er vaker momenten zullen komen dat het ‘niet (zo) goed uitkomt’. Ik merk wel dat ik me (erg) bewust ben van mogelijke stress en deze zoveel mogelijk probeer te voorkomen en te verminderen. Dat is soms wel een uitdaging. Aan de andere kant is het nieuws van een kindje ook zó mooi dat ik daardoor minder stress ervaar in deze moeilijke tijd doordat ik van het mooie vooruitzicht van een baby kan genieten. Wat ook súper fijn is, is dat ik weet dat m’n vader in de zevende hemel zou zijn als hij weet dat we zwanger zijn (dit wordt ons eerste kindje). Daarnaast kan hij dan hopelijk ook nog eventjes van het kindje genieten en deel uitmaken van zijn of haar leven. Het blijft wel moeilijk om te realiseren dat hij eventuele volgende kleinkindjes niet mee zou kunnen maken…
Het lijkt me lastig als je niet zeker weet of je moeder het kindje nog kan ontmoeten of niet. Mogelijk kan het je ook helpen om te bedenken hoe het voor je moeder zou zijn als jullie zwanger zouden zijn. Ik denk het goed zo zou zijn dat ze het sowieso al erg lastig vindt dat ze niet meerdere kleinkinderen zal krijgen. Wie weet kun je eens bij haar polsen hoe ze het zou vinden als jullie zwanger zouden worden? Misschien vindt ze het juist wel een mooi idee om te weten dat er een tweede komt.
Ik zou vooral kijken wat goed voelt in jullie toekomstperspectief en leven. Uiteindelijk is dat het belangrijkste en als je door te wachten een groter leeftijdsverschil hebt tussen de kinderen, dan merk je dat natuurlijk hun verdere leven. Dus dat zou ik wel goed afwegen als ik jullie was.
Heel veel succes en sterkte gewenst met jullie proces en beslissing