<p>Ik zie dat ik mijn vorige post (zie hieronder) op een uiterst onhandige pagina had geplaatst, waardoor deze heel snel verdween. Daarom nogmaals:</p><p>_____________________________________________</p><p>Hoi allemaal,</p><p>Jullie hebben vast al alle berichten voorbij zien komen in het nieuws over de RS-virus epidemie. Helaas moest onze baby (7 maanden) er ook aan geloven. Hij is hiervoor 9 dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis, wat voor hem, maar ook voor ons best heftig was. Hij heeft een aantal dingen moeten ondergaan die medisch gezien noodzakelijk waren, maar die niet uit te leggen zijn aan een baby (want waarom moet hij iedere keer zo’n vernevelkapje op zijn gezicht hebben? En waarom moet er steeds een slangetje door z’n neus gepropt worden? Wat doen al die plakkers op zijn gezicht? En waarom moet die neus de hele tijd uitgespoeld worden!?). Hij werd er echt allemaal extreem paniekerig van, hysterisch huilen van baby èn dus ook mamma. Daarnaast werd natuurlijk zijn hele ritme door de war gegooid, doordat de zorg ook midden in de nacht door ging (= weinig slaap).</p><p>Hij was gewoon echt echt echt heel erg ziek. </p><p>Maar medisch gezien gaat hij nu de goede kant op thuis (we zijn nu een ruime week thuis), maar ik merk dat hij in zijn slaap nog best wel vaak echt heel erg hysterisch wakker wordt, terwijl hij voor de ziekenhuisopname de nachten gewoon doorsliep. Overdag is hij wel vrolijk. Hij lijkt het dus echt nog in zijn slaap te moeten verwerken.</p><p>En ondanks dat hij niks echt levensbedreigends had (ja, het was ‘maar’ RS, en ‘maar’ bronchiolitis i.c.m. een heftige buikgriep, dat ook nog), merk ik dat ik zelf ook nog het een en ander moet verwerken ofzo. Ik ben moe, verdrietig en heb eigenlijk echt even geen zin meer om van huis weg te gaan zonder hem. Ik ben weer aan het werk, maar ben emotioneel enorm instabiel; ik kan om alles huilen en ben echt snel geprikkeld.</p><p>Stiekem denk ik dat ik gewoon moe ben van al die maanden ‘zorgen’ om ons kindje, die nu naast RS ook nog vanaf jongs af aan problemen heeft met o.a. voeding en daardoor nu al ruim 3 maanden rond hetzelfde (lage) gewicht blijft hangen.</p><p>Niet handig, want het leven (werk, gezin, vrienden) gaat gewoon door en ik heb het idee dat ik zelf blijf hangen. Ik merk dat ik het mezelf kwalijk begin te nemen dat ik hier zo zwaar aan til; er zijn zooooveel ouders die veel heftigere dingen mee maken, waarom ben ik hier dan zo enorm van van slag?!..</p><p>Iemand een soortgelijke situatie meegemaakt? Herkenning? Tips?</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
RS-virus
- Onderwerp starter Mamma croco
- Startdatum
Het is ook super heftig als je kind voor zijn leven moet vechten. En je zelf niet heel veel anders kan dan toekijken.
Mijn jongste zoontje heeft buikgriep gehad toen hij een halfjaar oud was. Hiervoor heeft hij uiteindelijk 5 dagen met neussonde in het ziekenhuis gelegen. Het bleef er van boven en van onderen uitkomen. Toen voelde ik me ook enorm machteloos. Je probeert je uiterste best te doen om er iets van vocht in te krijgen. En vervolgens komt het er gelijk weer uit. Dat benauwde geluid van de voeding die terugkomt terwijl hij op zijn rug ligt. Ik kan het geluid nog heel goed herinneren, en zal dat ook zeker nooit meer vergeten.
Toen hij eenmaal van de neussonde af was en geen voeding meer terug gaf, maar gewoon wat minder dronk duurde het ook nog even voordat ik er vertrouwen in had dat hij thuis wel verder aan zou gaan sterken.
Inmiddels is het een echte peuterpuber van 2,5. Zelf zal ik het nooit vergeten. Als ik ouders hoor vertellen dat hun kind buikgriep heeft, dan ben ik ook bang dat hun kind uitdroogt, terwijl ik hiervoor er nooit bij stil stond.
Sterkte met de verwerking
Mijn jongste zoontje heeft buikgriep gehad toen hij een halfjaar oud was. Hiervoor heeft hij uiteindelijk 5 dagen met neussonde in het ziekenhuis gelegen. Het bleef er van boven en van onderen uitkomen. Toen voelde ik me ook enorm machteloos. Je probeert je uiterste best te doen om er iets van vocht in te krijgen. En vervolgens komt het er gelijk weer uit. Dat benauwde geluid van de voeding die terugkomt terwijl hij op zijn rug ligt. Ik kan het geluid nog heel goed herinneren, en zal dat ook zeker nooit meer vergeten.
Toen hij eenmaal van de neussonde af was en geen voeding meer terug gaf, maar gewoon wat minder dronk duurde het ook nog even voordat ik er vertrouwen in had dat hij thuis wel verder aan zou gaan sterken.
Inmiddels is het een echte peuterpuber van 2,5. Zelf zal ik het nooit vergeten. Als ik ouders hoor vertellen dat hun kind buikgriep heeft, dan ben ik ook bang dat hun kind uitdroogt, terwijl ik hiervoor er nooit bij stil stond.
Sterkte met de verwerking
Hij ontwikkelde qua kruipen en lopen ook erg laat. Volgens de fysio was dat niet gek, omdat hij flink heeft moeten vechten vanwege het buikgriep virus
[quote quote=10470763]Mijn jongste zoontje heeft buikgriep gehad toen hij een halfjaar oud was. Hiervoor heeft hij uiteindelijk 5 dagen met neussonde in het ziekenhuis gelegen. Het bleef er van boven en van onderen uitkomen. Toen voelde ik me ook enorm machteloos. Je probeert je uiterste best te doen om er iets van vocht in te krijgen. En vervolgens komt het er gelijk weer uit. Dat benauwde geluid van de voeding die terugkomt terwijl hij op zijn rug ligt. Ik kan het geluid nog heel goed herinneren, en zal dat ook zeker nooit meer vergeten.[/quote]
Ahh dit herken ik echt heel erg.. Hij dronk amper iets en bleef maar spugen en diarree houden. 's Nachts werd er dan voeding aan de sonde aangesloten en ik wist dan gewoon dat hij er weer alles uit zou gooien. Dat je hem op zijn zij moet draaien, omdat je anders bang bent dat hij stikt in de hoeveelheid melk die er uit komt.. Kippenvel..
Ahh dit herken ik echt heel erg.. Hij dronk amper iets en bleef maar spugen en diarree houden. 's Nachts werd er dan voeding aan de sonde aangesloten en ik wist dan gewoon dat hij er weer alles uit zou gooien. Dat je hem op zijn zij moet draaien, omdat je anders bang bent dat hij stikt in de hoeveelheid melk die er uit komt.. Kippenvel..
[quote quote=10470764]Hij ontwikkelde qua kruipen en lopen ook erg laat. Volgens de fysio was dat niet gek, omdat hij flink heeft moeten vechten vanwege het buikgriep virus[/quote]
Qua ontwikkeling kan ik nu natuurlijk nog niet zo veel zeggen, maar hij groeit wel al tijden slecht. In het begin van zijn leventje was hij echt een bol, rond kindje, maar nu is het echt een smalle. In lengte komt er helaas daarom ook niet meer veel bij nu.
Qua ontwikkeling kan ik nu natuurlijk nog niet zo veel zeggen, maar hij groeit wel al tijden slecht. In het begin van zijn leventje was hij echt een bol, rond kindje, maar nu is het echt een smalle. In lengte komt er helaas daarom ook niet meer veel bij nu.
Aww, wel enorm naar dat het al zo lang zoeken is naar wat het beste is voor je zoontje. En elke keer zorgen hebben over zijn groei en gezondheid. Ik snap wel dat je hem graag de hele tijd bij je wil houden. Hopelijk komt er ook weer een tijd dat hij weer wat meer aan gaat komen en beter gaat groeien, en je in wat rustiger vaarwater komt.
Want het is zo lastig dat ze het zelf moeten doen. Maar je wilt als ouder het zo graag overnemen, wat natuurlijk niet kan. En ze kunnen ook nog niet zeggen wat ze voelen/ denken of willen.
Want het is zo lastig dat ze het zelf moeten doen. Maar je wilt als ouder het zo graag overnemen, wat natuurlijk niet kan. En ze kunnen ook nog niet zeggen wat ze voelen/ denken of willen.
Lieve mama,
Wat heftig wat jullie mee gemaakt hebben!
Onze oudste zoon is destijds toen hij 2 weken oud was opgenomen geweest met geelzucht. Hij lag op de neonatologie en leek er erg slecht aan toe. De artsen wisten ook niet hoe hij hier weer uit zou komen. Het was een rollercoaster van emoties. Van een gezond kind naar ineens een enorm ziek jongetje. Na een paar dagen knapte hij gelukkig langzaamaan weer op en werd het minder bedreigend.
Toen wij op een geven moment weer thuis waren ging ik een beetje door op overlevingsstand. Mensen om ons heen zeiden ook, nou gelukkig hij is weer beter en nu weer focussen op het positieve, terwijl ik mij emotioneel niet goed voelde. Nu, inmiddels is onze zoon bijna 3 jaar, merk ik in sommige momenten dat ik dit destijds totaal niet verwerkt heb. Ik dacht toen ach dit zal er wel bij horen, maar gewoon door gaan dan wordt het wel beter. Helaas is niets minder waar. Ik kan er soms nog zo van huilen en voel dat moment van onzekerheid en wachten dan weer, gaat hij het wel redden? Echt verschrikkelijk.
Ook kan ik onze oudste zoon moeilijk “loslaten” en merk ik bijvoorbeeld dat wanneer hij naar de opvang gaat ik hier best over in kan zitten of het wel goed met hem gaat.
Terwijl ik dit bij de jongste zoon een stuk minder heb. Naar mijn idee ligt dit echt aan wat wij met hem mee hebben gemaakt.
Ik wil je dus echt mee geven, denk goed om jezelf! Gaat het niet neem gas terug. Vergelijk je “probleem” niet met een ander omdat iemand anders het misschien zwaarder heeft (dit deed ik ook, enorm prematuur kindjes op de neonatologie bijvoorbeeld). Jouw gevoel mag er zijn, jullie kindje is jullie kostbaarste bezit, hier mag je verdrietig om zijn! Ik zou je aanraden om hulp te zoeken wanneer je denkt dat je er erg door heen zit.
Sterkte lieve mama!
Liefs
Wat heftig wat jullie mee gemaakt hebben!
Onze oudste zoon is destijds toen hij 2 weken oud was opgenomen geweest met geelzucht. Hij lag op de neonatologie en leek er erg slecht aan toe. De artsen wisten ook niet hoe hij hier weer uit zou komen. Het was een rollercoaster van emoties. Van een gezond kind naar ineens een enorm ziek jongetje. Na een paar dagen knapte hij gelukkig langzaamaan weer op en werd het minder bedreigend.
Toen wij op een geven moment weer thuis waren ging ik een beetje door op overlevingsstand. Mensen om ons heen zeiden ook, nou gelukkig hij is weer beter en nu weer focussen op het positieve, terwijl ik mij emotioneel niet goed voelde. Nu, inmiddels is onze zoon bijna 3 jaar, merk ik in sommige momenten dat ik dit destijds totaal niet verwerkt heb. Ik dacht toen ach dit zal er wel bij horen, maar gewoon door gaan dan wordt het wel beter. Helaas is niets minder waar. Ik kan er soms nog zo van huilen en voel dat moment van onzekerheid en wachten dan weer, gaat hij het wel redden? Echt verschrikkelijk.
Ook kan ik onze oudste zoon moeilijk “loslaten” en merk ik bijvoorbeeld dat wanneer hij naar de opvang gaat ik hier best over in kan zitten of het wel goed met hem gaat.
Terwijl ik dit bij de jongste zoon een stuk minder heb. Naar mijn idee ligt dit echt aan wat wij met hem mee hebben gemaakt.
Ik wil je dus echt mee geven, denk goed om jezelf! Gaat het niet neem gas terug. Vergelijk je “probleem” niet met een ander omdat iemand anders het misschien zwaarder heeft (dit deed ik ook, enorm prematuur kindjes op de neonatologie bijvoorbeeld). Jouw gevoel mag er zijn, jullie kindje is jullie kostbaarste bezit, hier mag je verdrietig om zijn! Ik zou je aanraden om hulp te zoeken wanneer je denkt dat je er erg door heen zit.
Sterkte lieve mama!
Liefs