Ruim 18 mnd en peuterpubertijd???

A

Anoniem

Guest
Hoi moeders,
Mijn dochter van 1,5 jaar is in de afgelopen 2 weken veranderd van een lief en meegaand meisje in een klein driftig draakje....Ze stort zich bij het minste of geringste krijsend ter aarde en we lijken weinig nog goed te kunnen doen. Pffff wat een ander kind in z'on korte tijd....is dit nou al de peuterpuberteit? Het lijkt mij wat vroeg. Ik moet zeggen dat ik het echt ff een pittige tijd vindt met ook nog druk ventje van 3,5 wat (heel) veel aandacht eist.
Het is vast toeval, maar om me heen zie ik allleen maar lieve gehoorzame kindjes die lekker bij hun mama op schoot kruipen. Ik schaam me een beetje om het te moeten zeggen, natuurlijk besef ik hoeveel geluk ik heb met mijn 2 prachtig mooie gezonde kinderen, maar ik vind het de laatste weken gewoon zoooooooooo zwaar!!!!!
Zijn er meer mama's zoals ik????????????
lfs Roxan
 
onze zoon van bijna anderhalf kan soms ook wel kwaad reageren, maar nog niet echt driftig en dat proberen we ook wel een beetje te voorkomen door hem duidelijke grenzen te stellen.
Maar of je het echt kunt voorkomen dat weet ik niet hoor, het is zoals ze vaak zeggen echt een fase in hun ontwikkeling, maar kan me voorstellen dat het zwaar is.
 
Hi,

Tom is nu bijna 18 maand, en is sinds 1,5 week echt aan het uitproberen, niet eens met dingen ontdeugend doen, maar jammeren om alles, ineens boos worden en de autootjes vliegen dan door de kamer. Wil hij een koekje, gaat hij bij de keukendeur staan en begint ie al te jammeren "koekje pakken" "koekje make"... niet op een normale toon, maar echt bijna huilend, verwent gedrag.  Soms echt om gek van te worden.

Ik weet niet of het de peuterpuberteit is, ik weet wel dat ik wel mijn grenzen heb en die ook duidelijk aangeef. Maar hij is het er niet altijd mee eens. Haha.

Ik heb het soms ook echt wel gehad hoor, dat gejammer en gedoe.
Maar ik ben er wel makkelijker in geworden, wil hij niet eten, dan eet ie maar niet.
Wil hij boos doen, dan doet hij maar boos, (bedoel emoties heb je niet in de hand, en herken mezelf er soms wel in als iets niet lukt haha) ik negeer hem dan gewoon. Wat het is gewoon aandacht vragen, en negatieve aandacht is ook aandacht.
Als hij toch blijft door jammeren, spreek ik hem toe, en zet hem op de grond en zeg ik dat hij terug mag komen als hij normaal kan doen.
Maar na een tijdje is de bui weer over, en heb ik mijn knuffel ventje weer terug :)

Liefs Nens
 
Natuurlijk zijn er meer mama's zoals jij! Mijn dochter is bijna 18 maanden en heeft juist de afgelopen maanden veel gedreint, gemeut en gezeurd en ik heb het idee dat het nu even afgelopen is (afkloppen!!) en ze weer gezellig is en zelf haar eigen gangetje gaat. Ook al is dit niet hetzelfde als wat jij omschrijft, ik vond het ontzettend zwaar en keek niet altijd uit naar de dagen dat ik heel de dag met haar thuis was. Het brak me echt op (ben ook nog zwanger, dus dat zal ook meespelen)! Tuurlijk waren er ook leuke momenten en vond ik haar nog steeds het liefste, knapste, mooiste meisje van heel de wereld, maar zwaar was het wel.
Ze is ook best een pittig ding, dus ik denk dat we binnenkort ook wel richting een nieuwe fase gaan die ook weer zijn ups en downs meebrengt (want sinds ze weer wat rustiger is kan, doet en begrijpt ze ineens zoooveel *trots*), maar ja dat hoort erbij. En duidelijke regels stellen en rustig blijven is heel belangrijk, maar ik weet ook dat dat niet altijd gaat, daar ben je mens voor toch?!
Succes in ieder geval!
 
Heel herkenbaar!

Wij hebben hier ook zo'n kleine peuter terrorist!
Wat een zware ellende zeg! (schaamrood op m'n wangen dat ik het zo zeg haah)
Maar echt, na de vakantie is onze lieve hulpvaardige en zelfstandige dreumes een echte kleine tiran geworden! Ik ken hem gewoon niet meer terug; zei ik juist tegen mijn vader aan de telefoon. Wat is ie aan het testen en stieren.
Hij klimt omhoog aan de handgrepen van de aanrechtladen, hup zo boven op de aanrecht; le-vens-ge-vaar-lijk! Hij schommelt/ hangt aan autospiegels! Trekt alle schappen leeg in de supermarkt, etc etc. Wat wordt je er moe van. Ik ben thuisblijfmoeder; erg leuk normaal gesproken, maar wat ben ik op vrijdag afgedraaid zeg! Kan geen boe of bah meer zeggen, de zorg draag ik (dwingend) over op mijn man. En het weekend? Niks uit eten, niks biosje! Heb er de puf niet eens meer voor na zo'n lange zware week. Voor de rest is het een schatje! Kletst de oren van je kop, en gooit zn auto's naar je oor. Ik ben er van overtuigd dat dit een (landurige....) fase is. Elke ochtend met goeie moed en nieuwe energie weer op. Om dezelfde avond om half 9 voor pampus op de bank te liggen (slapend..)
Geen gezelligheid voor je gezin, maar echt, ik weet zeker dat ik (en jij), met een strak schema, over een paar weken mijn lieve hulpvaardige zelfstandige dreumis/peuter/puber tje weer terug heb. En tot die tijd.... tja op je tanden bijten, bloed onder je nagels laten zitten, geduldig zijn (erg moeilijk).
Het komt wel goed, sgatje

Groetjes

 
haha, wij hebben ook een driftkikker thuis! Luuk is bijna 21 maanden en zijn standaard woordje is "niet" (hij is te eigenwijs  om  "nee" te zeggen). Bij alles wat ik 'm voorschotel qua eten: "niet" en duwt het weg, terwijl hij 10 sec. later het gewoon opeet. Hard wegkruipen als ik 'm roep en lachend achterom kijken als ik boos word. Nog harder lachen als ik 'm op z'n kop geef (probeer dan maar 's heel rustig te blijven) en overal echt overal aan peuteren waarvan hij weet dat dat niet mag..het hoort er bij!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan