A
Anoniem
Guest
hoi allemaal
ik weet niet of dit hier geplaatst mag worden maar moet et toch ff kwijt.
ik ben daisy 23 jaar mama van een dochter van 20 maanden (dilana)
ik ben ruim 34 weken zwanger van me 2e kindje en woon samen met de vader van de kindjes,
tijdens de zwangerschap van mijn dochter heb ik nooit ergens last van gehad ja beetjuh pijn in de heupen maar dat hoorde erbij.
toen ik zwanger raakte van de 2e ging et al niet lekker vanaf de eerste maand al extreme last van me linkerheup.niks aan de hand zij de verloskundige je heb behoorlijk brede heupen en 2e zwangerschap gaat altijd met meer pijn,
nou dat is de verloskundige die moeten gelijk hebben dacht ik
tot vorige week zaterdag avond we gingen eten me mannetje had heerlijk eten gemaakt
en ik krijg opeens steken in me ribben eerst dacht ik dat de baby niet goed lag maar het werd erger.
ik begon te huilen wist niet meer hoe ik moest zitten en werd helemaal gek ik begon te schreeuwen van de pijn,ik de verloskundige bellen die zou wel langs komen maar na een half uur belde ze op dat ze met een bevalling in het ziekenhuis zit ik moest daar maar heen komen.
daar aangekomen zij ze ow niks aan de hand kleine maakt et goed zal wel niks zijn
ik schoot gelijk uit me slof wat denk je nou dat ik huil omdat ik niks heb
toen kwam er een arts bij die zij dit klopt niet je heb zoveel pijn toen gingen ze maar bloedafnemen terwijl de verloskundige mij al naar huis wou sturen maar na het bloedonderzoek waar ze niks op konden vinden gaven ze maar pijnstillers zodat ik een beetjuh rustig zou worden.
helaas dat hielp niet en ze konden maar niks vinden behalve dat me ijzer weer veel te laag was maaar daar kon et niet van zijn,
savonds half 11 besloot dat de arts dat ik moest blijven dus me vriend naar huis me dochter was gelukkig bij der oma dus die merkte er niet veel van na een hoop pijnstillers en slaap pillen kwamen ze met een betadine spuit en ja hoor eindelijk ging de pijn weg en kon ik slapen,
toen de volgende dag weer bloed werd afgenomen maar weer konden ze niks vinden
kwam ook de gynocoloog langs ze keek me aan en zij je hebt een longembolie me hart sloeg over en barste in tranen uit want 8 jaar geleden werd mijn moeder ziek ze konden niks vinden de volgende dag viel ze dood neer door een longembolie
dus ik was gelijk in paniek ik me vriend bellen en op naar een ct scan en ja ze had gelijk ze longembolieen aan bijde kanten 1 gelukkig zijn ze klein zeggen ze dan maar vertrouwen heb ik er nog niet ik ga ik nu ook dood hoe moet et nu ik wil niet zonder mijn mannetje en kindjes waarvan der 1 nog niet eens is geboren
de woensdag erna mocht ik naar huis ik had 3 dagen aan de zuurstof gezeten ik kon zelf al bloedverdunners inspuiten en dat ging allemaal goed
eindelijk weer naar huis maar wie kon mij vertellen dat ik niet dood zou neer vallen?
idd niemand,maar ik moet wel positief blijven me dochtertje heeft me oook nodig
sinds ik nu thuis ben heb ik wel paar paniek aanvallen gehad en vandaag is mijn mannetje weer aan het werk gegaan dus ben ik alleen met me meissie ben wel bang dat er iets gebeurt maar die angst zal nog wel even blijven,
maar hoe en wat nu verder ik weet et niet deze week eerste bezoek aan de longarts en volgende week naar de gynocoloog
ik ben nu geen gezonde zwangere zoals zij dat zegt dus houdt et ziekenhuis mij in de gaten
nou heb ik de laatste paar dagen zoveel pijn in mijn buik door de harde buiken dat ik denk dat de kleine niet lang meer blijf zitten maar het is afwachten
ik hoop dat me angst nog weggaat maar ik weet niet et zit gewoon allemaal niet lekker
zijn er meer mensen die hier last van hebben of zin hebben mij een beetjuh moed in te praten ik kan et wel gebruiken
groetjes daisy
ik weet niet of dit hier geplaatst mag worden maar moet et toch ff kwijt.
ik ben daisy 23 jaar mama van een dochter van 20 maanden (dilana)
ik ben ruim 34 weken zwanger van me 2e kindje en woon samen met de vader van de kindjes,
tijdens de zwangerschap van mijn dochter heb ik nooit ergens last van gehad ja beetjuh pijn in de heupen maar dat hoorde erbij.
toen ik zwanger raakte van de 2e ging et al niet lekker vanaf de eerste maand al extreme last van me linkerheup.niks aan de hand zij de verloskundige je heb behoorlijk brede heupen en 2e zwangerschap gaat altijd met meer pijn,
nou dat is de verloskundige die moeten gelijk hebben dacht ik
tot vorige week zaterdag avond we gingen eten me mannetje had heerlijk eten gemaakt
en ik krijg opeens steken in me ribben eerst dacht ik dat de baby niet goed lag maar het werd erger.
ik begon te huilen wist niet meer hoe ik moest zitten en werd helemaal gek ik begon te schreeuwen van de pijn,ik de verloskundige bellen die zou wel langs komen maar na een half uur belde ze op dat ze met een bevalling in het ziekenhuis zit ik moest daar maar heen komen.
daar aangekomen zij ze ow niks aan de hand kleine maakt et goed zal wel niks zijn
ik schoot gelijk uit me slof wat denk je nou dat ik huil omdat ik niks heb
toen kwam er een arts bij die zij dit klopt niet je heb zoveel pijn toen gingen ze maar bloedafnemen terwijl de verloskundige mij al naar huis wou sturen maar na het bloedonderzoek waar ze niks op konden vinden gaven ze maar pijnstillers zodat ik een beetjuh rustig zou worden.
helaas dat hielp niet en ze konden maar niks vinden behalve dat me ijzer weer veel te laag was maaar daar kon et niet van zijn,
savonds half 11 besloot dat de arts dat ik moest blijven dus me vriend naar huis me dochter was gelukkig bij der oma dus die merkte er niet veel van na een hoop pijnstillers en slaap pillen kwamen ze met een betadine spuit en ja hoor eindelijk ging de pijn weg en kon ik slapen,
toen de volgende dag weer bloed werd afgenomen maar weer konden ze niks vinden
kwam ook de gynocoloog langs ze keek me aan en zij je hebt een longembolie me hart sloeg over en barste in tranen uit want 8 jaar geleden werd mijn moeder ziek ze konden niks vinden de volgende dag viel ze dood neer door een longembolie
dus ik was gelijk in paniek ik me vriend bellen en op naar een ct scan en ja ze had gelijk ze longembolieen aan bijde kanten 1 gelukkig zijn ze klein zeggen ze dan maar vertrouwen heb ik er nog niet ik ga ik nu ook dood hoe moet et nu ik wil niet zonder mijn mannetje en kindjes waarvan der 1 nog niet eens is geboren
de woensdag erna mocht ik naar huis ik had 3 dagen aan de zuurstof gezeten ik kon zelf al bloedverdunners inspuiten en dat ging allemaal goed
eindelijk weer naar huis maar wie kon mij vertellen dat ik niet dood zou neer vallen?
idd niemand,maar ik moet wel positief blijven me dochtertje heeft me oook nodig
sinds ik nu thuis ben heb ik wel paar paniek aanvallen gehad en vandaag is mijn mannetje weer aan het werk gegaan dus ben ik alleen met me meissie ben wel bang dat er iets gebeurt maar die angst zal nog wel even blijven,
maar hoe en wat nu verder ik weet et niet deze week eerste bezoek aan de longarts en volgende week naar de gynocoloog
ik ben nu geen gezonde zwangere zoals zij dat zegt dus houdt et ziekenhuis mij in de gaten
nou heb ik de laatste paar dagen zoveel pijn in mijn buik door de harde buiken dat ik denk dat de kleine niet lang meer blijf zitten maar het is afwachten
ik hoop dat me angst nog weggaat maar ik weet niet et zit gewoon allemaal niet lekker
zijn er meer mensen die hier last van hebben of zin hebben mij een beetjuh moed in te praten ik kan et wel gebruiken
groetjes daisy