<p>Hi allemaal,</p><p>Dit is mijn eerste topic op dit forum. Inmiddels ben ik op het punt beland dat ik sterk de behoefte voel om mijn verhaal te delen, het even van mij af te schrijven, maar eigenlijk meer nog ben ik op zoek naar herkenning/begrip en ervaringen.</p><p>in april 2018 kwam ik er (kort na het stoppen van de pil) achter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Intens gelukkig waren we. Na een goede 8 weken echo, kregen we met de 12 weken echo te horen dat het vruchtje gestopt was met groeien (vermoedelijk rond week 9) en dat ik mij lichamelijk en emotioneel moest gaan voorbereiden op de aankomende miskraam. Deze kwam hard aan, hier hadden wij even geen rekening mee gehouden gezien mijn lichaam geen enkel signaal had afgegeven waaruit bleek dat er iets niet goed zat. Sterker nog, ik voelde mij volop zwanger. We kregen het verdrietige nieuws op vrijdag te horen en konden die maandag daarop terecht in het ziekenhuis bij de gyn om de mogelijkheden te bespreken.</p><p>De vk gaf aan dat nu ik wist dat er iets niet goed was, er een grote kans was dat mijn lichaam het vruchtje alsnog zelf zou gaan af stoten. Dit gebeurde niet. Toen we maandag bij de gyn waren bleek dat mijn lichaam er nog helemaal niet klaar voor was het vruchtje los te laten. Wat voelde ik mij in de maling genomen door mijn eigen lichaam zeg. Omdat ik perse geen curettage wilde, heb ik er voor gekozen de mk thuis op te wekken met medicatie. Een week later bij controle was mijn baarmoeder volledig leeg. Nu het lichamelijke proces achter de rug was, begon het emotionele proces.</p><p>Ondanks deze verdrietige ervaring/periode bleven mijn vriend en ik positief. Ik kon tenslotte zwanger worden dus daar hielden we ons dan ook aan vast.</p><p>afgelopen juni, een jaar na mijn mk was ik nog niet opnieuw zwanger en zijn we doorverwezen naar de gyn voor verder onderzoek. Gelukkig bij beiden geen bijzonderheden/afwijkingen gevonden wat een zwangerschap zou kunnen bemoeilijken. Een kans op een natuurlijke zwangerschap was volgens de gyn groter dan een eventueel traject starten. Mijn leeftijd (net 30) speelde volgens haar ook nog geen rol. Nog 6-12 maanden aankijken was het advies. </p><p>We gaan nu de 5de ronde in na het laatste bezoek aan de gyn en ik begin nu echt te merken dat ik de hoop/moed steeds een beetje meer begin te verliezen naar mate de maanden verstrijken en de negatieve gedachten het een beetje gaan overnemen. Toch probeer ik mij desondanks zoveel mogelijk vast te houden aan het feit dat het een keer eerder gelukt is en het dus vast opnieuw gaat lukken. Het enige wat we moeten hebben is een dosis geluk en dan nog eens een dosis geduld 
</p><p>En wat is jouw verhaal?</p><p>Liv.</p>
</p><p>En wat is jouw verhaal?</p><p>Liv.</p>