De meiden van fb weten het al, maar hier een beetje chaotische week achter de rug.
Mijn vader heeft een scooter ongeluk gehad van zondag op maandagnacht en daarna twee nachten daar verblijven. Woensdag kon ik hem gelukkig ophalen uit het ziekenhuis. Naar omstandigheden gaat het steeds beter (4 gebroken ribben en sleutelbeen) met hem. Maar wel gek om op maandagochtend te worden gebeld door je moeder met de mededeling dat je vader in het ziekenhuis ligt. Brr...
Dus ik was dinsdag op bezoek in het ziekenhuis, woensdag om mijn vader op te halen. En gister zat ik er ineens voor mijzelf.
's Morgens had ik mijn 30 weken echo, omdat de groei steeds achter liep, dus een extra controle. En ook deze keer bleek dat een van de waardes nog steeds te klein was. Omdat mijn verloskundige toch een second opinion wilde, kreeg ik een doorverwijzing voor de gynaecoloog nog diezelfde middag. Ze wilde gewoon dat er iemand extra mee zou kijken, maar verwachte geen gekke dingen.
Dus ik in de middag met mijn man naar het ziekenhuis. Was wel ff schakelen, heb anders nooit was en dat zit je daar ineens. Eenmaal daar, intake gehad, even voelen en luisteren. Toch ook daar maar een echo maken. En daar blijkt onze kleine meid toch nog kleiner als verwacht (zit rond de p3-p5 lijn). Doorbloeding van de placenta, navelstreng, vruchtwater en mijn bloeddruk, lijken op dit moment allemaal in orde. En ze kunnen dus op dit moment geen oorzaak vinden voor de groeiachterstand.
Om een lang verhaal kort te maken, kregen we in het ziekenhuis te horen dat we per direct onder hun toezicht vallen en dat we dinsdag een GUO (uitgebreide echo) hebben en die week erna in ieder geval nog echo. Om te kijken of ze een oorzaak kunnen vinden.
Kan op dit moment nog van alles zijn, zeg maar alles tussen niets aan de hand - ze is gewoon klein - tot (in het ergste geval) een chromosomale afwijking.
Maar wel is dat de kans dat ook ik ingeleid ga worden met 37 weken (en ook een oktober mama wordt) steeds groter aan het worden. Dat zei namelijk zowel mijn eigen verloskundige als de gynaecoloog.
Maar goed, het enige dat ik dus weet is dat ze op dit moment niets weten en dus ook niets afwijkends. Zo lastig alleen dat je er niets aan of mee kan. Probeer wel zo positief mogelijk te blijven en gelukkig is het al snel dinsdag. Dan hopelijk meer duidelijkheid...
Mijn vader heeft een scooter ongeluk gehad van zondag op maandagnacht en daarna twee nachten daar verblijven. Woensdag kon ik hem gelukkig ophalen uit het ziekenhuis. Naar omstandigheden gaat het steeds beter (4 gebroken ribben en sleutelbeen) met hem. Maar wel gek om op maandagochtend te worden gebeld door je moeder met de mededeling dat je vader in het ziekenhuis ligt. Brr...
Dus ik was dinsdag op bezoek in het ziekenhuis, woensdag om mijn vader op te halen. En gister zat ik er ineens voor mijzelf.
's Morgens had ik mijn 30 weken echo, omdat de groei steeds achter liep, dus een extra controle. En ook deze keer bleek dat een van de waardes nog steeds te klein was. Omdat mijn verloskundige toch een second opinion wilde, kreeg ik een doorverwijzing voor de gynaecoloog nog diezelfde middag. Ze wilde gewoon dat er iemand extra mee zou kijken, maar verwachte geen gekke dingen.
Dus ik in de middag met mijn man naar het ziekenhuis. Was wel ff schakelen, heb anders nooit was en dat zit je daar ineens. Eenmaal daar, intake gehad, even voelen en luisteren. Toch ook daar maar een echo maken. En daar blijkt onze kleine meid toch nog kleiner als verwacht (zit rond de p3-p5 lijn). Doorbloeding van de placenta, navelstreng, vruchtwater en mijn bloeddruk, lijken op dit moment allemaal in orde. En ze kunnen dus op dit moment geen oorzaak vinden voor de groeiachterstand.
Om een lang verhaal kort te maken, kregen we in het ziekenhuis te horen dat we per direct onder hun toezicht vallen en dat we dinsdag een GUO (uitgebreide echo) hebben en die week erna in ieder geval nog echo. Om te kijken of ze een oorzaak kunnen vinden.
Kan op dit moment nog van alles zijn, zeg maar alles tussen niets aan de hand - ze is gewoon klein - tot (in het ergste geval) een chromosomale afwijking.
Maar wel is dat de kans dat ook ik ingeleid ga worden met 37 weken (en ook een oktober mama wordt) steeds groter aan het worden. Dat zei namelijk zowel mijn eigen verloskundige als de gynaecoloog.
Maar goed, het enige dat ik dus weet is dat ze op dit moment niets weten en dus ook niets afwijkends. Zo lastig alleen dat je er niets aan of mee kan. Probeer wel zo positief mogelijk te blijven en gelukkig is het al snel dinsdag. Dan hopelijk meer duidelijkheid...