ruzie met je kind....

A

Anoniem

Guest
hallo, ik ben louise en ik lees hier al mee sinds ik zwanger ben.....
veel leuke verhalen, tips en ideeen via jullie, maar nu heb ik ook een vraag:

ik heb een dochtertje van nu 11 maanden en ze is  pas ziek geweest, 4 dagen hoge koorts en de zesde ziekte als eindresultaat. als ze ziek zijn krijgen ze natuurlijk altijd een beetje extra aandacht, maar sindsdien is het einde zoek.....
ze wil alleen maar mama mama en mama, niks en niemand is meer goed en ik kan zelfs niet naar de wc...dan gaat ze al heel hard huilen.
nu heb ik alles al geprobeerd negeren, extra aandacht schenken, door de laten zien mama gaat niet weg en alles wat ik doe benoemen ( of ze het begrijpt weet ik niet, maar ach ) en ook boos worden, maar niks helpt.
ook bij alles wat ik doe is ze zo onwijs tegendraads, gelijk gillen en boos worden als mevrouw iets niet wil. moet ik dit nou negeren of boos worden, om toch te laten merken dat het geen goed gedrag is van haar.....??

nu mijn vraag heeft iemand tips voor mij, want ben inmiddels aardig moedeloos...vandaag hadden we een verjaardag en ze heeft anderhalf uur gemoppert en gepiept, heel vervelend,want het is altijd zo;n lief wijffie geweest en nu schaam ik me gewoon een beetje zo op zo;n verjaardag, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar het is gewoon moeilijk, je wilt met je kindje pronken en dat is op deze manier niet zo leuk....thuis kan ze dan daarna weer heerlijk spelen als mama maar in de beurt is!!

sorry voor het lange verhaal, maar hoop op tips!!
alvast bedankt!!
liefs louise
 
Hiya Louise,

Begrijp heel goed wat je bedoelt hoor, je wilt even met je mooie meis pronken en het is alleen maar gehuil en gemopper. Ik denk trouwens dat het niet perse hoeft te liggen aan de extra aandacht die ze kreeg toen ze ziek was....rond 11 maanden is ook gewoon weer tijd voor een sprong in de ontwikkeling, en ik merk aan mijn zoon dat ie er net weer een beetje bovenop komt, maar hij was ook ineens een paar weken erg eenkennig en hangerig en boos op alles en niks. Niet goed willen eten en slapen. Hier duurt het meestal maar een week of 4/5 en halverwege wordt het alweer beter. Dus vaak tot 10 tellen en diep ademhalen is mijn advies. Oh en wat voor mij ook een beetje helpt, i.p.v de hele dag "NEE" te moeten zeggen als Max aan dingen zit die niet mogen, pak ik het nu kalm van hem af en zeg 'dank je wel" het maakt voor hem niet zoveel uit...maar ik voel me een stuk minder negatief.

Succes, ilja mv Maximus 30-08-2006
 
Zal inderdaad met een sprongetje te maken hebben. Tijs zit er nu ook weer middenin, hij wordt a.s. donderdag 1. Als ik al maar omdraai, dan begint hij al te huilen. Ik loop dan gewoon door, want even later gaat hij gewoon zitten spelen alsof er niets aan de hand is. Hij is zeer duidelijk aan het uitproberen. En helaas voor hem trappen wij er allemaal niet in. Voor mij is in ieder geval heel duidelijk wanneer hij aan het uitproberen is, of wanneer er daadwerkelijk wat aan de hand is of wanneer hij gewoon even wil knuffelen, wat we dan uiteraard wel doen.
Tegen je kind tekeer gaan heeft geen zin, dan raakt hij/zij alleen maar opstandiger en gaat nog harder huilen, schreeuwen of gillen. Probeer zelf in ieder geval rustig te blijven (valt niet altijd mee, ik weet er alles van), maar wij hebben gemerkt dat een rustige aanpak het beste werkt.

Veel succes ermee, en onthoud dat het een fase is van een paar weken. Je merkt vanzelf als ze over het "hoogtepunt" van het sprongetje heen is, dan gaat het allemaal weer veel makkelijker. Luistert ze weer veel beter, is niet zo hangerig en huilerig en is weer veel zelfstandiger.

Groetjes,
mama van Tijs
 
Ik denk ook dat het een sprongetje is hoor. Julian (11 maanden en een paar dagen) is er net doorheen en een heel stuk vrolijker en zelfstandiger alweer. Minder hangerig. Slaapt weer beter (hoewel dat ook best goed ging) en eet nu ook zijn brood op (de rest ging wel goed).
Hij heeft nu weer wat nieuwe vaardigheden: werkt mee met aan- en uitkleden, kan dingen heel gericht verplaatsen (beker terugzetten op tafel, iets in een bakje doen etc.) en brabbelt nu nieuwe lettergrepen.

Waarschijnlijk is het dus tijdelijk!

Groetjes,
Ellen mv Julian
 
Super herkenbaar!

Mijn dochter wil alleen maar bij mij, om gek van te worden. En als ik daarover tegen mensen klaag kijken ze je zo verbaasd aan.... dat is toch fijn dat ze zo veel van je houdt! Nou, van mij mag het wel een beetje minder met die liefde voor mama.

maar, het goede nieuws is: als ik er niet ben speelt ze heel blij en is ze goedlachs en tevreden. Het huilen is alleen maar als 1) ik bezig ben weg te gaan of 2) ik haar negeer. Dus als ik haar bij iemand anders (ook papa) op schoot probeer te dumpen of gewoon effe wil koken of plassen KRIJSEN! maar als ik haar bij het KDV, papa of oma of zo achterlaat en echt weg ga is ze binnen een paar minuten helemaal tevreden en blij aan het spelen.
Sterkte!

Barbara, mv Mirne (15 juli)
 
Heel herkenbaar Geert is er ook al weer doorheen geb 11-06 en heeft na het gedrein met 11 maanden ( hij vond opa ineens niet leuk en wat andere mensen ) ging huilen toen ik hem bij mijn ouders bracht, besefte ineens dat ik weg ging en reageerde helemaal niet zo soepeltjes meer ook niet onder de indruk als ik met een serieus gezicht wat verbood. nu kan hij inderdaad lopen, kieke boe, beter praten klimmen, en snapt als ik naar de sleutels pak dat we weg gaan hij gaat naar zijn schoenen toe dan en voor de deur zitten (alsof ik hem zou vergeten?) Alleen het verbieden heeft echt nog geen enkele zin. maar in plaats van nee, inderdaad zeggen geef maar aan mama doet hij een kastje open zeg je dat hij het dicht mag doen vinden ze leuk. gaat hij de verkeerde de kant op roep ik kiekeboe komt hij snel terug om te kijken waar ik ben en zo meer truckjes om af te leiden. daar zouden we een boek van moeten maken, want gillen, tikjes geven en alle andere onmacht dingen daar schiet je niets mij op dan een heel lelijk gevoel over jezelf.
maar een time out. hoe raar het ook klinkt vinden ze nu ook echt niet leuk. al is het maar 1 minuut. het helpt echt. nu scheelt het dat hij een zus heeft van 3. die ook erg nieusgierig was en veeeeeeeel te zelfstandig. die keek niet waar ik bleef maar of ik het zag wat ze deed. en dan was ze weg. nu weet ik uit ervaring dat pas na het tweede jaar +/- 2 jaar 2 maanden ze besef krijgen over dat het echt niet mag. die zat buiten op een bankje naast een lege krat bier te kijken ( ik stiekem achter het gordijn in de gaten houden) en toen zei ze; nee amber mag niet is van papa. ik heb een sprongetje in de lucht gemaakt. niet om jullie te ontmoedigen hoor. maar de truukjes doos heb je voorlopig nog nodig!
 
en als je het echt niet meer trekt er geen bloed meer onder je nagels vandaan kan, even buiten gaan staan en lekker huilen. of de babyfoon naar je man gooien (of mee nemen als hij het trekt)  's avonds en lekker bij je vriendin gaan zitten help ook erg. of je moeder bellen ! maar ja dan moet je wel tegen het antwoord kunnen... lekker he ik had er drie...
maar jij was wel het liefste PS schoonmoeder beweert dat  mijn man ook de liefste was. tja van wie hebben ze het dan
   
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan