Mijn man en ik hebben afgelopen weekend ruzie gehad waar ik mij maar niet overheen kan zetten. De aanleiding was dat hij zaterdag pas tegen 13u opstond en een etentje dat ik had afgezegd omdat ik te moe was.
Even wat context:
Zijn lang uitslapen ieder weekend is al heel lang een punt van discussie. Hij heeft jaren in de horeca gewerkt, heeft intussen wel al 10 jaar een job met vroege en late shiften en werkt om de 14 dagen nog op café. In de weekends is hij gemiddeld minstens 2 avonden weg (meestal op café) en door de week 1 à 2 keer, soms meer als hij de late shift heeft.
Hij doet wel altijd boodschappen en kookt iedere dag, zet de vuilniszakken buiten en ruimt tussendoor wat op en maait af en toe het gras. Al de rest van het huishouden, de tuin én de zorg voor ons eerste kind kwam volledig op mij terecht. Ik bracht haar iedere ochtend naar de opvang, legde haar iedere avond in bed, deed haar in bad, stond ‘s nachts op, stond ook iedere weekendochtend met haar op, deed uitstapjes met haar, zorgt dat ze kleren heeft enz. Mijn man speelde wel met haar. In de weekends moest ik niet verwachten dat hij opstond voor 12u. En in de namiddagen had hij nooit zin om een uitstapje mee te doen.
Hoewel deze situatie mij regelmatig frustreerde, legde ik mij er meestal bij neer. Na tig keren de discussie te zijn aangegaan, was ik het moe en door de jaren heen is hij wel meer gaan doen in het huishouden.
Tijdens de eerste 7 weken na de geboorte van ons tweede kind, nu 8 weken, nam mijn man wel heel veel taken op zich en hebben we een paar uitstapjes gedaan met ons vier. Ik was positief verrast en héél dankbaar en heb dat ook meermaals uitgesproken naar hem en naar onze vrienden.
Over de ruzie:
Ik had donderdag en vrijdag totaal geen rust gehad door slechte nachten en de baby die overdag nauwelijks sliep (3 uur verdeeld over stukjes tussen 7u30 en 22u). Ik was dus stikop.
Mijn man slaapt ‘s nachts trouwens overal door en was donderdag en vrijdag nadat hij onze dochter naar school had gebracht, gewoon tot 12u terug in zijn bed gekropen. Vrijdag heb ik hem om 12u40 wakker gemaakt omdat hij anders te laat op zijn werk zou zijn.
Vrijdag was ik zelf zó moe dat ik de boel de boel heb gelaten en gewoon ben gaan slapen om 20u30 (om uiteindelijk door de baby pas tegen 22u echt te kunnen slapen).
Hij had de rommel gezien, was boven komen kijken en zag mij slapen met een koptelefoon op en wist dus dat het een zware dag was geweest (dat vertelde hij mij de dag nadien). Hij heeft toen nog alles opgeruimd.
Maar de dag erna stond hij pas op om 12u50, dus was ik boos. We gingen normaal ook een etentje voor onze ouders doen, maar dat had ik tegen 12u afgezegd omdat ik te moe was en het niet zag zitten om de hele namiddag nog daarmee bezig te zijn. Dat zei ik tegen mijn man en daar werd hij zó kwaad van. Hij had zijn hele dag gepland naar dat etentje, had al dagen nagedacht wat hij zou maken, welke wijn erbij, ging het gras nog maaien en had zelfs bloemen voor mij besteld met ‘Voor de beste mama’ erop. Hij geloofde totaal niet dat ik het etentje had afgezegd omdat ik moe was, volgens hem had ik dat gedaan omdat ik boos was op hem omdat hij zo laat was opgestaan. Hij verweet mij ook nog dat de afgelopen weken dat hij zoveel had gedaan, weeral niet meer meetelden. Dat ik hem ook eens iets moest gunnen (hij mag áltijd alles doen: op café gaan, met vrienden afspreken, de dag erna uitslapen, als ik zelf al iets gepland had moest ik zelf een babysit regelen zodat ik kon gaan, en als hij wel thuis bleef, kon ik alsnog ‘s ochtends vroeg op staan voor ons kind, want de ochtendshift zit niet in zijn oppaspakket). En tussendoor kreeg ik nog vanalles over mij heen. Hij is vervolgens gaan winkelen, heeft eten gemaakt en in de tuin gewerkt… en heeft mij en onze kinderen de hele dag genegeerd. Ik stond er die dag dus van ‘s morgens tot ‘s avonds alleen voor met de kinderen, kreeg geen rust. Hij wilde zelfs niet samen met ons eten.
Toen ik het er 2 dagen later terug met hem over wilde hebben, bleef hij bij zijn standpunt dat hij boos en teleurgesteld was dat ik het etentje had afgezegd. Ik heb zelfs nog sorry daarvoor gezegd. Van zijn kant kwam niks, geen begrip, want “ik had ook nooit begrip voor hem”. En ik kan ook niet begrijpen dat dat stomme etentje zo veel belangrijker was dan mijn vermoeidheid. Dat ik niets aan die avond gehad zou hebben, gaat er bij hem niet in.
We doen ondertussen wel normaal tegen elkaar, maar warm kan je de sfeer in huis niet noemen.
Ik blijf met een gevoel zitten alsof wat ik de afgelopen 2,5 jaar heb gedaan niks voorstelt. En die bloemen heb ik niet meer gekregen. Hoewel ze betaald waren was hij te boos/koppig om ze later toch nog te gaan halen. Hij wilde ook niet zeggen waar hij ze had gekocht, dan was ik ze desnoods zelf gaan halen. Daardoor heb ik het gevoel dat ik ze volgens hem inderdaad niet verdien, dat ik volgens hem helemaal fout was door dat etentje af te zeggen, dat ik geen reden tot klagen heb en maar gewoon moet doordoen.
Wat moet ik doen? Erover praten wil hij niet meer, er is geen wederzijds begrip en het loslaten lukt mij ook maar niet.
Even wat context:
Zijn lang uitslapen ieder weekend is al heel lang een punt van discussie. Hij heeft jaren in de horeca gewerkt, heeft intussen wel al 10 jaar een job met vroege en late shiften en werkt om de 14 dagen nog op café. In de weekends is hij gemiddeld minstens 2 avonden weg (meestal op café) en door de week 1 à 2 keer, soms meer als hij de late shift heeft.
Hij doet wel altijd boodschappen en kookt iedere dag, zet de vuilniszakken buiten en ruimt tussendoor wat op en maait af en toe het gras. Al de rest van het huishouden, de tuin én de zorg voor ons eerste kind kwam volledig op mij terecht. Ik bracht haar iedere ochtend naar de opvang, legde haar iedere avond in bed, deed haar in bad, stond ‘s nachts op, stond ook iedere weekendochtend met haar op, deed uitstapjes met haar, zorgt dat ze kleren heeft enz. Mijn man speelde wel met haar. In de weekends moest ik niet verwachten dat hij opstond voor 12u. En in de namiddagen had hij nooit zin om een uitstapje mee te doen.
Hoewel deze situatie mij regelmatig frustreerde, legde ik mij er meestal bij neer. Na tig keren de discussie te zijn aangegaan, was ik het moe en door de jaren heen is hij wel meer gaan doen in het huishouden.
Tijdens de eerste 7 weken na de geboorte van ons tweede kind, nu 8 weken, nam mijn man wel heel veel taken op zich en hebben we een paar uitstapjes gedaan met ons vier. Ik was positief verrast en héél dankbaar en heb dat ook meermaals uitgesproken naar hem en naar onze vrienden.
Over de ruzie:
Ik had donderdag en vrijdag totaal geen rust gehad door slechte nachten en de baby die overdag nauwelijks sliep (3 uur verdeeld over stukjes tussen 7u30 en 22u). Ik was dus stikop.
Mijn man slaapt ‘s nachts trouwens overal door en was donderdag en vrijdag nadat hij onze dochter naar school had gebracht, gewoon tot 12u terug in zijn bed gekropen. Vrijdag heb ik hem om 12u40 wakker gemaakt omdat hij anders te laat op zijn werk zou zijn.
Vrijdag was ik zelf zó moe dat ik de boel de boel heb gelaten en gewoon ben gaan slapen om 20u30 (om uiteindelijk door de baby pas tegen 22u echt te kunnen slapen).
Hij had de rommel gezien, was boven komen kijken en zag mij slapen met een koptelefoon op en wist dus dat het een zware dag was geweest (dat vertelde hij mij de dag nadien). Hij heeft toen nog alles opgeruimd.
Maar de dag erna stond hij pas op om 12u50, dus was ik boos. We gingen normaal ook een etentje voor onze ouders doen, maar dat had ik tegen 12u afgezegd omdat ik te moe was en het niet zag zitten om de hele namiddag nog daarmee bezig te zijn. Dat zei ik tegen mijn man en daar werd hij zó kwaad van. Hij had zijn hele dag gepland naar dat etentje, had al dagen nagedacht wat hij zou maken, welke wijn erbij, ging het gras nog maaien en had zelfs bloemen voor mij besteld met ‘Voor de beste mama’ erop. Hij geloofde totaal niet dat ik het etentje had afgezegd omdat ik moe was, volgens hem had ik dat gedaan omdat ik boos was op hem omdat hij zo laat was opgestaan. Hij verweet mij ook nog dat de afgelopen weken dat hij zoveel had gedaan, weeral niet meer meetelden. Dat ik hem ook eens iets moest gunnen (hij mag áltijd alles doen: op café gaan, met vrienden afspreken, de dag erna uitslapen, als ik zelf al iets gepland had moest ik zelf een babysit regelen zodat ik kon gaan, en als hij wel thuis bleef, kon ik alsnog ‘s ochtends vroeg op staan voor ons kind, want de ochtendshift zit niet in zijn oppaspakket). En tussendoor kreeg ik nog vanalles over mij heen. Hij is vervolgens gaan winkelen, heeft eten gemaakt en in de tuin gewerkt… en heeft mij en onze kinderen de hele dag genegeerd. Ik stond er die dag dus van ‘s morgens tot ‘s avonds alleen voor met de kinderen, kreeg geen rust. Hij wilde zelfs niet samen met ons eten.
Toen ik het er 2 dagen later terug met hem over wilde hebben, bleef hij bij zijn standpunt dat hij boos en teleurgesteld was dat ik het etentje had afgezegd. Ik heb zelfs nog sorry daarvoor gezegd. Van zijn kant kwam niks, geen begrip, want “ik had ook nooit begrip voor hem”. En ik kan ook niet begrijpen dat dat stomme etentje zo veel belangrijker was dan mijn vermoeidheid. Dat ik niets aan die avond gehad zou hebben, gaat er bij hem niet in.
We doen ondertussen wel normaal tegen elkaar, maar warm kan je de sfeer in huis niet noemen.
Ik blijf met een gevoel zitten alsof wat ik de afgelopen 2,5 jaar heb gedaan niks voorstelt. En die bloemen heb ik niet meer gekregen. Hoewel ze betaald waren was hij te boos/koppig om ze later toch nog te gaan halen. Hij wilde ook niet zeggen waar hij ze had gekocht, dan was ik ze desnoods zelf gaan halen. Daardoor heb ik het gevoel dat ik ze volgens hem inderdaad niet verdien, dat ik volgens hem helemaal fout was door dat etentje af te zeggen, dat ik geen reden tot klagen heb en maar gewoon moet doordoen.
Wat moet ik doen? Erover praten wil hij niet meer, er is geen wederzijds begrip en het loslaten lukt mij ook maar niet.
succes!