Eigenlijk heb ik sinds ons kleintje er is geregeld ruzie met mijn partner.
Ik heb het gevoel dat hij mij ondermijnd hoe zwaar ik het heb. Hij vind het allemaal wel meevallen, ja.. die ene keer dat jij haar in bed legt.
Maar ook over onze ouders, die geregeld vervelend ongevraagd advies geven of tijdens onze kraamtijd geregeld onaangekondigd super vroeg ineens voor de deur stonden.
Ik geef borstvoeding dus als ze snachts wakker word dan ben ik met haar bezig terwijl mijn partner doorslaapt. En dan sochtends koffie voor zichzelf zetten en zelf als eerste gaan douchen.. het is nooit is “kom maar met haar dan kan jij douchen” of “wil je ook wat te drinken”. Ik heb ook een nieuwe baan waar ik af en toe savonds moet werken en zijn eerste reactie “niet teveel savonds hoor, anders heb ik geen leven” terwijl ik andersom als hij werkt ook heel de dag met haar ben…
Omdat ze niet goed slaapt is het mij echt een beetje aan het opbreken en ik heb al geen steun van familie want die zeggen “gewoon laten liggen en laten huilen, van oppakken verwen je ze teveel” en nu dus ook niet van mijn vriend want het valt allemaal wel mee en ik ben depressief en ik moet hulp zoeken en oja, vandaag zei die nog even “ja je kan niet heel de dag tv kijken” TV KIJKEN!? Ik schoot uit me vel! Ik zou er alles voor over hebben om gewoon op een normaal tempo het huishouden is te kunnen doen en niet als een soort malloot op het moment dat ze even met zichzelf speelt of 30 minuten slaapt.
Ik merk wel dat ik veeeeeel meer overprikkeld ben, maar tot hij is een dag in mijn schoenen staat vind ik het bizar dat hij zegt dat het wel meevalt en ik hulp moet zoeken…
Ik heb het gevoel dat hij mij ondermijnd hoe zwaar ik het heb. Hij vind het allemaal wel meevallen, ja.. die ene keer dat jij haar in bed legt.
Maar ook over onze ouders, die geregeld vervelend ongevraagd advies geven of tijdens onze kraamtijd geregeld onaangekondigd super vroeg ineens voor de deur stonden.
Ik geef borstvoeding dus als ze snachts wakker word dan ben ik met haar bezig terwijl mijn partner doorslaapt. En dan sochtends koffie voor zichzelf zetten en zelf als eerste gaan douchen.. het is nooit is “kom maar met haar dan kan jij douchen” of “wil je ook wat te drinken”. Ik heb ook een nieuwe baan waar ik af en toe savonds moet werken en zijn eerste reactie “niet teveel savonds hoor, anders heb ik geen leven” terwijl ik andersom als hij werkt ook heel de dag met haar ben…
Omdat ze niet goed slaapt is het mij echt een beetje aan het opbreken en ik heb al geen steun van familie want die zeggen “gewoon laten liggen en laten huilen, van oppakken verwen je ze teveel” en nu dus ook niet van mijn vriend want het valt allemaal wel mee en ik ben depressief en ik moet hulp zoeken en oja, vandaag zei die nog even “ja je kan niet heel de dag tv kijken” TV KIJKEN!? Ik schoot uit me vel! Ik zou er alles voor over hebben om gewoon op een normaal tempo het huishouden is te kunnen doen en niet als een soort malloot op het moment dat ze even met zichzelf speelt of 30 minuten slaapt.
Ik merk wel dat ik veeeeeel meer overprikkeld ben, maar tot hij is een dag in mijn schoenen staat vind ik het bizar dat hij zegt dat het wel meevalt en ik hulp moet zoeken…