Dag allen,
Mijn partner en ik zitten nogal in een dilemma wat betreft ons zoontje. Ik kan me voorstellen dat je bij de titel meteen denkt: natuurlijk ga je 's nachts naar je kind als het huilt. Maar zo simpel is het bij ons niet.
Ons zoontje van vier wordt bijna elke nacht huilend, soms schreeuwend wakker. Minimaal één keer, soms vaker. Dit is al zo zolang we ons kunnen herinneren. Wij zijn altijd naar hem toegegaan als hij huilend wakker wordt, maar het punt is dat hij ons er dan niet bij wil hebben, en het schreeuwen alleen maar erger wordt. Wat er dus gebeurt: hij wordt huilend wakker en roept om één van ons. Mijn partner of ik gaat naar hem toe om hem te troosten, maar dan schreeuwt hij dat we weg moeten gaan. We hebben al van alles geprobeerd: er toch naast blijven zitten tot hij slaapt, op de gang gaan zitten, zachtjes tegen hem praten, een slaapmuziekje opzetten. Wat we ook doen, negen van de tien keer mondt het uit in een schreeuwbui die soms wel een uur duurt.
Nu had ik, zo'n twee maanden geleden bedacht, om hem van tevoren uit te leggen dat we 's nachts niet meer komen als hij ons roept. Mijn partner was sceptisch, maar welja: het huilen/schreeuwen duurt dan 10 tot 15 minuten, maar dan valt hij vanzelf weer in slaap. Voor onze (mentale) gezondheid is dit beter, omdat we niet elke nacht een uur slaap missen, maar ik vraag me toch af of hij hierdoor geen (hechtings)probleem krijgt. Wat als je 's nachts iemand nodig hebt en er wordt niet op je gereageerd?
Als het naar hem toe gaan als hij huilt hem gerust zou stellen zouden we natuurlijk nooit overwegen om niet meer te gaan. Het punt is gewoon dat het niet helpt, maar alleen maar erger wordt.
Wat zouden jullie doen? Stoïcijns blijven gaan, ook al zit je dan een uur met een schreeuwend kind (ga weg, kom terug, ik wil dit, ik wil dat, je moet dit voor me doen, ik wil alleen zijn etc), of hem zichzelf zelf in slaap laten huilen? Voor mij is het een onmogelijk dilemma.
We hebben er natuurlijk al vaak overdag met hem over gesproken, maar dat helpt niet. Professionele hulp hebben we ook gezocht, maar die willen vooral de obstakels overdag aanpakken, vandaar mijn vraag hier aan jullie. Ik ben benieuwd!
Mijn partner en ik zitten nogal in een dilemma wat betreft ons zoontje. Ik kan me voorstellen dat je bij de titel meteen denkt: natuurlijk ga je 's nachts naar je kind als het huilt. Maar zo simpel is het bij ons niet.
Ons zoontje van vier wordt bijna elke nacht huilend, soms schreeuwend wakker. Minimaal één keer, soms vaker. Dit is al zo zolang we ons kunnen herinneren. Wij zijn altijd naar hem toegegaan als hij huilend wakker wordt, maar het punt is dat hij ons er dan niet bij wil hebben, en het schreeuwen alleen maar erger wordt. Wat er dus gebeurt: hij wordt huilend wakker en roept om één van ons. Mijn partner of ik gaat naar hem toe om hem te troosten, maar dan schreeuwt hij dat we weg moeten gaan. We hebben al van alles geprobeerd: er toch naast blijven zitten tot hij slaapt, op de gang gaan zitten, zachtjes tegen hem praten, een slaapmuziekje opzetten. Wat we ook doen, negen van de tien keer mondt het uit in een schreeuwbui die soms wel een uur duurt.
Nu had ik, zo'n twee maanden geleden bedacht, om hem van tevoren uit te leggen dat we 's nachts niet meer komen als hij ons roept. Mijn partner was sceptisch, maar welja: het huilen/schreeuwen duurt dan 10 tot 15 minuten, maar dan valt hij vanzelf weer in slaap. Voor onze (mentale) gezondheid is dit beter, omdat we niet elke nacht een uur slaap missen, maar ik vraag me toch af of hij hierdoor geen (hechtings)probleem krijgt. Wat als je 's nachts iemand nodig hebt en er wordt niet op je gereageerd?
Als het naar hem toe gaan als hij huilt hem gerust zou stellen zouden we natuurlijk nooit overwegen om niet meer te gaan. Het punt is gewoon dat het niet helpt, maar alleen maar erger wordt.
Wat zouden jullie doen? Stoïcijns blijven gaan, ook al zit je dan een uur met een schreeuwend kind (ga weg, kom terug, ik wil dit, ik wil dat, je moet dit voor me doen, ik wil alleen zijn etc), of hem zichzelf zelf in slaap laten huilen? Voor mij is het een onmogelijk dilemma.
We hebben er natuurlijk al vaak overdag met hem over gesproken, maar dat helpt niet. Professionele hulp hebben we ook gezocht, maar die willen vooral de obstakels overdag aanpakken, vandaar mijn vraag hier aan jullie. Ik ben benieuwd!