Hoi Sarah,
Dank voor je bericht.
Ik neem even de tijd om te schrijven ;-)
Ik heb een bevalling van meer dan 35 uur gehad. Er was geen vruchtwater meer dus werd ik ingeleid. Ik had al snel iedere 2 min. weeën maar kreeg maar geen ontsluiting. Ik had veel pijn maar kon de weeën goed opvangen. Ik kreeg infuus, ook met vocht want door het ontbreken van vruchtwater (beschermd normaal de baby) voelde zij ook de weeën. Op een gegeven moment was het dag 2 en ik was kapot. Men gaf mij een slaapmiddel en een morfinespuit maar deed me niks. Op een gegeven moment voelde ik dat het niet goed ging met mijn meisje, dit gaf ik ook aan. Ik vroeg om een keizersnede, maar zij vonden dat er geen foetale nood was dus werd afgewezen. Ze gingen me een tweede keer inleiden. Daar ik al lang bezig was gaven ze me de ruggenprik, tot drie keer toe moest er geprikt worden.........................niet normaal! Door de ruggenprik kreeg ik koorts en daardoor antibiotica. Heeft even geholpen maar opeens hielp me dat ook niet meer, maar gelukkig de ontsluiting begon en ging toen rap en ik mocht persen. Mila werd geboren met longen en mond vol meconium (teken van stress in buik), hebben ze eerst uitgezogen en daarna op mijn borst gelegd. Mila kreunde dus hebben ze de kinderarts erbij gehad en is ze naar de intensive care gebracht. Mila had een infectie waarschijnlijk door mijn koorts. Ik werd gehecht en gewassen, thee, beschuitje en werd daarna naar Mila gebracht. Ze lag in couveuse. Ik werd naar kraamafdeling gebracht. Een aantal uren later leek alles goed te gaan met Mila maar opeens kreeg ze gemene consulten (epilepsie aanvallen) vele onderzoeken volgden. Uiteindelijk heeft Mila 3 weken in het ziekenhuis gelegen en ik een week. Hele zware tijd om je meisje zo aan de slangen in de couveuse te zien liggen. Daarbij ook nog al die verschrikkelijke onderzoeken..................
Er is gebleken dat Mila een herseninfarct heeft gehad tijdens de bevalling (had ik toch goed aangevoeld, moederinstinct) Daarbij is er hersenbeschadiging ontstaan en epilepsie. Mila heeft vanaf geboorte zware medicatie gekregen, maar gisteren de laatste dosis. Is heel agressief spul en we gaan kijken of het nog nodig is. Ik heb 6 weken afgebouwd, was afzien.....................
Mijn exvriend was bij de bevalling aanwezig. Ook al waren wij tijdens de zwangerschap al uitelkaar, ik wilde hem de geboorte van zijn kind niet ontnemen.
Ook mijn moeder was aanwezig. Ze hebben me allebei heel goed gesteund tijdens bevalling en ook in het ziekenhuis, maar was ook voor hun verschrikkelijk om mee te moeten maken. Ook de tijd dat ik in het ziekenhuis lag en daarna in rolstoel naar huis ging. Geen kraamweek gehad want ziekenhuis tijd trekken ze van die dagen af.
Toen ik eenmaal thuis was heeft mijn ex nog hier in huis geholpen en ook toen Mila eenmaal naar huis mocht is hij ook nog een week gebleven. Ben ik ook dankbaar voor. Toch merkte ik al aan hem dat hij die verantwoording niet wil en zijn eigen gang wil gaan. Dus heb ik besloten om het dan ook echt alleen te doen, hoe moeilijk ook omdat ik zelf nog niet op de been was, maar is uiteindelijk toch gelukt! Met hulp van mijn ouders die dichtbij wonen. Mijn ex ziet Mila een paar uurtjes per week. Ik doe het allemaal alleen en dat vind ik nu prima zo.
Mila doet het heel goed. Is een speciaal meisje maar hersteld zich goed. Of ze nog aanvallen zal krijgen zal de tijd uit moeten wijzen. Nu is het vooral GENIETEN! Want we hebben de eerste weken zonder elkaar moeten doen. We hebben een hele speciale band
Ik heb vele lieve mensen om me heen die op Mila willen passen, toch heb ik haar graag zelf bij me en gaat ze een dag in de week naar mijn ouders toe.
Sarah, ik kom nu terug bij jouw verhaal:
Hoewel je er alleen voor staat, voel ik de kracht en liefde voor je kind uit je woorden stralen.
Ik begrijp heel goed hoe zwaar het kan zijn en hoe fijn en geweldig het ook kan zijn. Ja, ook het opvoeden op jouw manier en zelf kunnen bepalen is een voordeel hoewel het ook fijn zou zijn om deze zaken, zoals ook normaal in relaties en huwelijken gebeurd, met je man te kunnen bespreken. Samen te delen. Dat mis ik wel.
Dat het je zwaar valt als enige moeder tussen vrienden kan ik me heel goed voorstellen. Jij bent verandert, je bent moeder geworden, je staat anders in het leven, hebt andere gespreksstof ook, meer verantwoording etc. Het is moeilijk voor een niet-ouder dit te begrijpen, kan wel inleven maar echt voelen/ervaren hoe het is, wat er allemaal bij komt kijken, kunnen ze niet. Daarvoor moet je zelf ouder zijn. Ik heb een grote vriendenkring waaronder maar twee geen kind hebben en de rest van de groep mensen wel. Dus dat is toch anders.
Ik vind het grappig te lezen dat je zonder dat je het in de gaten hebt die geluidjes bent aan het maken. haha
Ik betrap me er zelf vaak op dat ik constant kinderliedjes ben aan het zingen. Zelfs in de supermarkt!
Het is belangrijk dat je buiten het moederzijn ook aan jezelf moet denken. Daarom heb ik van 1 dag in de week een oma en opa dag gemaakt, zodat ik die dag voor mezelf heb. Energie kan opladen. Huishouden doen, boodschappen en ook eens met een vriendin de stad in kan om te gaan winkelen of terrasje te pikken.
Als ik goed voor mezelf zorg kan ik ook goed voor Mila zorgen.
Hoe oud is jouw meisje?
Warme groet Mo
