Schaambot gebroken tijdens mijn bevalling!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Zaterdag 14 januari 2006 4.45 uur wordt ik wakker van een vreemde steek in mijn buik. Ik was 13 januari uitgeteld en mijn buik was al zo lang aan het rommelen dat ik nu niet meer geloofde dat ik een wee had. Ik ging dan ook naar het toilet en kroop weer mijn bed in. Toen opnieuw zo'n steek. Ik heb een tijdje wakker gelegen in mijn bed en na een half uurtje om de 5 minuten ongeveer zo'n steek gevoeld te hebben wist ik het nog niet  zeker. Ik kon niet meer slapen en ben toen maar naar beneden gegaan en heb een DVD opgezet met een klokje naast de bank. Weer een half uur later wist ik het echt zeker en heb ik mijn man wakker gemaakt. De vk was er tegen 6 uur. Helaas kon ze mijn baby nog met haar vingers uit mijn bekken omhoog duwen en had ik nog geen cm ontsluiting. De baby was met ruim 40 weken nog steeds niet ingedaald, zelfs niet toen de bevalling op gang was gekomen. De vk is toen weer naar huis gegaan, het konden immers oefenweeen zijn. Nou ik heb vreselijk gebaald van dat nieuws natuurlijk want ik was die zwangerschap behoorlijk zat en was zo nieuwsgierig naar die kleine dat het door moest zetten van mij. Gelukkig deed het dat ook. Tegen 12 uur kwam de vk weer langs en zag ze dat ik inmiddels goede weeen had maar helaas nog geen cm ontsluiting. Ik was toen al behoorlijk moe kan ik je zeggen. Om 3 uur heeft ze me naar het ziekenhuis gestuurd omdat ik nog steeds geen cm ontsluiting had en inmiddels kapot zat. In het ziekenhuis door het autoritje had ik ineens 3 cm ontsluiting en werden mijn vliezen gebroken. Na een uurtje of 2 kreeg in een ruggeprik omdat ik er echt helemaal doorheen zat. De uurtjes daarna heb ik heel rustig bij kunnen komen voor het persen. Tegen een uur of half 11 's avonds kreeg ik persdrang en had ik goede ontsluiting, maar wat bleek de kleine was nog steeds niet ingedaald. Ik heb toen een uurtje ongeveer de persweeen weg moeten puffen op mijn zij met mijn benen op elkaar. Wel moest ik passief een beetje meeduwen om de baby verder mijn bekken in te krijgen. Hierna volgde nog anderhalf uur daadwerkelijk persen voordat Tygo eindelijk geboren was na een knip. Tygo is uiteindelijk op zondag 15 januari '06 geboren met een gewicht van 4090 gram.

Om een nog langer verhaal wat korter te maken bleek dat ik een paar uur na de bevalling niet meer kon lopen van de pijn. Dat was kennelijk niet normaal en er werden foto's gemaakt van mijn bekken, wat bleek mijn schaambot was gebroken door de bevalling.

Normaal dalen baby's rond de 35 weken netjes in waardoor je bekken langzaam opgerekt worden. Dit proces heb ik dus gemist en heb Tygo dus door een heel stijf bekken moeten persen met lomp geweld. Ik heb eerdaags een nagesprek in het ziekenhuis omdat het me allemaal nog niet lekker zit, ik wil wat antwoorden op vragen waar ik nog mee zit. Ook voor een evt. volgende zwangerschap want deze bevalling was voor mij echt een regelrechte ramp met echt heel veel pijn. Ook heb ik niet echt kunnen genieten van mijn kraamtijd. Ik kon me niet eens omdraaien in mijn bed laat staan Tygo verzorgen. Ik heb 2 weken op bed gelegen en daarna kon ik een beetje op krukken lopen. Nu heb ik al vanaf dag 1 fysiotherapie en dat gaat zo nog wel een aantal maanden door, zeker tot na de zomervakantie. Nu heb ik 1 keer ind e week fysiotherapie en 2 keer fysio fitness om mijn bekkenbodemspieren sterk te maken.

Mijn verhaal is een beetje snel getypt omdat Tygo het er allemaal niet mee eens was wat mama deed haha. Maar hopelijk begrijpen jullie mijn verhaal en misschien hebben meerdere vrouwen hier ervaring mee. Ik ben namelijk benieuwd hoe lang het duurde voordat je weer alles goed kon zonder pijn, hoe lang het duurde voordat je weer seks durfde te hebben en hoe je tegen een evt. nieuwe zwangerschap en nog belangrijker de  bevalling  aankeek of aankijkt.

Groetjes Lieskuh
 
Hoi Lieskuh,

Wat een moeilijke bevallig klinkt dat zeg. Eigenlijk herken ik een gedeelte zo sterk dat ik me nu begin af te vragen of mijn schaambeen misschien wel helemaal normaal uit de bevalling is gekomen.
Ik ben zojuist van mijn 2e kindje bevallen, maar heb nog steeds pijn aan mijn schaambeen vanuit de eerste...
Toen heb ik 2 uur moeten persen ook na een ruggeprik. Alleen zat mijn kindje toen al wel ingedaald. Erna heb ik ook 2 weken amper kunnen lopen, ik moest echt op mensen steunen, letterlijk. En ik durfde ook niet alleen thuis te zijn met mijn kind, omdat ik hem niet goed kon tillen.
In bed niet kunnen omdraaien, alleen als iemand mijn benen tilde. Niet kunnen kruipen, niet op mijn zij kunnen liggen.
Ik begin me na jou verhaal af te vragen of ik er misschien alsnog toch naar moet laten kijken.
Of zou dat geen zin meer hebben?

Sorry dat ik je niet echt kan helpen, kan je alleen vertellen dat ik met je meeleef en dus veel herken. En om vanuit mezelf te spreken: het is bij mij nooit helemaal beter geworden na de 1e bevalling. Hoewel ik na ca 1 jaar wel weer een beetje kon rennen. Stofzuigen is funest en zware dingen tillen ook.

Heel veel sterkte toegewenst en ik hoop dat je mij misschien een beetje kunt helpen :)

Jo
 
Als ik jou verhaal zo lees dan heb je exact hetzelfde als ik heb. Hetgeen ik niet kon, zonder te vergaan van de pijn, de eerste paar weken was lopen. Inderdaad na een week kon ik op krukken aardig vooruit, dus als ik ergens op steunde kon ik redelijk pijnloos lopen. Zodra je met een gebroken/ gekneusd schaambot zit kun je niet op 1 been staan. Zodra je op een been gaat staan (dat doe je dus in principe met lopen al) dan verga je van de pijn, dat komt omdat je dan juist op het schaambot 'staat'. Er komt zo snapping op het bot  te staan,  ook op een harde stoel zitten is funest.  In het schaambot zit een kraakbeenverbinding, waardoor je dus een kind kunt baren, en die verbinding is bij mij gebroken. Ik kon ook niet omdraaien in bed, ik kon als ik met mijn benen uit elkaar lag zeg maar, deze niet zonder pijn weer bij elkaar schuiven. Mijn benen over elkaar doen, nee! op mijn zij liggen in bed en mijn knieen op elkaar, nee! Dat kon ik alleen met een kussen tussen mijn benen. Als je met je knieen op elkaar ligt dan komt er wederom spanning te staan op het bot. Kortom alles doet zo'n beetje zeer.

Ik zou er dus echt wel mee naar een huisarts, gyneacoloog og verloskundige gaan. Al is het maar om het aan te geven dat je er zo'n last van hebt nog steeds.
Of je er nu nog iets aan kunt doen dat zou ik niet weten eerlijk gezegd, maar hoe is je 2e bevalling dan gegaan. Heb je er nu weer last van of valt dat mee? Ik durf eerlijk gezegd ook nog geen seks te hebben met mijn man omdat ik denk dat dat veel te pijnlijk is.

Ik heb nu dus 3x in de week fysiotherapie en ik merk wel dat ik vooruit ga, alleen voor mijn doen veeeeeeeel te langzaam. Maar goed ik zal ermee moeten leren omgaan en het heeft gewoon de tijd nodig. IK ga nu mijn kleine Tygo maar weer naar zijn oma brengen want ik moet eerst naar de fysio fitness en daarna gelijk door naar de gewone fysio. Wat een drama is dat toch allemaal zeg...

Groetjes Lieskuh
 
quote: lieskuhhh reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('14-03-2006 13:37:59'));

Als ik jou verhaal zo lees dan heb je exact hetzelfde als ik heb. Hetgeen ik niet kon, zonder te vergaan van de pijn, de eerste paar weken was lopen. Inderdaad na een week kon ik op krukken aardig vooruit, dus als ik ergens op steunde kon ik redelijk pijnloos lopen. Zodra je met een gebroken/ gekneusd schaambot zit kun je niet op 1 been staan. Zodra je op een been gaat staan (dat doe je dus in principe met lopen al) dan verga je van de pijn, dat komt omdat je dan juist op het schaambot 'staat'. Er komt zo  spanning op het bot  te staan,  ook op een harde stoel zitten is funest.  In het schaambot zit een kraakbeenverbinding, waardoor je dus een kind kunt baren, en die verbinding is bij mij gebroken. Ik kon ook niet omdraaien in bed, ik kon als ik met mijn benen uit elkaar lag zeg maar, deze niet zonder pijn weer bij elkaar schuiven. Mijn benen over elkaar doen, nee! op mijn zij liggen in bed en mijn knieen op elkaar, nee! Dat kon ik alleen met een kussen tussen mijn benen. Als je met je knieen op elkaar ligt dan komt er wederom spanning te staan op het bot. Kortom alles doet zo'n beetje zeer.

Ik zou er dus echt wel mee naar een huisarts, gyneacoloog og verloskundige gaan. Al is het maar om het aan te geven dat je er zo'n last van hebt nog steeds.
Of je er nu nog iets aan kunt doen dat zou ik niet weten eerlijk gezegd, maar hoe is je 2e bevalling dan gegaan. Heb je er nu weer last van of valt dat mee? Ik durf eerlijk gezegd ook nog geen seks te hebben met mijn man omdat ik denk dat dat veel te pijnlijk is.

Ik heb nu dus 3x in de week fysiotherapie en ik merk wel dat ik vooruit ga, alleen voor mijn doen veeeeeeeel te langzaam. Maar goed ik zal ermee moeten leren omgaan en het heeft gewoon de tijd nodig. IK ga nu mijn kleine Tygo maar weer naar zijn oma brengen want ik moet eerst naar de fysio fitness en daarna gelijk door naar de gewone fysio. Wat een drama is dat toch allemaal zeg...

Groetjes Lieskuh



 
Hoi Lieskuh,

Ik vind het wel heftig te bedenken dat ik onopgemerkt zo'n beschadiging heb opgelopen. Misschien is het wel niet gebroken geweest bij mij, maar beschadigd ofzo. Hoewel ik jouw klachten exact hetzelde heb gehad hoor. Maar ik kan het niet geloven dat het zo iets ergs was, zonder dat iemand wat doorhad.
Alleen had ik van te voren ook al last van mijn bekken, dus wat dat betreft kan ik me indenken dat men het dan minder snel bedenkt. Zo van: die had al last en nu heeft ze meer last, tja.

Maar goed, om verder op jouw vraag in te gaan. Na ca 1 jaar kon ik dus weer een beetje rennen EN dacht ik aan een tweede kindje. Ik durfde het wel weer aan. Sliep nog wel met een kussen tussen de knieen, maar kon mijn eigen kind (toen ca 11 of 12 kg) gewoon tillen. Bovendien kon onze 1e toen goed lopen en ook zelf de trap op en af.
Ik was direct de 1e keer vrijen zwanger. Super blij natuurlijk, maar was wel heel benieuwd hoe het zou gaan. Allerlei zwangerschapsklachten (misselijkheid, maagzuur, slapeloosheid, vermoeidheid) waren erger dan bij mijn 1e keer. De bekkenklachten werden ook al snel vele malen erger. Ik ben door de VK naar een ceseartherapeute gestuurd en heb tips gekregen voor de alledaagse bewegingen. En elke dag moest ik een uur lopen met een bekkenband. Dat uur haalde ik niet, dan kreeg ik juist teveel pijn. Maar door wel telkens een flink stuk te lopen bleef mijn bekken beter dan wanneer ik niet liep. Dus als ik weer last had, wist ik "oja, vergeten te lopen" en na een wandeling werd het dan weer beter.
Wel constant die bekkenband gebruikt en die gebruik ik nu nog. Een geweldige uitvinding.
Jij zult vast al wel bekend zijn met die oefeningen, dus daarmee heb je al een pre.
En je schreef bang te zijn voor het  vrijen, dat was ik ook ja. Heeft misschien wel een half jaar geduurd voor we het weer deden. En dan deden we het niet 'bovenop' elkaar, maar naast elkaar. Ging prima hoor  :) enigszins beperkt qua poses, maar wel blij dat het weer ging.

Wat betreft de duur van de klachten:   het duurde bij mij gewoon heel lang en ik heb nu nog last. Maar, heel positief, na de 2e bevalling waren mijn klachten direct na de bevalling  veeel minder! En de bevalling ging geweldig goed! Vier uur duurde het nu, met 11 minuten persen. Ik was nog naar het ziekenhuis gegaan voor een ruggeprik ivm trauma 1e, maar dat haalden we niet eens zo snel en goed ging het.
En ik ben nu echt aan het genieten van mijn 2 jongens. Geef weer 100% borstvoeding en wil dit ook weer zo lang mogelijk gaan doen (nouja, iig 1/2 jaar).
De bekkenpijn is nu dus wel een stuk erger dan voor de 2e zwangerschap en een derde durf ik voorlopig echt nog niet aan, maar ik vond het wel de moeite. Twee schatten van zonen die qua leeftijd redelijk dicht bij elkaar liggen (21 maanden).

Hoop dat je aan dit hele lange verhaal wat hebt en als je nog meer wilt weten: vraag gerust! Ik ga maandag naar de VK en zal het eens aan haar voorleggen, ben benieuwd.

Groetjes Jo
 
Nou om nog even kort op jou reactie te reageren, bij mij werd halverwege de zwangerschap ook al bekkeninstabiliteit ontdekt. Ze hadden op mijn zwangerschapskaart bij de verlosk. geschreven dat ik met mijn voeten op bed moest persen, ik mocht dus mijn benen niet optillen tijdens het persen. Nu weet ik natuurlijk niet of het van invloed is geweest maar ik heb mijn knieen nog nooit van zo dichtbij gezien als tijdens het persen. Ik ben trouwens in het ziekenhuis bevallen en toen ik een aantal uur na de bevalling (7 uur ongeveer) absoluut geen stap meer kon verzetten van de pijn is er een arts naar mij komen kijken en hebben ze uiteindelijk foto's gemaakt. Maar ik kon dus echt letterlijk geen stap meer zetten zonder in janken uit te barsten van de pijn. Ik weet niet of jij thuis bent bevallen of in het ziekenhuis maar als jij thuis bent bevallen kan dat misschien de reden zijn waarom ze niet verder hebben gekeken toen, of heb jij niets aangegeven toen jij zo veel pijn had? Het schijnt ook echt maar op 1 van de 100.000 vrouwen of zelfs meer voor te komen, dus het is echt zeer zeldzaam, misschien wist je vk het niet eens dat dat kon gebeuren, wie weet.

Wel fijn om te horen dat de 2e bevalling in principe vlekkeloos is verlopen, dat geeft me weer wat moed hahah. Vrijen hebben we inmiddels ook  geprobeert en dat ging op zich wel aardig. Vanbinnen doet het nog een beetje pijn maar dat heeft niets met het botje te maken denk ik maar meer met het inknippen en het stukje uitscheuren. Dus dat is op zich ook al vrij positief. Al met al komen we er wel en ik mag komende week bij de fysio fitness oefeningen gaan doen op de apparaten, dus ik ben benieuwd. Op de trilplaat staan helpt ook echt heel erg goed dus misschien ook iets voor jou? Het helpt de spieren om je bekken sterk te worden zodat je minder met je botje zelf 'doet'. Leg het maar voor aan je verloskundige die weet daar als het goed is ook wel oefeningen voor.

Sterkte in ieder geval en ik hoop dat je er ook weer vanaf komt, liever gisteren dan vandaag natuurlijk. Bedankt voor je reactie in ieder geval...

Lieskuh
 
Hoi Lieskuh,
Ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt en ook mijn schaambot gebroken bij de bevalling. Ik ben benieuwd hoe de genezing verder bij jou is verlopen en of je nog een keer bent bevallen?
Groetjes Mara
 
Hoi Lieskuh,
Ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt en ook mijn schaambot gebroken bij de bevalling. Ik ben benieuwd hoe de genezing verder bij jou is verlopen en of je nog een keer bent bevallen?
Groetjes Mara
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan