<p>Hallo allemaal,</p><p>Ik heb gedurende mijn zwangerschap erg last gehad van somberheid. Ik kon niet genieten van mijn zwangerschap, baalde ervan dat ik door klachten arbeidsongeschikt werd en vond trapjes in mijn buik erg irritant. Ik schaamde me hier heel erg voor, zeker omdat een vriendin van mij die bijna even ver was na 10 weken een miskraam heeft gehad. Ik zag er echt naar uit om een kleine te verwelkomen, maar ik kon ook de vreugde om mijn zwangerschap niet echt vinden.</p><p>Uiteindelijk heb ik geprobeerd hier met mijn partner over te praten, maar die begreep mij niet echt. Ik was erg overstuur, omdat ik langzamerhand wel begon te twijfelen of het normaal of hormonen waren of zo. Al doe je naar je omgeving automatisch heel erg enthousiast enz, dus eigenlijk weet je wel dat het niet heel normaal is. Mijn partner reageerde echter dat ik niet zo moet blijven hangen in het negatieve en wel kon verwachten dat een zwangerschap niet altijd soepel verloopt. Ik heb geprobeerd mijn gevoel te beschrijven en daar raakte hij daarna beledigd om. </p><p>Ik heb daarna mijn mond erover gehouden verder. Nu sinds ik ongeveer 26 weken ben begin ik toch iets meer schopjes te waarderen en een gelukkig gevoel te krijgen bij een echo. Langzaam begin ik een beetje te genieten. Nu heb ik alleen laatst mijn partner verteld dat ik me beter voelde, maar dat ik wel van hem wat emotionele steun heb gemist in die periode. Nu praat hij al een paar dagen niet tegen me, omdat ik nu doe alsof ik hem niets interesseer. Nadeel is dat ik de somberheid weer terug voel komen en eigenlijk dagelijks zit te huilen om alles. In mn eentje. </p><p>Herkent iemand zich in die somberheid en eventueel een niet begripvolle partner? Hoe zijn jullie ermee omgegaan? Ik schaam me zo erg. We hebben bewust gekozen om te gaan voor een baby en hij is ook zeker heel welkom! Ik wil me alleen weer fijn voelen... Alle tips zijn welkom...</p><p> </p>
Schaamte voor somberheid
- Onderwerp starter LisaaH
- Startdatum
Ik herken een hoop van mijn zwangerschap! Rationeel wilde ik heus nog steeds wel een kind, maar die verdraaide hormonen... Ik heb me daar ook zo rot over gevoeld! Ik heb dat toen alleen met mijn partner gedeeld, tegen de rest hield ik de schijn op. Je hoorde toch immers gelukkig en blij te zijn als je zwanger was? Ook na de bevalling hield dit nog aan, denk een maand of 2, toen ik ook met borstvoeding stopte. Daarna ging het over en kon ik gaan genieten van onze dochter!
Als ik jouw verhaal zo lees lijken het me ook hormonen. Super rot, want je kunt er helemaal niks aan doen, maar het goede eraan is wel dat ze weer weggaan.
Wat mij heeft geholpen is er veel over praten en het gevoel niet wegstoppen. Wat naar dat je bij je partner hier niet goed mee terecht kunt! Mannen ervaren dat soort hormoon wisselingen ook niet, dus echt snappen wat je meemaakt zullen ze niet, maar dat hij het zou erkennen zou al een goed begin zijn. Heb je evt iemand anders waar je bij terecht kunt?
Sterkte, en heus, ze gaan weer weg die hormonsters
Als ik jouw verhaal zo lees lijken het me ook hormonen. Super rot, want je kunt er helemaal niks aan doen, maar het goede eraan is wel dat ze weer weggaan.
Wat mij heeft geholpen is er veel over praten en het gevoel niet wegstoppen. Wat naar dat je bij je partner hier niet goed mee terecht kunt! Mannen ervaren dat soort hormoon wisselingen ook niet, dus echt snappen wat je meemaakt zullen ze niet, maar dat hij het zou erkennen zou al een goed begin zijn. Heb je evt iemand anders waar je bij terecht kunt?
Sterkte, en heus, ze gaan weer weg die hormonsters
Ja hoor zeker last van. Ik ben inmiddels 38 weken zwanger en heb zeker periodes gehad en soms nogsteeds dagen waarop ik me ontzettend verdrietig voel en helemaal niet blij ben met de komst van de baby. Dit gaat ook weer weg en komt met vlagen terug. Mijn vriend snapt er ook totaal niks van als ik er over begon zij hij “ja jij hb gekozen het te houden deal er maar mee” (was bij ons wel ongepland) ik praat er ook met niemand over en het heeft ook geen zin om datwel te doen. Als je niet weet hoe het voelt kun je het ook niet begrijpen. Emoties kun je niet uitleggen, alleen voelen.
Vervelend voor je.
Ik herken het zelf niet maar ik zou dit bespreekbaar maken bij je verloskundige en je partner meenemen tijdens dit gesprek. Er zijn meerdere vrouwen die dit voelen en de verloskundige kan je zeker hier bij helpen en daardoor aan je partner laten zien dat jij hier niks aan kan doen en hier meerdere vrouwen last van hebben.
Sterkte
Ik herken het zelf niet maar ik zou dit bespreekbaar maken bij je verloskundige en je partner meenemen tijdens dit gesprek. Er zijn meerdere vrouwen die dit voelen en de verloskundige kan je zeker hier bij helpen en daardoor aan je partner laten zien dat jij hier niks aan kan doen en hier meerdere vrouwen last van hebben.
Sterkte
Ik herken je gevoel helaas ook, dat was zelfs de reden dat ik heel erg heb getwijfeld over een tweede kindje (ik zag zo op tegen het emotionele stuk van zwanger zijn). Zowel bij mijn eerste zwangerschap als nu bij de tweede voel(de) ik me nooit zoals normaal, kan gewoon niet zo van het leven genieten. In het begin ook heel sterk het gevoel het kind niet te willen, nu begint dat beter te worden. Op dit moment sta ik er een beetje neutraal/wisselend in, ik verwacht dat het genieten van de baby komt als ik regelmatig schopjes ga voelen.
Overigens wist ik wel dat ik gevoelig ben voor hormoongebonden depressies (winterdepressie, pms), maar zeker de eerste keer schrok ik heel erg van het gevoel het kind niet te willen. Toen heb ik het er alleen met mijn vriend over gehad. Hij begreep het niet, maar kon iig zonder oordeel luisteren en een arm om me heen slaan. Nu bij de tweede heb ik het er met meerdere mensen over gehad, ook omdat het 'hopen op een miskraamgevoel' langer bleef hangen en er soms nog is. Ook al heb ik buiten mijn familie nog niemand gesproken die het herkende, toch lucht het wel op. Al ben ik natuurlijk wel voorzichtig wat ik tegen wie zeg. Zo zal ik tegen iemand die minimaal 6 miskramen heeft gehad niet zozeer over het gevoel van hopen op een miskraam vertellen.
Er is nu overigens ook een onderzoek bezig met lichttherapie tegen een prenatale depressie. Misschien kun je daar informatie opvragen? Ik kon helaas niet deelnemen omdat ik al ervaring heb met lichttherapie vanwege mijn winterdepressies, maar kreeg wel goede tips toen ik erover mailde. Even googlen en je weet meer. Een prenatale depressie is niet zo bekend, maar kan onbehandeld wel overgaan in een postnatale depressie. Misschien dat informatie opzoeken over prenatale depressies en de werking van hormonen daarbij je vriend ook helpen om je beter te begrijpen.
Succes ermee!
Overigens wist ik wel dat ik gevoelig ben voor hormoongebonden depressies (winterdepressie, pms), maar zeker de eerste keer schrok ik heel erg van het gevoel het kind niet te willen. Toen heb ik het er alleen met mijn vriend over gehad. Hij begreep het niet, maar kon iig zonder oordeel luisteren en een arm om me heen slaan. Nu bij de tweede heb ik het er met meerdere mensen over gehad, ook omdat het 'hopen op een miskraamgevoel' langer bleef hangen en er soms nog is. Ook al heb ik buiten mijn familie nog niemand gesproken die het herkende, toch lucht het wel op. Al ben ik natuurlijk wel voorzichtig wat ik tegen wie zeg. Zo zal ik tegen iemand die minimaal 6 miskramen heeft gehad niet zozeer over het gevoel van hopen op een miskraam vertellen.
Er is nu overigens ook een onderzoek bezig met lichttherapie tegen een prenatale depressie. Misschien kun je daar informatie opvragen? Ik kon helaas niet deelnemen omdat ik al ervaring heb met lichttherapie vanwege mijn winterdepressies, maar kreeg wel goede tips toen ik erover mailde. Even googlen en je weet meer. Een prenatale depressie is niet zo bekend, maar kan onbehandeld wel overgaan in een postnatale depressie. Misschien dat informatie opzoeken over prenatale depressies en de werking van hormonen daarbij je vriend ook helpen om je beter te begrijpen.
Succes ermee!