schaamte, ziek

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,
Ik bennu 8 weken zwanger en ziek! niet een beetje ziek maar goed ziek! Mijn oudste twee moeten dus echt steeds naar de oppas als mijn man moet werken en ik kan zelf al helemaal niet werken. Ik schaam me eigenlijk dat ik op mijn werk nu anderen voor mijn werkzaamheden laat opdraaien terwijl ik hier zelf voor gekozen heb. Natuurlijk zegt iedereen dat dat niet nodig is, maar ik moet er weer zo aan wennen dat ik ook wel eens uitval. natuurlijk had ik het kunnen weten want bij de andere twee ben ik ook echt ziek geweest. Wie herkent dit. Ik durf bijna niet te vertellen dat ik zwanger ben want dat ziek zijn is echt mijn eigen schuld en anderen hebben de gevolgen. (Eigenlijk wil ik weer werken maar ik kan nog niet meer eten dan een beschuitje en een kopje bouillon) wie herkent die schaamte of heeft er toevallig dat wondemiddel zodat ik weer sta je starlen op mijn benen (ja ok blijf geloven dat dat er is)
groetjes
 
Hier kan ik helaas over mee praten...

Ik ben op 1 mei 2008 aan een nieuwe baan begonnen, met proeftijd van 2 maanden. En begin juni 2008 hield ik dus een positieve zwangerschapstest in de hand. Het was gepland, maar we waren een beetje overdonderd omdat het dus meteen de eerste ronde al raak was. Daar hadden we niet op gerekend...
Voelde me meteen al een beetje lullig, want dus na een half jaar werken zou ik al meteen weer 4 maanden met verlof gaan, maar ja.

Toen ging ik er nog vanuit dat ik tot ver in mijn zwangerschap zou kunnen blijven werken, bij mijn eerste kwamen de kwaaltjes (hoewel heftig) pas met 20 weken. Maar al snel bleek deze zwangerschap heel anders. Kotsmisselijk, ongelooflijk moe, braken... Man, wat was ik ellendig! Met wat hangen en wurgen mijn proeftijd doorgekomen en meteen daarna heb ik me ziekgemeld en verteld wat er aan de hand was. Balen, maar ja, toen dacht ik nog, na de 12 weken wordt het wel beter... Om een lang verhaal kort te maken: tussen de 10-18 weken heb ik ca 15% van mijn tijd gewerkt (met moeite), de rest ziek in bed gelegen en vanaf 18 weken moest ik van de baas volledig in ziektewet blijven. Heb toen nog een paar keer therapeutisch wat gewerkt (maar eigenlijk al voor spek en bonen...), maar feit blijft dat ik dus eigenlijk mijn hele zwangerschap volledig in ziektewet heb doorgebracht, omdat ik zo misselijk en moe ben. En daar kwamen later rugpijn, bekkenpijn, maagzuur en andere kwaaltjes bij...

Als mijn verlof voorbij is, is het ongeveer mei 2009 en ben ik dus een jaar in dienst, zonder mezelf ook maar enigszins nuttig te hebben gemaakt... Vind dat echt heel vervelend en lullig, temeer omdat ik aangenomen was om de werkdruk te verlagen (zaten erg verlegen om goede krachten)... En idd, allemaal omdat ik er zelf voor gekozen heb! Maar inmiddels ben ik de schaamte en schuldgevoel wel een beetje voorbij. Ja, ik heb er zelf voor gekozen om zwanger te worden, maar ik heb er niet voor gekozen om zo ziek te zijn! Dat is gewoon dikke pech...

Gelukkig zijn mijn baas en collega's erg lief voor me, al hebben ze nog nooit meegemaakt dat iemand zo ziek was van een zwangerschap, en ze zijn vol begrip. Dat verzacht de pijn wel wat.

Ik heb geen wondermiddel dus, ik ben dit keer een van die vrouwen die 9 maanden lang misselijk is, en mijn belangrijkste tip: luister naar je lijf. Als het niet gaat, dan gaat het niet. Jij bent nu niet meer de baas, dat zijn de hormonen en je zult het er mee moeten doen. En wees daar heel open en eerlijk in naar je collega's.

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je klachten snel verbeteren!

Groetjes, Karin
35+2 wkn van 2e
 
Hoi Annouck,

Kan me helemaal voorstellen dat je je zo rot voelt! Heb het zelf meegemaakt bij m'n eerste zwangerschap en hoop dat het me nu bespaart blijft. Ik heb toen in eerste instantie nergens last van gehad, ging fluitend de eerste weken door maar bij 17 weken werd ik ziek en daarna heb ik niet meer gewerkt. Iedere keer wel geprobeerd maar het ging gewoon niet. Lage bloeddruk, hyperventilatie, misselijk, duizelig etc.etc. Ik weet niet wat voor werk je doet, maar bij mij hadden ze toen als oplossing dat ik heel veel thuis mocht werken en maar 1 keer in de twee weken even een half uurtje naar kantoor moest om het gewerkte in te leveren en daarna weer naar huis met een nieuwe voorraad. Misschien is dat nog een idee?

Heel veel sterkte ermee en ik hoop dat je je snel beter voelt!

Groetjes,
Jo
 
Ik werk in het onderwijs dus thuis of voor 50% is heel lastig. aangezien ik ook nog echt de kleintjes heb is het heel veel tillen, bukken etc.
Mijn man heeft gezegd dat hij heel boos zou worden als ik wel ging werken dus heb ik me maar ziek gemeld, heel heel diep weet ik wel dat hij gelijk heeft....maar ja. Ben blij dat er meer mensen helemaal niet "lekker" thuis zitten want ik ben altijd bang dat mensen dat dan denken (laat maar denken, ja ok) Ik moet er zelf gewoon even aan wennen. Ik heb dan ook moeite om de honden uit te aten of boodschappen te doen, onder het mom van: wie ziek is hoort in bed, maar ja proberen frisse lucht te krijgen en een beetje beweging kan natuurlijk ook geen kwaad
 
Lieve Anouck (en alle andere mama's met dergelijke schuldgevoelens.

Stel jezelf eens de volgende vragen:

1 Als een collega van jou zwanger is, en zich door hevige misselijkhied of andere kwalen ziek moet melden. Wordt je dan boos op haar dat ze heeft gekozen voor (nog een ) kind? Of leef je met haar mee, en neem je met plezier een deel van haar werk over?

2 Als je vriendin, zus of buurvrouw ziek is, Wordt je dan boos op haar of erger je je als ze je vraagt te helpen met de kinderen? Of ben je dan bereid om, waar mogelijk,  haar te helpen met opvangen van haar kinderen?

Als je op beide vragen het tweede antwoord hebt gekozen. Waarom ben je dan zo streng voor jezelf?

Ik heb het zelf ook meegemaakt. Tijdens mijn gehele zwangerschap heb ik thuis gezeten of halve dagen gewerkt ivm ernstige rugklachten. Het is al vervelend genoeg voor jezelf om je ook nog eens te gaan kwellen met schuldgevoelens. Bedenk dat je waarschijnlijk liever in de schoenen zou staan van die collega die je werk moet overnemen, of van de oppas die extra tijd met je kinderen kwijt is.

Veel geluk en hopelijk trekt die misselijkheid snel weg, zodat je weer lekker kunt gaan werken!
 
Hoihoi iedereen,

Ken het gevoel idd ook en weet dat ik er niks aan kan doen en dat het wel weer over gaat na de bevalling, maar toch knaagt het af en toe.
Heb de eerste 13 weken vreselijk gespuugd, werd er zelfs 's nachts wakker van en nu kamp ik met heftige bekkeninstabiliteit en zit al 4 weken thuis.
Na de misselijkheid en het begin van de bekkeninstabiliteit ging ik wel ander werk doen zodat ik kon zitten, maar er werd vooral door de baas( man van oude gewoontes= snapt dus niks van vrouwen en zwanger zijn) met een scheef gezicht aangekeken. Hij vertelde zelf een keer dat hij het heel leuk voor me vond dat ik zwanger was, maar hij mocht er geen last van hebben.
Vlak daarna ben ik met de ijstijd van Januari gevallen met de fiets en sinds die tijd zit ik thuis. Door de val ben ik helemaal instabiel en ben nog blij dat ik met de auto mijn zoontje zelf naar school kan brengen.Ik heb niks gehoord van mijn baas en na 4 weken heb ik nu een oproep gekregen voor de arbo-dienst.

Van collega's heb ik wel telefoontjes gehad en kaarten en dat doet me goed en ik zie wel hoe het verder verloopt. Ik heb er niet om gevraagd, ga ook liever fluitend de zwangerschap door en ben weleens jarloers op de verhalen van anderen die nergens last van hebben.
Nouja, met ons kindje gaat het goed en moet gewoon nog even volhouden en onze andere zoon kan niet wachten op zijn broertje

Meid zet hem op, nog even
 
Hallo

Ik zit momenteel al 7 weken thuis i.v.m. extreme misselijkheid. Voel me helemaal niet schuldig dat ik niet kan werken. Ik ben ziek en daar heb ik niet zelf voor gekozen. Ik begrijp ook niet helemaal waarom je vindt dat het je eigen schuld is dat je ziek bent... Daar kun jij toch niets aan doen??? Het is al vervelend genoeg!!
Toevallig heb ik afgelopen week voor het eerst (telefonisch) contact gehad met de bedrijfarts. Gelukkig was hij zelfs heel begripvol en acht me op dit moment nog volledig arbeidsongeschikt.
Tuurlijk ben ik ook weleens bang dat mensen denken dat ik me aanstel. Veel mensen reageren toch met: ach... misselijkheid hoort er toch bij?!
Enigszins inderdaad maar niet zo erg dat het tot een ziekenhuisopname leidt, wat bij mij het geval was. Dit zorgt overigens wel voor meer begrip. Je wordt natuurlijk niet voor niets opgenomen in het ziekenhuis.
Ik ben nu net de 13 weken gepasseerd en het lijkt erop dat het ergste achter de rug is. Waarschijnlijk zal ik over een aantal weken weer deels aan het werk gaan. Maar tot die tijd doe ik het rustig aan thuis, want rust is nu eenmaal het enige wat kan helpen. Zelfs de gynaecoloog heeft me dat op het hart gedrukt: rust houden, het liefst bedrust.
Zou me dus echt niet langer schuldig voelen! Jij kunt er niets aan doen!!
Heel veel beterschap en sterkte!

Groet, Mariëlle
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan