Scheiden of blijven?
Smoorverliefd startte we 15 jaar geleden onze relatie, ik noem hem voor het gemak in dit verhaal 'E'
19 jaar waren we, en samen klaar voor de wereld. Ik kon mezelf zijn bij hem, en heb ik die tijd veel over mijn (soms wat vervelende) verleden verteld. Ik vertrouwde hem. Een jaar later verhuisde we naar de andere kant van het land om daar te gaan werken, samen in hetzelfde bedrijf.
Een flinke stap voor 2 thuis wonende "jongvolwassenen" maar samen waren we sterk.
Althans... dat dachten we. Het begon te rommel tussen ons en hij ging toen al, niet altijd met respect met me om. De details zijn vaag in mijn herinnering, maar de grootste fout die ik daar heb gemaakt zal ik nooit vergeten. Ik heb kort een affaire gehad met een andere jongen (onze gezamenlijke collega!) Toen dat uitkwam zijn we alle 3 door een hel gegaan.
Ik besef me maar al te goed hoeveel verdriet ik 'E' heb aangedaan en we zaten letterlijk in een rollercoaster van emoties. 'E' heeft vervolgens het leven van 'Collega' op een hele wrede manier kapot gemaakt. Ruiten ingooien, banden leksteken, doodsbedreigingen...
Het was een hele nare periode, vol schaamte, vol vernedering, vol verdriet en vol onzekerheid.
Toch krabbelde we er weer bovenop samen, Er over praten deden we niet veel, het ging als het ware de doofpot in en ik denk dat schaamte hierin de grootste hoofdrol speelt.
Toen we weer terug verhuisde naar onze "thuisbasis" startte we in 2014 ons eigen Restaurant, trouwde we in 2017 en kregen we, na een heftig IVF traject onze eerste dochter in 2018. Onze andere twee dochters volgde in 2020 en 2021.
Onze rolverdeling in het restaurant is momenteel (logisch gezien) veranderd, ik ben veel meer thuis om voor de kinderen te zorgen, en hij staat redelijk onbemand de zaak draaiende te houden. "Tropenjaren" noemen ze het, en ja, dat kan ik beamen!
Ik kan me prima staande houden in het ouderschap, ik ben bijna full-time voor ze beschikbaar en ben daarnaast beschikbaar in het restaurant en neem de boekhouding voor mijn rekening.
Zo mooi als dat het klinkt, is dit plaatje toch alles behalve dan perfect.
De hobbels blijven komen, of beter gezegd, ze zijn nooit weg geweest.
Door de jaren heen heb ik me flink laten vernederen door 'E'
Emotionele mishandeling, kleineren, zelfschaamte in mijn schoenen schuiven, Mij openbaar in het bijzijn van personeel betitelen als hoer, slet etc. etc. zelfs lichamelijke mishandeling is ter sprake geweest. (Niet alleen vanuit zijn kant)
"Ik zal de kinderen later wel vertellen hoe hun moeder is geweest"
Vooral met alcohol in het spel komen er de meest onnozele uitspraken uit zijn mond en lijkt het alsof er een bom ontploft in zijn hoofd.
Door alles wat er is gebeurd in ons verleden, maar nu nog steeds speelt, is de stabiele basis van een gezin wat mij betreft weg. Alles wat we hebben, buiten de liefde voor onze kinderen, voelt veelal als één grote schijn. Hij walgt van mij, ik walg nog meer van hem.
In goede tijden kunnen we nog best met elkaar lachen, en hebben we heus nog raakvlakken, maar de vertrouwde basis... dat voelt kapot en beschadigd. En ik kan er steeds moeilijker mee omgaan. Ik heb zeker spijt van mijn daden in het verleden, maar ik heb ook spijt dat ik mezelf in het begin van onze relatie zoveel heb opengesteld. Iets waar hij tot op de dag van vandaag misbruik van maakt.
Professionele hulp in de zin van relatietherapie zou ons weer dichter bij elkaar kunnen brengen, ik heb behoefte aan 'gehoord te worden' maar ik weet nu al dat hij dat nooit gaat accepteren. Ik heb al vaker geprobeerd er samen over te praten, maar het draait altijd weer uit op vernederingen en verwijten naar mijn kant. Nooit een sorry of enig zelfreflex. We komen er met z'n tweeën niet aan uit, tenzij ik er maar mee leer leven...Dat baad me ontzettend veel zorgen voor mijzelf als persoon, voor onze toekomst en het welzijn van de kinderen.
Voor degene die halverwege nog niet zijn afgehaakt, bedankt voor het lezen!
Ik ben blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven want ik voel me hierin ontzettend eenzaam.
Smoorverliefd startte we 15 jaar geleden onze relatie, ik noem hem voor het gemak in dit verhaal 'E'
19 jaar waren we, en samen klaar voor de wereld. Ik kon mezelf zijn bij hem, en heb ik die tijd veel over mijn (soms wat vervelende) verleden verteld. Ik vertrouwde hem. Een jaar later verhuisde we naar de andere kant van het land om daar te gaan werken, samen in hetzelfde bedrijf.
Een flinke stap voor 2 thuis wonende "jongvolwassenen" maar samen waren we sterk.
Althans... dat dachten we. Het begon te rommel tussen ons en hij ging toen al, niet altijd met respect met me om. De details zijn vaag in mijn herinnering, maar de grootste fout die ik daar heb gemaakt zal ik nooit vergeten. Ik heb kort een affaire gehad met een andere jongen (onze gezamenlijke collega!) Toen dat uitkwam zijn we alle 3 door een hel gegaan.
Ik besef me maar al te goed hoeveel verdriet ik 'E' heb aangedaan en we zaten letterlijk in een rollercoaster van emoties. 'E' heeft vervolgens het leven van 'Collega' op een hele wrede manier kapot gemaakt. Ruiten ingooien, banden leksteken, doodsbedreigingen...
Het was een hele nare periode, vol schaamte, vol vernedering, vol verdriet en vol onzekerheid.
Toch krabbelde we er weer bovenop samen, Er over praten deden we niet veel, het ging als het ware de doofpot in en ik denk dat schaamte hierin de grootste hoofdrol speelt.
Toen we weer terug verhuisde naar onze "thuisbasis" startte we in 2014 ons eigen Restaurant, trouwde we in 2017 en kregen we, na een heftig IVF traject onze eerste dochter in 2018. Onze andere twee dochters volgde in 2020 en 2021.
Onze rolverdeling in het restaurant is momenteel (logisch gezien) veranderd, ik ben veel meer thuis om voor de kinderen te zorgen, en hij staat redelijk onbemand de zaak draaiende te houden. "Tropenjaren" noemen ze het, en ja, dat kan ik beamen!
Ik kan me prima staande houden in het ouderschap, ik ben bijna full-time voor ze beschikbaar en ben daarnaast beschikbaar in het restaurant en neem de boekhouding voor mijn rekening.
Zo mooi als dat het klinkt, is dit plaatje toch alles behalve dan perfect.
De hobbels blijven komen, of beter gezegd, ze zijn nooit weg geweest.
Door de jaren heen heb ik me flink laten vernederen door 'E'
Emotionele mishandeling, kleineren, zelfschaamte in mijn schoenen schuiven, Mij openbaar in het bijzijn van personeel betitelen als hoer, slet etc. etc. zelfs lichamelijke mishandeling is ter sprake geweest. (Niet alleen vanuit zijn kant)
"Ik zal de kinderen later wel vertellen hoe hun moeder is geweest"
Vooral met alcohol in het spel komen er de meest onnozele uitspraken uit zijn mond en lijkt het alsof er een bom ontploft in zijn hoofd.
Door alles wat er is gebeurd in ons verleden, maar nu nog steeds speelt, is de stabiele basis van een gezin wat mij betreft weg. Alles wat we hebben, buiten de liefde voor onze kinderen, voelt veelal als één grote schijn. Hij walgt van mij, ik walg nog meer van hem.
In goede tijden kunnen we nog best met elkaar lachen, en hebben we heus nog raakvlakken, maar de vertrouwde basis... dat voelt kapot en beschadigd. En ik kan er steeds moeilijker mee omgaan. Ik heb zeker spijt van mijn daden in het verleden, maar ik heb ook spijt dat ik mezelf in het begin van onze relatie zoveel heb opengesteld. Iets waar hij tot op de dag van vandaag misbruik van maakt.
Professionele hulp in de zin van relatietherapie zou ons weer dichter bij elkaar kunnen brengen, ik heb behoefte aan 'gehoord te worden' maar ik weet nu al dat hij dat nooit gaat accepteren. Ik heb al vaker geprobeerd er samen over te praten, maar het draait altijd weer uit op vernederingen en verwijten naar mijn kant. Nooit een sorry of enig zelfreflex. We komen er met z'n tweeën niet aan uit, tenzij ik er maar mee leer leven...Dat baad me ontzettend veel zorgen voor mijzelf als persoon, voor onze toekomst en het welzijn van de kinderen.
Voor degene die halverwege nog niet zijn afgehaakt, bedankt voor het lezen!
Ik ben blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven want ik voel me hierin ontzettend eenzaam.